Stockholm Syndroom

Cassandra

De busrit was druk en duurde voor mijn gevoel heel lang. Eenmaal op het treinstation aangekomen realiseerde ik mij pas dat het schooljaar nu echt begint. Honderden mensen die met het openbaar vervoer naar hun bestemming moeten. Studenten die met grote rugzakken de treinen in hollen, mannen in pakken en koffertjes die overal tussendoor bewegen. Het is één grote chaos. En daar sta ik, klaar om mij toe te voegen in de mensenmassa's. Ik neem een grote hap lucht voordat ik mijn loop tempo versnel om op het juiste perron te komen. Er staan al een aantal mensen te wachten op dezelfde trein als ik. Ik wilde net mijn telefoon pakken uit mijn tas om naar de tijd te kijken en toen kwam de trein al aan.

Het is nog drukker in de trein dan dat het was in de bus. Ik zit in een zitje voor vier personen, naast mij zit een jongen rond de 20 met oortjes in, tegenover mij zit een oudere man met een klein koffertje en schuin tegenover mij zit ook een jongen rond de 20. Die twee jongens kennen elkaar, aangezien zij druk in gesprek zijn met elkaar. De oudere man lacht naar mij, toen hij merkte dat ik naar hem aan het kijken was. Ik gaf hem een vriendelijke lach terug.

Tien minuten gingen voorbij. 'Ping', mijn telefoon scherm lichtte op en ik zie dat ik een berichtje van Evelien heb. 'Veel plezier op je eerste schooldag! XX Eefje', wat lief. Vanochtend was het druk en hadden we niet veel tijd om met elkaar te praten, wat we normaal gesproken wel doen. Ik besluit om op haar berichtje te reageren met 'Dankjewel Eefje, jij ook veel plezier vandaag :)'. Ik stop mijn telefoon weg en kijk naar buiten terwijl de trein zich voort beweegt.

'Sorry, zou ik er even langs mogen?' Vraag ik aan de twee jongens naast mij. 'Maar natuurlijk mag dat', zegt de ene met de oortjes in en ik geef hem een glimlach. Terwijl ik naar de uitgang van de trein loop, kan ik nog net horen wat de twee jongens zeggen. 'Zij was wel knap man, pff.' 'Ja, maar veelte goed voor jou.' Ik kijk over mijn schouder naar de twee en zie dat ze beiden naar mij aan het kijken zijn. Snel draai ik mijn hoofd weg en voel dat mijn wangen rood worden. Doe toch normaal Cassandra! Je hoort een keer dat iemand je knap vind en je loopt er meteen weer bij als een tomaat.

Ik ben zulk soort aandacht van jongens helemaal niet gewend. Ik heb wel eens jongens leuk gevonden, alleen was dat nooit wederzijds. Nog nooit een relatie gehad of iets gedaan wat je doet als je in een relatie bent. Tja, ik ben gewoon een groentje op veel gebieden. En ja, dan heb je al gauw dat je sneller rood aanloopt bij zulk soort aandacht.

Eenmaal van het treinstation af, neemt het aantal mensen af. Er zijn nog steeds een hoop studenten die dezelfde kant op lopen als ik, maar dat is ook logisch. Het enorme school gebouw staat naast een drukke weg aan de ene kant en aan de andere kant het treinspoor. Terwijl ik richting het gebouw loop, vraag ik mij af wie mijn klasgenoten zijn en of ik snel vrienden zal maken. "Gewoon doen zoals je altijd doet en altijd blijven lachen en dan komt het helemaal goed." Dat zei mijn moeder gister avond. Ik denk dat ze gelijk heeft. Als je gewoon jezelf blijft is er altijd wel iemand waar je een klik mee krijgt. Ik loop het school gebouw in en ga opzoek naar het aangewezen lokaal voor mijn klas. Het is erg druk hier binnen, maar het lukt mij om het lokaal te vinden. 'Is dit klas B1z3?' Vraag ik in de deurpost aan de studenten die al in het lokaal zitten. Een aantal kijken mij aan met een vragend gezicht. Shit, is dit het verkeerde lokaal? Heb ik verkeerd op mijn rooster gekeken? Ik raak bijna in de stress, tot ik plotseling een vriendelijke stem hoorde. 'Dat is het zeker!' Hoor ik een meisje achter in het lokaal zeggen. Ik loop het lokaal binnen en loop naar het meisje dat mij antwoordt gaf. 'Zit hier al iemand?', vraag ik met een glimlach. 'Ja zeker wel, jij', zegt ze lachend. Ik ga naast haar zitten. 'Ik ben Cassandra', zeg ik terwijl ik mijn hand uitsteek. 'Pfff, ik ben jaloers, je hebt een hele mooie naam. Ik ben Lise, aangenaam kennis te maken.' Ik bedank haar en we schudden elkaars handen. Lise heeft donker blonde haren en helder blauwe ogen. Haar gezicht zit vol met sproeten en ze heeft een bril.

De docent komt binnen en de les begint. We leren elkaar kennen en hebben het over wat praktische zaken. Af en toe fluistert Lise wat in mijn oor en moeten we beiden lachen. De tijd verloopt traag, maar het is wel gezellig. Opeens gaat er een telefoon af. De docent stopt met praten en iedereen kijkt onze kant op. Het duurt even tot het tot mij door dringt dat het mijn telefoon is die afgaat. 'Oh sorry, ik ben hem vergeten uit te zetten', zeg ik terwijl ik hem uit mijn tas haal. Ik kijk op het scherm en zie dat het mijn moeder is die belt. Dat is vreemd, zij zou mij nooit bellen, tenzij er iets ergs is gebeurd. 'Het is mijn moeder, zij zou nooit bellen tenzij er iets ergs is. Zou ik hem even mogen opnemen?' Vraag ik aan de docent. De docent knikt en gaat door met de les. Ik loop het lokaal met een snelle pas uit en neem de telefoon op. 'Met Cassandra', zeg ik met een serieuze stem. 'Hoi Cassandra, ben je op school amore?' 'Ja, ik ben op school. Is alles goed?', vraag ik bezorgd. Het blijft een tijdje stil aan haar kant. 'Mam?', vraag ik nog eens. 'Ja. Ja, alles is goed. Hartstikke goed amore.' Ze klinkt heel  nerveus, want zeer ongewoon is voor haar doen. 'Veel plezier op school nog amore. Doe voorzichtig.' 'Komt goed mam, tot vanmiddag!' En ze hangt op. Het duurt even voor ik mijn gedachtes op een rijtje heb staan, voor ik de klas weer in loop. Ik neem plaats naast Lise en zie in mijn ooghoek dat zij mij vragend aankijkt. Ik geef haar een snelle blik met een geforceerde glimlach.

Waarom klonk ze zo nerveus aan de telefoon? Is er iets ergs gebeurt? En waarom zei ze dat ik voorzichtig moest doen. Ze weet dat ik altijd voorzichtig ben, iets te voorzichtig zelfs. Een heleboel vragen blijven in mijn hoofd rondspoken. 'Dank jullie wel voor jullie aandacht en dan zie ik jullie morgen weer.' De docent eindigt de les en ik realiseer me dat ik geen woord heb onthouden van wat er gezegd werd. Lise staat op en pakt haar spullen, net zoals iedereen in de klas. Ze kijkt me bezorgd aan, 'gaat alles wel goed?' Ik pak mijn spullen en kijk haar aan. 'Ja alles gaat prima, geen zorgen.' 'Weet je het zeker? Het leek alsof je de hele les diep in gedachten was.' Dat was ook zo, maar dat vertel ik haar niet. 'Nee dat viel wel mee, ik probeerde de les te volgen maar niet alles is blijven hangen.' Zeg ik om het onderwerp te veranderen. We lopen het klaslokaal uit en lopen samen naar de volgende les.

De hele dag heb ik mij niet kunnen focussen op de informatie die de docenten hebben gedeeld. En dat allemaal om het belletje met mijn moeder. Ik weet nog steeds niet wat er aan de hand is en kan mijzelf niet kalmeren tot ik het wel weet. De lessen gaan op een traag tempo voorbij en de trein en bus reis lijken wel uren te duren.

Eindelijk kom ik thuis en zie dat iedereen al thuis is.