不明; fumei

Chapter 1

Chapter 1

I punched as hard as I could para lang mapatumba ang kalaban ko. I kicked him simultaneously and when I know that he can't fight no more, I gave him a big blow on his gut that made him fall on his feet and crouch on the floor. Tinuhod ko ang ulo niya hanggang sa tuluyan na siyang bumagsak sa sahig ng duguan ang mukha.

Kumuha ako ng isang pulang rosas mula sa bulsa ng jacket ko at inilagay sa dibdib niya. But before I leave him almost lifeless, I grabbed my gun and point it at his head and shoot him. The loud sound of the gun shooting this man echoes in this dark and cold place.

I walked away from the man's lifeless body and the sound of my heels is the only sound audible in this cold and eerie place.

It's almost dawn and here I am, still awake and killing people. Killing people is my enjoyment. It gives me the undescribable joy everytime I hear their screams and their begging everytime I point my gun to their unworthy life.

Pinahid ko ang dugong nagkalat sa kamay ko. Imbes na mandiri ay mas natuwa ako ng mapagtantong, nadagdagan na naman ang buhay na kinitil ko. My hands are stained by these filthy and unworthy people's blood. Yet, I'm still not satisfied. There's still one person I need to kill. And I won't stop until I get to him.

---

"Andy! Wake up! Late ka na naman sa trabaho mo!" I harshly removed my blanket out of my face.

"Can you please stop disturbing me?! Annoying bitch, get out of my room!" I retorted out of annoyance. Ugh, inaantok pa ako. I still need some sleep..

"No can do. This is also my room, fyi. And please! Bumangon ka na kanina pa nag-aalarm 'yang cellphone mo. Nakakarindi na."

I sighed exasperatedly. Damn! Ang sakit ng ulo ko. Sobrang kulang pa ang tulog ko and I can't bear the excruciating pain. It's killing me.

Tinatamad man, napilitan pa rin akong tumayo. I have to get to work even if I'm almost an hour late. I ran to the bathroom not minding my head is still throbbing like hell. I took a bath that lasted like the usual.

Pagkalabas ko ng banyo, nakita kong inaayos ni Aly ang kama ko. Nang makita niya akong lumabas ng banyo, ngumiti siya sa akin. I just nod and smiled a little.

Nag-ayos na ako ng mabilisan at madali ring bumaba ng kwarto ko. Narinig ko pa ang sigaw ni Aly bago ako tuluyang makaalis ng apartment namin.

Napatingin ako sa orasan ko at nakitang magda-dalawang oras na akong late sa trabaho ko. Great! Lagot na naman ako sa boss ko nito. Pumara na lang ako ng taxi at sinabi ang direksyon. Habang nasa biyahe ay hinihilot ko ang ulo ko. Ni hindi man lang ako nakakain at nakainom ng gamot. Bwisit na buhay nga naman oh!?

Anyway, I'm Andromeda. But some people wants to shorten my name so they're calling me Andy. I'm cool with it so I just shrug it off. Calling me with different names doesn't bother me. I don't care anyway.

When finally I reached out my destination, I hastily run. I almost forgot to pay the taxi driver if he hasn't shouted that I still haven't pay him.

Nang mabayaran ko na ang taxi driver, nagmadali na ako ulit. Pagkapasok ko ng building na pinagtatrabahuhan ko, madali akong sumakay ng elevator. Mabuti na lang at hindi ganun kadami ang sumakay ngayon dahil oras ng pagtatrabaho. Malalalim na buntong-hininga ang ginawa ko dala ng pagod sa pagtakbo. Sumasakit pa rin ang ulo ko pero hindi ko na ito ininda.

Narinig ko ang pagtikhim ng katabi ko ngunit hindi ko ito pinansin. Wala akong oras para sayangin lang sa pagtingin sa kanya. Masyadong masakit ang ulo ko para intindihin ko pa itong katabi ko. Ngayon ko lang din napagtantong kaming dalawa lang ang nakasakay ngayon dito sa elevator.