JUST ONE MORE DAY [BL] ( COMPLETED )

_1_

"ශාකු එපා.…..."

අනේ ඔහුගේ කටහඬ හැඬුම්බරය.කිසිදා නොවූ තරම් වේදනාබරිතය.හුන් තැනම ගල් ගැසුණු මම යටිතොල ලේ රස දැනෙන තුරු සපා ගනිමින් දෙනෙත පියා ගතිමි.

තවත් සැඟවී සිටීමට අකමැති වූ දෙනෙතට බර කඳුලක් කම්මුල් පසාකරගෙන ගොස් මගේ අත්ල සිප ගත්තේය.ඒ දෙස බලා සිටියෙමි.මොහොතක්,දෙකක් නොව කිහිපයක්ම,මට ඔහු දෙසට හැරිය නොහැක.ඔහු මේ කඳුලු දුටුවොත් පරාජිත වන්නේ මාය.

ඔහුට නොපෙනෙන්න කඳුල සඟවාගතිමි.ඉතින් අද සිට ඒවා මට තනි රකිනු ඇත.ඔහුට මතකයක් විය හැකි මගේ කිව හැකි සියල්ල එක්කාසු කොට විසල් ගමන් මල්ල පිරවූයෙමි.අවසන එයත් රැගෙන පිට වූයේ ඔහුගේ මුහුණ දෙස අවසන් වතාවට බැලීමට ආශාවක් නොවූ නිසා නොවේ.ඊට මට යැයි කියා ධෛර්යක් නැති නිසාවෙනි.ඒ දෑස් දුටුවොත්,ඒ දෑසේ රැඳි වේදනාව දුටුවහොත් මට මාවම පාලනයක් නොවනු ඇතැයි බියෙනි.

අනේ තව එක් වරක් ඒ දෙතොල් සිප ගන්න ඇත්නම්....තව එක් වරක් ඒ තුරුලේ සැඟවී යන්නට ඇත්නම්.….තව එක් වරක් ඒ උනුසුම් දෑත් මෘදුව මගේ සිරුර පුරා දිවෙනු විඳින්නට ඇත්නම්......
තව එකම එක දිනක් ඒ තුරුලේ සැඟවී සිටීමට හැකිනම්.....

නොවේ...මා පාලනය කර ගත යුතුය.සිහිනයන් බඳු අපගේ මතක සටහන් පමණක් සන්තකයේ තබාගෙන  අන් සියලුම ආශාවන් අතහැරිය යුතුය.
මන්ද යත්.…..මේ ලොවේ මට හිමි කාලය ඉතාමත් සීමිත බැවිනි.

"සුදූ....ප්ලීස්.….."

දොරකඩින් නික්මෙන්නට ඔන්න මෙන්න තිබියදී ඔහුගේ දෑත් පිටුපසින් සිට මා වෙලාගති. මගේ උරහිස් හා පපුව හරහා එක් අතක්ද,බඳ හරහා එක් අතක්ද ලෙස...අනේ ඒ උනුසුම් පහස.…..කෙතරම් වින්දද මට එහි ඇති වීමක් නොවනු ඇත.නමුත්.….හිතක් පපුවක් නොවන ලෙස මා ඒවා ගසා දැමුවෙමි!

මට වඩා සිරුරෙන් විසල් ඔහු එය නොසලකා හැරි තැන ආවේස වූයෙක් ලෙස ලේ පනින තුරු කෙනෙත්තුවෙමි.මගේ පපුව හරහා වැටී ඇති ඔහුගේ සුරතට වේදනාවෙන් උමතුව ඇති පපුවේ ගැස්ම දැනේ යැයි බිය වූයෙමි.එහෙත් සෙලවූයේවත් ඔහු නොවේ.