Stockholm Syndroom

Xander

Het feit dat Aleksander mij met enige regelmaat een klap verkoopt, doet mij tegenwoordig niet veel meer. Sinds jongs af aan krijg je een klap als je iets verkeerd doet, of te langzaam bent. Zijn gedrag is niet veranderd. Mijn gedrag daarentegen ook niet. Ik ben nog steeds het vervelende zoontje van vroeger dat overal een brutale opmerking op heeft. Helaas veroorzaakt deze mishandeling een hoop littekens, die over mijn hele lichaam verspreid zijn.

Mijn huid voelt gevoelig aan na de aanraking met mijn vaders hand. Ik kijk in de badkamerspiegel en zie dat het aan het opzwellen is. In het spiegelbeeld zie ik dat Lia ondertussen achter mij staat. In haar linkerhand houdt ze een zakje met ijs vast. Ze komt voorzichtig dichterbij. Ik draai mij om, zodat zij het ijs op mijn rechter slaap kan leggen. Ze kijkt mij bezorgd aan, maar zegt niks. Ik denk dat dat komt doordat ze precies weet wat er gaande is in mijn hoofd. Door de jaren heen is zij de persoon die mijn wonden verzorgt heeft. Wonden die vaak veroorzaakt worden door Aleksander. Lia brengt haar rechterhand naar mijn linker wang en streelt hem voorzichtig. Ik kijk haar strak in de ogen zonder ook maar iets te zeggen. Voor een aantal minuten staan we op deze manier naar elkaar te kijken.

Met mijn rechterhand haal ik haar hand met het ijs van mijn gezicht en pak haar bij haar heup. Ik weet precies wat ik aan het doen ben, en weet ook dat ik het eigenlijk niet moet doen. Met mijn andere hand streel ik haar arm, terwijl ik haar steeds dichter tegen mij aan druk. 'Xander. Wat zijn we aan het doen?' Vraagt ze wanhopig met een zachte stem. Ik kijk haar strak in haar blauwe ogen aan, 'dat weet je donders goed.' Lia houdt het niet langer vol en zoent me met een stevige kus op de mond. Haar handen strelen mijn nek, terwijl die van mij haar zij en billen vastpakken. Mijn verstand en emoties staan op nul. 'Spring.' Commandeer ik haar. Ze slaat haar benen om mijn middel heen en ik plaats haar op de gootsteen. De spanning stijgt en het aantal kleding stukken vermindert. Met een hand maak ik haar bh los, terwijl de ander door haar zwarte haar beweegt. Ik voel haar handen over mijn gespierde bovenlichaam steeds meer richting mijn broek gaan. Mijn hand in haar haar pakt haar lange haren stevig vast. 'Denk je echt dat jij de leiding hebt?', zegt ik met een kille stem. Ik trek haar van de gootsteen en zorg ervoor dat ze oog in oog met zichzelf staat. In één beweging trek in haar leren broek en string over haar prachtige billen. Mijn erectie wrijft tegen haar billen aan. 'Ik dacht het niet', fluister ik in haar oor. En met een trage beweging glij ik bij haar naar binnen. Lia kreunt en ik zie dat haar borsten tegen de spiegel plat worden gedrukt. Met harde stoten dring ik bij haar naar binnen. Met een hand houd ik haar tegen de spiegel aan en met de andere hand zoek ik naar haar clitoris. 'Xander.' Aan Lia's gekreun weet ik dat het niet lang meer duurt voor ze haar hoogtepunt bereikt. We hebben oogcontact via de spiegel en ik weet precies wat ze lekker vind en wat niet. Nog een paar stevige stoten en ik voel haar warme vocht langs mijn erectie stromen. Lia gilt het uit van genot. En ook ik voel mijn zaad kort daarna uit mijn penis stromen. We staren nog even naar elkaar via de spiegel om op adem te komen. Tot ik mijn penis uit haar haal en mij om draai om mezelf op te frissen. In mijn ooghoek zie ik dat Lia hetzelfde doet. Beiden hebben we onze kleren weer aan. Ik wil net de ruimte verlaten tot ik gestopt word door een hand op mijn schouder. 'Dit was eenmalig, of niet Xander?' Ik kijk haar aan over mijn schouder en geef haar een knikje voor ik weg loop.

De rest van de dag verloopt rustig. Lia en ik hebben niet gesproken over wat er vanmiddag was gebeurt. Ik kan niet afleiden aan haar of ze er spijt van heeft of niet. Ik heb er in ieder geval geen spijt van. Het was een moment van lust en er was geen enkele emotie te herkennen, van beiden kanten. Van mijn vader heb ik ook niks meer gehoord. Ik pak mijn spullen in voor de reis naar Nederland. Voor onze missie. Het elimineren van Isabella Marino en haar familie en het terughalen van de gestolen spullen.

Iedereen die mee gaat op deze missie zit te wachten in de vergaderkamer. 'Il trasporto è pronto*', zegt Gino. Iedereen staat op en verlaat de kamer. Buiten op het terrein staat een middelgroot privévliegtuig. De spullen worden ingeladen en het vliegtuig klaar gemaakt voor de reis. Gino, Mauro, Sergio en Lia reizen met mij mee op deze missie. Ik wil net instappen tot een zware stem mij stopt. 'Aleksander!' Natuurlijk moet mijn vader nu nog wat zeggen. 'Ricorda quello che ho detto**.' Ik knik en stap het vliegtuig in. Goh, wat ben ik blij dat ik nu een tijdje weg ben van die man. Nu hopen dat alles soepel verloopt.

*Vertaling: 'Het vervoer staat klaar.' **Vertaling: 'Onthoud wat ik heb gezegd.'

Na een aantal uren in het vliegtuig te hebben gezeten, zijn we aangekomen op een afgelegen landingsplaats. We laden onze spullen uit het vliegtuig en stoppen ze in een zwart busje. Met Mauro achter het stuur rijden we naar de plaats waar Isabella Marino schijnt te wonen. Het plan is om eerst de buurt te verkennen en dan in een hotel de rest van ons plan opzetten. De navigatie geeft aan dat we twee minuten van haar adres verwijderd zijn. Na die twee minuten komen we aan bij haar huis. We rijden er zachtjes langsheen om alles goed op te kunnen nemen en ondertussen foto's te maken. Het is een groot huis, drie verdiepingen hoog met op de derde verdieping een dakterras, onder het huis is toegang tot een garage. Na alles gezien te hebben rijden we snel door naar ons hotel. Er is niet veel dat mijn aandacht trok tijdens de verkenning van het huis en de buurt. Behalve een meisje. Ze had lange blonde haren en droeg een rood topje met een spijkerbroek dat haar rondingen tot hun recht liet komen. Er is nog nooit iemand geweest die op die manier mijn aandacht opeiste. Helaas ben ik hier niet om de vrouwen. De missie gaat voor.