Ποίηση

34

Όλη μου τη ζωή συναντούσα το ίδιο
Ανθρώπινα δοχεία γεμάτα σάρκα,κόκαλα,ζωή και κούφιες υποσχέσεις
Ένα όμορφο λεξιλόγιο που φώλιαζε στον εγκέφαλό μου και δεν έφευγε μέχρι να φτάσουν όλα στα όρια
Ίσως όλες μου οι αποφάσεις και η απάντηση σε όσα έψαχνα ήταν η έλλειψη ορίων
Αλλά σώπαινα,κοιτάζοντας όσα δε μπορούσα να γίνω ποτέ
Όσα ξέρω πως δε θα γίνω
Είμαι σίγουρη πως δεν ξέρω να αγαπάω σωστά και ότι θα πληγώσω εν τέλει όποιον τολμήσει και έρθει πιο κοντά απ'ό,τι πρέπει
Ίσως απλά να χω λανθασμένη αντίληψη για τις δυνατότητές μου,ίσως και όχι
Αλλά δε θα μάθει και κάποιος ποτέ τη συγκεκριμένη αλήθεια
Κι έμεινα να κοιτάζω το κενό ακούγοντας μουσική κι όλοι κοιμούνται
Τον κενό,γεμάτο σκοτάδι διάδρομο και βουρκώνω
Γιατί συναντώ ταβάνι κάθε φορά που πάω να αγγίξω τη Ναταλία
Γιατί δε θα με καταλάβει ποτέ εκείνη και πασχίζω χρόνια
Πολύ κρίμα όλα να περνάνε από μπροστά μου
Όσο η αβεβαιότητα στέκει ακάθεκτη στη σκιά μου