Ateşin Söndürdüğü Hayatlar

Giriş

"Beni neden dinlemiyorsun?" gözümden bir damla yaşın yavaşça yanağımı ıslattığını hissettim. Bacaklarım zangır zangır titrerken onun içindeki saf öfke gözlerinden okunabiliyordu.

"Sen insanlara neler yaşattığının, bana neler yaşattığının farkında mısın? Sen nelere sebep olduğunu hâlâ göremiyor musun?" bana bağırmamasını diledim, bana sarılmasını... Her şeyden önemlisi, bana inanmasını istedim...

Oysa artık beni görmeye bile tahammül edemiyordu. Bana inanmıyordu. Ona daha neler olduğunu bile anlatamamıştım. Bana inanması bir kenara, o beni dinlemiyordu bile.

"Ağlıyor musun birde?" dedi, alaycı bir tonlamayla.

Hayır, olmaz. Ben ağlayamazdım. Ben o gün, insanlığımdan büyük bir parça söküp atmıştım. Bir daha o kadar güçsüz düşersem, bu çekilen acıların hepsi boşa giderdi.

"Sen onları öldürdün! Katilsin sen." Beni omuzlarımdan ittiğinde, yere düşmemek için sendelemem gerekti. Elimden ağlamaktan başka bir şey gelmiyordu. Kendimi açıklayamazdım, o gece olanları anlatamazdım. Çok korkuyordum ve bana kimsenin inanmayacağını biliyordum. Polisler, olayın bir kaza sonucu oluştuğunu ne kadar anlatırsa anlatsınlar. Kimse beni yargılamayı bırakıp, bana neler yaşadığımı sormadı. Vicdanımın her gece nasıl boynuma yapışıp uykularımda beni boğduğunu kimse bilmedi. Bilmek istemediler...

"Sen benden hayatımı çaldın. Sen benden sevdiğim adamı çaldın!" bağırmaktan kızaran yüzü ela gözlerini gizliyordu. Bana öyle büyük bir öfkeyle bakıyordu ki ağlayarak hıçkırıyor ve bacaklarımın titremesine engel olamıyordum.

"Ayza..." kendimi anlatmak istedim. O gün olanları, benim bir suçum olmadığını haykırmak istedim.

Adaletin yerini bulabilmesini isterdim hep. İnsanların kendilerini ifade edebilmelerinde yardımcı olmak isterdim. Oysa şimdi kim bana yardım etmek istiyordu? Herkes benim üç masumun hayatın kaybetmesine neden olan "Katil Kız" olarak görüyordu.

"Keşke o yangında sen ölseydin!" kaskatı kesildiğimi hissettim. Yüzümün bir cesetten farksız olduğunu bilmem için görmem gerekmezdi. Dilim tutulmuştu resmen. Hayatımdaki en değerli insan, benin ölmemi dilemişti. Ve arkasına bile bakmadan beni o soğuk odada terk etmişti...