Ποίηση

10

Η απόγονος της Λίλιθ είχε αδάμαστο πνεύμα.
Η απόγονος της Λίλιθ κοιτούσε το φεγγάρι σαν να 'ταν σπίτι της,η μαγεία ήταν όλη της η ζωή.

Γιατί καθεμία από μας έχει μια φλόγα που καίει μες στην ψυχή της, δεν είμαστε "υστερία",αλλά είμαστε "πάθος".
Είμαστε εμείς που δίνουμε ζωή,εμείς που δεν αξίζουμε να μας δολοφονείτε.
Είμαστε οι κοπέλες χαμένες στα στενά,οι καταθλιπτικές,οι κοπέλες στην Καμπούλ,εμείς που νιώθουμε κοπέλες στο λάθος σώμα,οι κοπέλες που καθαρίζουμε σπίτια για το μεροκάματο,οι εθελόντριες,οι νοσοκόμες.
Είμαστε απόγονοι αρχαίων θρησκειών χωρίς δόγμα. Οι απόκληρες,οι κατατρεγμένες.
Εμείς που δεν χωράμε στα πρότυπά σας,οι φιλάσθενες,οι ατιμασμένες.
Οι πριγκίπισσες σε λάθος παραμύθι,οι πριγκίπισσες σε δυστοπικό ρεαλισμό.
Η κάθε Ελένη εκεί έξω,η κάθε Δώρα.
Η κάθε γειτόνισσα που τριγυρνάει με μαυρισμένο μάτι και αίματα στο στόμα.
Δεν σας δίνουμε πράσινο φως να μας καταντάτε δεκαετίες σε κώμα.
Περιπλανιόμαστε σε ένα κόσμο ανισοτήτων με ψηλά το κεφάλι,θέλω να φωνάξω απ'τα άδυτα της ψυχής μου "καμία άλλη".