YEŞİM (Üst Mahalle Serisi - II)

YEŞİM -2.Bölüm

Bölüm: 2 – Varoluş

*

YEŞİM ASLAN

Dediklerini işiten kulaklarımla beraber, bütün bedenimden bir titreme geçti.

Öyle güzel bir histi ki, beni seveceğini kendi dudaklarından dökmesi... bana hissettirdiği ama keşke hissi kadar kuvvetli olabilseydi.

Bu sevginin ikimize de acıdan başka hiçbir şey veremeyeceğini biliyordum.

Aramızda başkasının kalbi, ruhu, bedeni varken... onun bana yar olmayacağını adım kadar iyi biliyordum.

"Sen..." dedim heyecanla, "Sen ne dediğini bilmiyorsun Atilla..."

O yüzüne yakışan kaşları çatıldı aniden,

"Neyi bilmiyorum ben Yeşim?" dedi sinirle, "Ben bugüne kadar neyi söyledim de yapmadım? Söyle bana küçüğüm, hangisini yapmadım?"

Sözleriyle gözlerim doldu aniden.

"Yaptın..." dedim sesim titrerken, "Her dediğini gözüme sokarcasına yaptın sen Atilla... zaten bu korkutuyor ya beni."

Sanki aramızda mesafe varmış gibi hızla bedenlerimizi birbirine yasladı.

O sert gövdesine yaslandığımda bütün bedenim titredi.

Ona sarılmak için aylarca beklemiştim.

Kokusunu tekrar duyabilmek için sabırla beklemiştim.

"Yeşim..." dedi nefesini bırakırken, "Bunları konuşalım küçüğüm, böyle olmaz... bu saatten sonra olmaz anladın mı beni?"

Her an ağlamaya müsait gözlerimi onun gözlerine çıkarttım.

"Bak..." dedi sinirle solurken, "Doldurma gözlerini küçüğüm, ben buradayım. Seninleyim, senin yanında olacağım... bu saatten sonra beni senin yanından kimse alamaz Yeşim bilmiyor musun bunu?"

Kollarımı güçsüzce hareket ettirip kaldırdım.

"Bilmiyorum..." dedim, gözlerimiz kesişti tekrar "Atilla... olmaz yapma yalvarırım..."

"Neden korkuyorsun Yeşim? Söyle bana?"

Parmakları yüzümün her santiminde dolanırken bakışlarımı gözlerinden çekmedim. Sözlerinin doğruluğunu anlamak istedim.

Doğru söylediğini bilsem de bana böyle olduğunu hissettirsin istedim.

"Bu korku mu Atilla?"

"Korku değilse ne küçüğüm? Ne seni benden uzaklaştıran?"

"Ben..." dedim gözlerimi ondan çekerken, "Ben senden uzaklaşmıyorum."

"Benden kaçmaya çalışıyorsun Yeşim." Dedi keskin bir tonda, "Bak anlıyorum seni küçüğüm..." eli saçlarıma ulaşıp okşamaya başladı, "Ben, beni ne kadar sevsen de adi bir herifin tekiyim. Bunu inkar etmiyorum. Ben beni seven kızın gözleri önünde onların yakın arkadaşı ile birlikte olacak kadar basit bir adamım, ne fazla ne eksik Yeşim."

Hıçkırdım, her bir sözü kalbime saplanıp orada kaldı.

"Atilla..." dedim gözümden düşen yaşların arasında, "Sus, yalvarırım..."

"Küçüğüm, bak... biliyorum. En çok ben biliyorum sana yaşattıklarımı ama o zaman olmazdı Yeşim, o zaman sana gelemezdim. Kendim daha ne istediğimi bilmiyorken, bir boşlukla baş etmeye çabalıyorken seni sırf beni seviyorsun diye kalbini isteyemezdim."

"Böyle daha mı iyi oldu Atilla?" dedim titrerken, "Sen benim gözümün önünde, benim arkadaşımla sadece kız kardeşin ve benim bildiğim gerçekle yaşarken ben senelerce kendimi hırpalarken daha mı iyi oldu?"