When we were young

Chapter Nine: : Thu Thu Han

Chapter Nine:               : သူသူဟန်
 

သင်္ကြန်ပွဲတော်ရက်ပြီးသည့် နောက်ပိုင်းရက်များတွင် သန့်ဇင်ကိုတို့လို အလယ်တန်းကနေ အထက်တန်းသို့ ကူးပြောင်းသည့် ကျောင်းသားများအားလုံး၏ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် များသည် တရားဝင်ပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ ။

အမေဖြစ်သူက ရက်ကွက်နှင့်မနီးမဝေးတွင် တစ်ပိုင်တစ်နိုင်ဖွင့်သည့် နာမည်သိပ်မရှိသည့် ဘော်ဒါဆောင်လေးတွင် သန့်ဇင်ကိုအား အပ်ထားလိုက်လေပြီ ၊ မျိုးမင်းထက်ကတော့ စံနန်းထက်ဘော်ဒါသို့ ညအိပ်ညနေ ပြောင်းသွားပြီ ဟူ၍ သတင်းကြားရသည်။
 

သန့်ဇင်ကိုလည်း ဘော်ဒါဆောင်တွင် ညအိပ်ညနေမနေရသော်လည်း Tv ကြည့်ဖို့မပြောနှင့် ဝတ္ထုစာအုပ်ပင်မကိုင်နိုင်တော့.........

မနက်ဆိုလျင် ၆နာရီကနေ ၁၀နာရီအထိ ကျူရှင်တစ်ပိုင်း ၊ နေ့လည်အိမ်ပြန် ခဏနားပြီးလျင် နေ့လည် ၁နာရီ မှ ညနေ ၆နာရီ အထိ ဖင်ကျိန်းအောင် ထိုင်ပြီးစာသင်ရပြန်သည်။

ည၇နာရီခွဲ မှ ၁၀နာရီအထိကလည်း ဘော်ဒါဆောင်တွင် ည study ထိုင်ရသဖြင့် လူလည်းသေချင်စော်နံကာ ကျောင်းမြန်မြန်ပြန်ဖွင့်ဖို့ကိုပင် စောင့်မျှော်နေရ လေသည်။
 

ဘော်ဒါဆောင်၏ ကျူရှင်ပိတ်သော တနင်္ဂနွေနေ့တစ်ရက်သာ နားရက်ရသဖြင့် အသက်ရှူချောင်သည် ၊ သို့သော်လည်း အဆောင်ကပေးလိုက်သည့် အိမ်စာများနှင့် ထပ်မံအလုပ်ရှုပ်လေရာ လူလိမ္မာလုပ်ရတာမလွယ်ပါလားဟု သန့်ဇင်ကိုတွေးမိသည်။

ကျူရှင်က အင်္ဂလိပ်စာ သဒ္ဒါသင်လျင် မျက်ချယ်ကို သတိရမိပြန်သည်......သူမလည်း အခုချိန်ဆို သူ့လိုပဲ အဆောင်တစ်ခုမှာ စာသင်နေရလိမ့်မည် ၊ မတွေ့ရတာ တစ်လကျော်သည့် အချိန်ကာလက သူ့စိတ်ထဲတွင် တစ်နှစ်ကျော်ခန့်မျှကြာနေသလို ခံစားရသည် ။

သူမအကြောင်းတွေးမိလျင် အဆုံးသတ်အတွေးတစ်ခုက ကျောင်းမြန်မြန်ပြန်ဖွင့်ပါစေ ဟူ၍သာ ဖြစ်သည်။
 

နေ့မအားညမအား ကျူရှင်နှင့်အိမ်ကို လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နှင့် ဖြတ်သန်းပြီးနောက် အောင်စရင်းများထွက်ပြီး ကျောင်းအပ်လက်ခံသည့်အချိန်သို့ ရောက်ရှိလာသည် ။