Ποίηση

40

Το υποσυνείδητό της περιπλανιόταν σε απόκοσμους τόπους
Εκεί που οι διαδρομές χαράσονταν με τη λεπίδα του μαχαιριού,σχηματίζοντας αιματοβαμμένα ρυάκια
Εκεί που ο πόνος κι η δυστυχία έστεκαν αγέρωχα και παραμόνευαν στη γωνία του παιδικού δωματίου της
Εκεί που ένα ελεεινό παρελθόν συναντιόταν με ένα ανέλπιδο μέλλον και περπατούσαν στο ταβάνι σχηματίζοντας πλανητικά συστήματα

Οι άνθρωποι έρχονται,φεύγουν,σκορπίζονται σαν τις στάχτες στο τασάκι με τη ριπή ενός δυνατού ανέμου
Τα συναισθήματα διασχίζουν τους νευρώνες και λιώνουν σαν ξεχασμένο φαγητό που σαπίζει έξω στον ήλιο,γεμίζοντας παράσιτα
Σαν κι αυτά στο ραδιόφωνο όταν βρίσκεται κανείς σε κάποια επαρχιακή πόλη κι ακούει τυχαία ένα απ'τα αγαπημένα του τραγούδια

Κι όλα θολώνουν και στέκει ενώπιον ενός θλιβερού ηλιοβασιλέματος στο μπαλκόνι
Προσπαθώντας να δημιουργήσει και να αποδομήσει ταυτόχρονα
Μην κατανοώντας πλήρως αρκετά απ'αυτά που συνέβησαν τόσα χρόνια

Κι όσα πονέσαν περισσότερο πήραν νούμερο στη σειρά προτεραιότητας
Κάποια στιγμή στο μέλλον όλα θα μπούνε σε μια σειρά
Θα βγει απ'το λαβύρινθο που έχει παγιδευτεί κι όλα θα ναι καλύτερα
Θα καταφέρει να πάρει το ψαλίδι και να κόψει τον ιστό με τον οποίο την έχουν τυλίξει πολλάκις για να την κρατήσουν σε ακαμψία

Αυτή η μέρα δεν ήταν σήμερα ακόμη
Ίσως να έρθει,ωστόσο,στα κοντά.