Cursed Art ✓

trēs

de caritate

Μέρες - μέρες έβλεπα σκοτάδι στα μάτια σου. Έβλεπα τις ανησυχίες που ήθελαν να μου πουν τα μάτια σου αλλά δεν τολμούσε να πει η λογική σου.

Γλυκέ διάβολε, σε έμαθα καλύτερα από ότι έμαθα ποτέ τον εαυτό μου. Ακόμα και τώρα, σε ξέρω λες και σε είδα μόλις εχτές και όχι πριν τόσα χρόνια.

Πάνε χρόνια.

Η ψυχή σου ήταν τόσο μπερδεμένη. Ποτέ δεν ήξερες τι σκεφτόσουν και πάντα δεν ήξερες που κατέληγες.
Κάτι σε έλκυε πάνω μου, δεν μου είπες.

Γιατί; Γιατί εσύ; Γιατί εμένα
Γιατί, γενικά;

Ξέρεις πόσες φορές έχω κάνει αυτήν ερώτηση στον εαυτό μου; Για κάθε γαμημένη λέξη που έβγαινε από το στόμα σου. Ρωτούσα γιατί.

Γιατί ήσουν τόσο υπέροχη;
Γιατί ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί σου;
Γιατί είμαι τόσο ερωτευμένος μαζί σου;

Βλέπεις; Χρησιμοποιώ τον χρόνο τού παρόντος. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την νύχτα, από αυτήν την τελευταία;

Δεν θυμάμαι ... ψυχή μου, φως μου. Δεν σου κρατάω κακία, όμως. Ήσουν απλά ένας άγγελος με την αποστολή να μου δώσεις τούς δαίμονές σου.

Όταν εκείνο το βράδυ σε είδα. Τα μάτια σου ήταν ήρεμα, χωρίς πόνο, χωρίς θυμό ή πόνο. Ήταν λες και τόσο καιρό έπαιρνες τον πόνο που κουβαλούσες τόσα χρόνια και τον έδινες σε εμένα. Αλλά δεν παραπονιέμαι.

Θα έπαιρνα ό,τι είναι δικό σου. Θα σου έδινα ό,τι είναι δικό μου. Έτσι πάει. Μόνο που το δικό μας "εμείς" ήταν τρέλα. Μόνο μαύρη και ψυχρή τρέλα, αλλά επαναλαμβάνω, ήσουν ο αγαπημένος μου κόκκινος άγγελος.
Ο μοναδικός που είχε σημασία.

Με ρώτησες για τα όνειρά μου. Δάγκωσες τα χείλη σου, και εγώ κάρφωσα τα μάτια μου εκεί. Ακόμα γελάω με την αφέλειά μου.

Σου είπα ότι ήθελα την τέχνη δίπλα μου. Με κοίταξες καλά καλά και είπες ότι καταλάβαινες.
Δεν το έκανες πραγματικά όμως.
Γιατί φως μου, εσύ ήσουν η τέχνη μου. Και δεν έμεινες δίπλα μου. Έφυγες. Έφυγες και με άφησες μόνο μου, χωρίς εσένα.

Και πόνεσε. Αλλά ακόμα αναρωτιέμαι. Γιατί τα γράφω τώρα;

Η κόρη μου διαβάζει αυτά που γράφω. Της είπα ότι είναι ένα καινούριο βιβλίο που ετοιμάζω, που κι όμως δεν θα δημοσιευτεί ποτέ. Γιατί η ιστορία μας δεν αξίζει να διαβαστεί, τόση πίκρα, τόσα δάκρυα. Και έτσι, παραμένω ακόμα πληγωμένος. Αλλά δεν σε νοιάζει και τόσο, έτσι άσπρε δαίμονα; Έτσι;

Μακάρι το δικό σου "σ'αγαπώ" να μου έδινε ξανά την σημασία του. Τι εννοώ; Η χαρά που πήρα όταν το άκουσα, ήταν η ίδια όταν έγινα πατέρας. Δεν ήταν το δικό σου παιδί αλλά ήταν κάτι που μου έλιωνε την παγωμένη καρδιά μου, την καρδιά που εσύ πάγωσες.

Ακούγομαι κακός. Συγγνώμη, αλλά στα αλήθεια, πιστεύεις στην μοίρα;

Την τραγική μοίρα;

Γιατί εγώ πιστεύω, αλλά δεν στο είπα ποτέ. Μπορείς να σκεφτείς γιατί;

Γιατί η μοίρα με έκανε να σε δω ξανά. 20 χρόνια αργότερα. Δεν θα σου θυμίσω όμως τώρα τι έγινε. Θα σου πω μετά, καθώς σου πω κατά λέξη τι έχασες και τι μου πήρες.

Πήρες το έργο, αυτό που ζήτησες εκείνη την πρώτη φορά. Με πλήρωσες αλλά δεν δέχτηκα τα μετρητά σου. Πότε δεν δεχόμουν χρήματα. Η τέχνη πρέπει να δίνεται δωρεάν και όχι με χρήμα. Αλλιώς ποια η παιδεία τού κόσμου;

Αγάπη μου. Θυμάμαι ακόμα πως έπεφτε το ύφασμα πάνω στα πόδια σου, στον γοφό σου. Η λεπτομέρεια ήταν ανατριχιαστική γιατί ποτέ δεν έτρεμε τόσο το χέρι μου.
Το παρατήρησες, πάντα αυτό έκανες. Μαζεύοντας λεπτομέρειες για την καταστροφή μου.

Έκανε ζεστή, ιδρώτας γλιστρούσε από τον λαιμό μου προς στήθος μου. Η φωτιά στο τζάκι έτρεμε, αέρας έμπαινε στο δωμάτιο από την πόρτα. Ήταν χειμώνας και εγώ ένιωθα ζέστη τόσο κοντά στην καρδιά σου. Ένιωθα να ζεσταίνομαι καθώς φανταζόμουν το αίμα σου να τρέχει στις αρτηρίες και στις φλέβες σου. Το πως η καρδιά σου χτυπούσε συνέχεια, κάνοντας τον χτύπο της το πιο όμορφο τραγούδι που είχαν ακούσει τα αφτιά μου.

Και συμφωνώ με όλες τις θεωρίες σου για τον φόβο, το μίσος, την ζήλια.
Όμως πιο πολύ ταυτίστηκα με τον έρωτα. Με τον Θεό έρωτα.

Κόκκινε άγγελε, αντιπροσώπευες τον θάνατό και την ζωή ταυτόχρονα.

Όμως το χάος; Έχει χρώμα; Πως απεικονίζεται το δικό σου χάος; Με αγάπη; Με φόβο; Η μήπως με την ανάγκη να ξεφεύγεις από τον έρωτα κάθε φορά που το βέλος του σε πετυχαίνει;
Μπορώ να σε ζωγραφίσω με συναισθήματα;

Ξέρω ότι κατάλαβες για ποιο πράγμα μιλάω. Και ξέρω ότι φοβάσαι. Δεν φτάσαμε ούτε στην μέση τής ιστορίας. Και όσο και να καθυστερείς, ο τελευταίος καμβάς, με το κύκνειο άσμα μας, είναι ήδη έτοιμος.
Και σε περιμένει.