ဟင္း.................ရွည္လ်ားလြန္းလွတဲ့သက္ျပင္းႀကီးကိုခ်ၿပီးမိဘမ်ားရွိရာအုတ္ဂူဆီသို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တယ္။
ေလွ်ာက္လိုက္သည့္ေျခလွမ္းတိုင္းမွာလည္းေလးလံလ်က္....သက္ျပင္းခ်ေနမိသည္မွာလည္းဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိေတာ့.....
ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္းလူသူမရွိေအးစက္ေျခာက္ကပ္လ်က္။အနီးနားရွိသစ္ပင္ႀကီးမ်ားလည္းညို႔မွိုင္းအုပ္ဆိုင္းကာဝမ္းနည္းမႈမ်ားအားေဖာ္ျပေနသေယာင္.....အထက္ေကာင္းကင္ယံမွာလည္းညေန ေနဝင္စအခ်ိန္ျဖစ္တာမို႔မိုးသားမိုးတိမ္မ်ားမွာစတင္ေမွာင္မဲလာေလသည္။လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္းလည္းေႂကြက်ထားသည့္သစ္႐ြက္ေျခာက္မ်ားမွာတစ္ႂကြပ္ႂကြပ္ႏွင့္။
ေလတစ္ခ်က္တိုက္တိုင္းလည္းခံစားမိသည့္ေအးစက္မႈ။ဤကဲ့သို႔ေနရာေသာေနရာသည္အလြန္ပင္အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ေအးစက္လြန္းလွသည္။သို႔ေပမဲ့ထိုအထီးက်န္ဆန္မႈမွာေျဖးညွင္းစြာလမ္းေလွ်ာက္လာေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏အထီးက်န္မႈႏွင့္ယွဥ္လိုက္လွ်င္ဆင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ပု႐ြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္၏အ႐ြယ္အစားကြာျခားသကဲ့သို႔ျခားနားလြန္းလွသည္။
ဤေနရာႀကီးသည္ေျခာက္ကပ္လြန္းလွပါသည္။ေအးစက္လြန္းလွပါသည္။လူသူကင္းမဲ့၍အထီးက်န္လြန္းလွပါသည္။
ေအးေလဒီေနရာကေပ်ာ္စရာေကာင္းရေအာင္သုႆန္က ကစားကြင္းတို႔ပန္ၿခံတို႔မွမဟုတ္တာ။
သုံးႏွစ္!....အင္း...ဒီေန႕ဟာOmmaနဲ႕Appaနဲ႕ဆုံးတာသုံးႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႕ပါ။YoungHoonတစ္ေယာက္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ...ႏြေးေထြးမႈေတြနဲ႕ေဝးကြာခဲ့တာသုံးႏွစ္ျပည့္ၿပီဆိုလည္းဟုတ္တယ္။YoungHoon၏မိဘႏွစ္ပါးလုံးမွာအလုပ္ကိစၥျဖင့္ဆိုးလ္ၿမိဳ႕မွဘူဆန္သို႔အသြားတြင္ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္ကာပြဲခ်င္းၿပီးေသဆုံးသြားၾကသည္။ကြယ္လြန္သြားတာသုံးႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းရင္ထဲမွနာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ဘယ္လိုမွအသားမက်ေသး။
မိဘမ်ား၏အုတ္ဂူေရွ႕ေရာက္ေတာ့YoungHoonဂါရဝျပဳကာႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
My Only One - Bbangkyu (Complete)
FanfictionStarted 2021 (ပထမဆုံးရေးတဲ့ fictionပါ) Both Uni and ZawGyi ကိုယ့်ဘဝမှာတန်ဖိုးထားရတဲ့သူဆိုလိုမင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတော့တာပါChangMinလေး(YoungHoon) ဘာပဲဖြစ်နေဖြစ်နေHyungဘက်မှာကျွန်တော်ရှိနေတာမလို့အားမငယ်ပါနဲ့နော်(ChangMin) ကိုယ့္ဘဝမွာတန္ဖိုးထားရတဲ့သူဆိုလို...
