Ποίηση

22

Πρέπει να της πω να σταματήσει να με σκέφτεται
Γιατί κάθε συναναστροφή μας την πληγώνει
Είμαι το κρύο,ο φόβος,το σκοτάδι,οι ατελείωτες κουβέντες στους νευρώνες του μυαλού της
Τα αμφιλεγόμενα αισθήματά της
Κι εκείνη κάτι όμορφο,μου θύμιζε τον έναστρο ουρανό κι απέραντους κήπους με λουλούδια
Όσο ρουφούσα στάλα στάλα την ενέργειά της
Εγώ,εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που κάτι πήγαινε λάθος
Κι εκείνη να κλαίει και να μ'αγκαλιάζει
Εγώ,της προξενώ πόνο χωρίς να την αγγίξω καν
Όσο κρατιέται απ'τα δεσμά μου
Κι αυτή να με ρωτά τι έκανε στραβά
Όσο πασχίζει να ρθει πιο κοντά μου