Cursed Art ✓

the dead poet | bonus

Στα γράμματα τα δικά μου που κάποτε χάθηκαν στην θάλασσα... όταν τα δικά σου πήραν μορφή, εικόνα και έγιναν μουσείο. Αχ, η καταραμένη τέχνη σου.

Για εμένα υπήρχες μόνο εσύ. Στο λέω τώρα γιατί δεν το άκουσες ποτέ κι ας το άξιζες...

Στο λέω τώρα γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να κρατήσουν πια αυτό που νιώθω. Οι σκισμένες σελίδες μοιάζουν άδειες μπροστά σε χιλιάδες επιφάνειες μαύρου από το μολύβι μου, το στυλό μου, τον μαρκαδόρο μου.

Αν με αφήσεις να γράψω, θα το κάνω. Αλλά μην κοιτάζεις το μαύρο στις σελίδες μου επικριτικά, γιατί αυτές δεν είμαι εγώ. Εγώ δεν ήμουν συγγραφέας, εγώ δεν είμαι συγγραφέας και δεν θα γίνω μία ποτέ. Θα αναρωτηθώ φωναχτά όμως τώρα, αν τελικά ήσουν εσύ. Συγγραφέας· Γιατί οι λέξεις σου... ο τρόπος που έδινες λέξεις στον πόνο σου... δεν ήταν ανθρώπινος. Έμοιαζες να αγγίζεις κάπου θολά -δίχως αέρα- γιατί όταν έγραφες δεν ανέπνεες, όχι όπως έκανες όταν ζωγράφιζες.

Έγραφες πάντα δειλά στο κόκκινο. Το κόκκινο στυλό σου έμοιαζε να βρίσκεται στο χέρι σου πιο συχνά από το πινέλο. Το κόκκινο ήταν το δικό σου ναρκωτικό όμως και δεν λέω πως δεν με ενθουσίαζε, γιατί το έκανε αλλά όπως έβλεπες το κόκκινο δεν θα έβλεπες ποτέ εμένα.

Στα χρώματα δεν έλεγες ποτέ όχι, ίσως γιατί σου έλεγαν περισσότερα από τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους δεν τους καταλάβαινες ποτέ, δεν προσπαθούσες ποτέ. Όχι όσο προσπαθούσες να καταλάβεις εμένα.

Γλυκιά μου καταστροφή, με κοιτούσες λες και ήμουν η δικιά σου προσωπική δόση τής ανατολής.

Πώς αντιδρούσε κανείς μπροστά σε τέτοια λατρεία; Όταν οι φλόγες στα μαλλιά μου σε είχαν κάψει και απειλούσε να κάνει το ίδιο και η αγάπη, πού απευθυνόσουν; Το ταξίδι που απειλούσε να με καταπιεί με φόρα αν συνέχιζα να δίνομαι με τέτοια ευκολία σε εσένα, θα ήταν γεμάτο με τρικυμίες.

Σου μιλούσα στον αέρα και με κοιτούσες σαν να τον μάγευα. Και δεν σε κοίταξα ποτέ στραβά, γιατί ποτέ δεν με έκανες να νιώσω άσχημα για αυτό. Αλλά περισσότερο κοιτούσες το στόμα μου όταν μιλούσα παρά τις ίδιες τις λέξεις μου.

Με θαύμαζες περισσότερο όταν έπαψα να χορεύω, παρά όταν χόρευα και με χειροκροτούσαν οι εκατό. Τι έλεγε αυτό για εσένα; Όταν σαν το χρυσό έλαμπε πάνω μου εσύ έβλεπες μια φιγούρα, μια σκιά μιας κρυμμένης παρουσίας που έκρυβε εμένα. Η παρουσία που έλαμπε όταν εσύ έβλεπες μόνο σκοτάδι πάνω μου, ήμουν εγώ όπως πραγματικά ήμουν και όπως δεν με είδες ποτέ.

Σίγουρα με αγάπησες, αλλά σίγουρα αγάπησες την εικόνα μου περισσότερο. Μπορεί να κοιμόσουν μαζί της για καιρό αφότου σε άφησα, σαν φάντασμα, ακουμπισμένο πλάι σου, στοιχειώνοντας κάθε πορτραίτο και κάθε πολυέλαιο που έλαμπε δίχως να είναι δίπλα μου.

Με κοιτούσες και έβλεπα πάντα τα μάτια σου να πεθαίνουν στο όνομα κάτι τόσο σκοτεινού και απαιτητικού, στο όνομα μιας αγάπης και μιας μούσας, στο όνομα που δεν ήταν το δικό μου και ας έμοιαζε όταν έκλεινες τα αφτιά σου.

Και στα πάντα έλεγες ναι, οφθαλμαπάτες κάθε ηθελημένης προσπάθειας να με ερωτευτείς περισσότερο. Και δεν στο λέω αλαζονικά, γιατί σε αγαπάω (ναι, ακόμα) αλλά γιατί κάποτε οι λέξεις σου σταμάτησαν να έρχονται και οι μπογιές σου έπαψαν να μυρίζουν στο δωμάτιο.

Το ξέρω ότι έφυγα πρώτη, αλλά το μονοπάτι το βαδίζουν δύο και ευθύνες αναλαμβάνουν επίσης δύο. Οπότε όταν κατηγορείς εμένα, δες πως μπροστά σου έχεις βράδια με την σιωπή σου, τον χρόνο που προτίμησες από την αγκαλιά μου.

Δες πως το μαλλί μου τελικά ήταν απλό κόκκινο και καμία πυρκαγιά, καμία φλόγα δεν έμοιαζε με την καταστροφή σου. Για κάποιον που έγραφε στους αγγέλους, το κόκκινο ήταν το αγαπημένο σου.

Ίσως τελικά δεις επίσης πως και τα μάτια μου ήταν απλά δύο χρώματα, που κοίταξες περισσότερο από όσο έπρεπε, αποχρώσεις που δεν ήταν για τα μάτια σου αλλά για τα δικά μου μονάχα.

Δεν είμαι αλαζόνας αλλά πιστεύω πως ίσως αγάπησες το χρώμα μου περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Και τώρα είσαι-ήσουν ένας νεκρός ποιητής ενώ κάποτε ήσουν όλα τα χρώματα μαζί, πλάι μου.

Αχ, η τέχνη σου. Κοίτα πώς σε αποτελείωσε.

Δεν είμαι ποιήτρια και στις λέξεις ποτέ δεν βρήκα συντροφιά αλλά αν μπορούσα, πριν χαθείς για πάντα... θα ένωνα τις λέξεις σε και αγαπώ μαζί. Γιατί απλά κάποτε τα χρώματα τα δικά σου ήταν τα αγαπημένα μου.

Στον νεκρό μου ποιητή, πετάω αυτό το γράμμα στην θάλασσα.

Στον νεκρό μου έρωτα, πετάω αυτό το γράμμα στον ουρανό.

Στον νεκρό μου καλλιτέχνη, πετάω αυτό το γράμμα εκεί που θα τον αγγίζει και αυτόν.