Üzgünüm! Sana Aşık Oldum
Tanıtım
Genç kadın oturduğu yerde duramayarak hızla yerinden doğrulmuştu. Saatlerdir bir açıklama bekliyordu. Daha fazla dayanamayarak sesini yükseltmeye başlamıştı. “Bu yerde bana birşeyler söyleyecek kimse yok mu? Biri bana cevap versin, çocuk nasıl?” onun bağrışları ile yanına gelen hemşirelerden biri “Bayan sakin olun lütfe, oğlunuza bakıyoruz!” dediğinde genç kız endişeli bir şekilde yeniden sandalyeye çökmüştü. Eliyle yüzünü ovalarken derin derin soluyor ve içinden dua ediyordu. “Allah’ım sen ona yardım et!” hala kim olduğunu bilmediği küçük bir çocuk için endişelenmek onun gibi biri için normaldi. Küçük çocuğu kanlar içinde gördüğünde bir anda nefes alamadığını hissetmişti. Kime nasıl haber vereceğini bilmiyordu. Zaten çocuğun kim olduğunu dahi bilmiyordu ki haber versin. Şuanda üzerinde büyük bir yük vardı ve çocuğa bir şey olmaması için dua ediyordu. Kim bilir ailesi ne kadar merak etmişti onu…
Etrafta terör estiriyordu resmen. Elini havaya kaldırarak “Bana sakin olmamı söylemeyin, bana oğlumu bulun!” diye kükreyen genç adam öfkeli bakışlarıyla kendisine bakan kişilerin içini deliyordu sanki. Yeşil gözler öfkeyle daha da koyulaşmıştı. Adamlar yutkunarak “Doğu bey, biz onun nereye kaybolduğunu anlayamadık!” dediği sırada endişeli bir şekilde salona giren adamlardan biri “Efendim!” Doğu onun telaşlı hali karşısında hemen atılarak “Oğlumu buldunuz mu?” diye sordu. Adam soluklanma fırsatı bile bulamadan Doğu’nun ellerini yakasında hissetmişti. “Sana söylüyorum, oğlumdan haber var mı?” dedi. Adam korkuyla yutkunurken “Efendim, ahırlardan birinde bir kaza olmuş!” Adamın sözleri ile elleri gevşeyen genç adam korkuyla adama bakmıştı.
“Kaza mı?”
“Evet efendim bir kaza olmuş ama çocuğun oğlunuz olup olmadığını bilmiyoruz. Sadece bir bayanın onu kucaklayarak götürdüğünü görmüşler!” Doğu nefesini tutmuştu. Tüm bedenini korku sarmıştı. “Hastane.. Hangi hastanede olduğunu öğrenin!” Adamlardan biri hızla evden ayrılırken diğeri genç adama “Burada gidilebilecek fazla bir hastane yok efendim. Onu merkezdeki büyük hastaneye götürmüş olmalı!” adamın sözleri ile Doğu hızla evden ayrılarak son model arabasına binip hastanenin yolunu tutmuştu. Arabayı nasıl kullandığını dahi bilmiyordu. Elinden oğlunun iyi olması için dua etmekten başka bir şey gelmiyordu.
************************
1. Bölüm
Gökyüzünde mükemmel bir güneş vardı. Hava o kadar sıcaktı ki tüm bedeni iflas etmiş durumdaydı. Yorgunluğun etkisiyle üzerinde bulunduğu samanların üzerine uzanırken başında ki şapkasını yüzüne kapatarak güneşin yüzüne vurmasını engellemeye çalışmıştı. Güneş ışıkları tüm kemiklerine kadar işliyor ve bu sıcaklıkla vücudu gevşemeye başlamıştı. Derin bir iç çekerek gözlerini kapatırken ne kadar yorgun olduğunu o zaman anlamıştı. Sabahın altısından beri tarlada samanları traktörlere dolduruyorlardı. Şimdi ise yorgunluğunu gidermek için samanların üzerine uzanarak bedenine güneşin sıcaklığını hissediyordu. Birkaç dakika sonra genç kız adının seslenilmesiyle gözlerini aralayarak hayıflanmıştı. “Sadece bir süre dinlenmek istemiştim ama!” kendisine seslenen adam bağırarak “Güneş, neden bana ses vermiyorsun?” genç kız yerinde doğrularak şapkasını yeniden başına takmıştı. “Haydar amca ama çok yoruldum!” dudaklarını çocuk gibi büzerken adam gülümseyerek ona yaklaşıyordu. “Eskisi gibi beni kandıramazsın küçük hanım, daha yapılacak işler var!” Güneş söylene söylene yerinde doğrulurken onun tatlı söylenmesi adamı gülümsetmişti.
Yirmi üç yaşında oldukça güzel bir kız olan Güneş adı gibi etrafındakilerin dünyasına ışık saçıyordu. Yaşlı adam onu kendi öz torunu gibi severken Güneş’te aynı yakınlığı adam için hissediyordu. Doğup büyüdüğü topraklardan sadece üniversite için ayrılmış ve her yaz yine topraklarına dönmüştü. Dönmesinin farklı bir nedeni de olsa o hala bu topraklarda yaşamak istiyordu. Gerinerek traktörün direksiyonuna geçerken aklında bin bir düşünce vardı. Bu yıl son senesi olacak ve ziraat mühendisi olacaktı. Köylülerine yardımcı olmak istiyordu. Babası köyün zengin ailelerinin birinin yanına çalışırken genç kız da babasına yardım ediyordu. Bundan beş yıl öncesine kadar… Babası öldüğünde onun yerine bakmaya başlamıştı. Yüzünde yer alan gülümsemesini yok etmemek için elinden geleni yapıyordu. En üzgün anında bile gülümsemek genç kız için zor olmamaya başladığında ise içindeki özlem gün geçtikçe büyümeye başladı.
