Ποίηση

38

Χορευοντας σε αγνωστες κι αποκοσμες μελωδιες
Το θροισμα των φυλλων αναδεικνυε την ιδεα της απουσιας
Καθως μονο αυτο μπορουσε να ακουσει κι επειτα σιγη,οι μελωδιες επαιζαν μοναχα στο κεφαλι της
Ποσο ανηξερη κι αφελης στην αδρανεια της
Τριγυρνουσε ασκοπα σαν ενας δαιμονας απο αλλη διασταση
Αναμενοντας με τοση ανυπομονησια το τελος
Οσο ο αερας ανακατευε τα μαυρα μαλλια της
Ειχε κουραστει να ζει στο σκοταδι και τον πονο
Ηθελε απλα να γινει ενα με τ αστερια
Οι παλαμες της εσταζαν αιμα στο δαπεδο του φθινοπωρινου δασους
Τα φυλλα αποκτουσαν ενα χρωμα πορφυρο
Μα δεν την ενοιαζε
Απλα καθοταν σιωπηλα και κοιτουσε χαμογελωντας
Κοιτουσε καταματα το σκοταδι στο οποιο κατοικουσε πριν χασει τις αισθησεις της