Stockholm Syndroom

Xander

Ik word wakker door een harde en herkenbare stem. 'Svegliati figliolo. Oggi è un giorno importante*', hoor ik mijn vader zeggen. Met een behoorlijke koppijn doe ik mijn ogen open en zie dat ik nog steeds in deze hel ben. Ik lig op een bank waar kledingstukken, geld en wapens over verspreid liggen. Ik probeer mijn gedachtes bij elkaar te rapen en denk aan wat er gisteravond was gebeurt. Ik word uit mijn gedachtes getrokken met een klap op mijn hoofd. 'Aleksander, prepara le tue cose**', roept mijn vader terwijl hij naar een andere kamer loopt. Ik wrijf met mijn hand over mijn hoofd, waar zojuist zijn hand was. 'De naam is Xander', zeg ik mompelend.

*Vertaling: 'Wakker worden zoon. Het is een belangrijke dag vandaag.' **Vertaling: 'Aleksander, pak je spullen.'

Mijn vader, Aleksander, heeft mij naar hem vernoemd. Mijn moeder, Angelina, stierf bij mijn geboorte. Hij geeft mij de schuld dat ze stierf, alsof ik daar iets aan kon doen. Ik heb zo'n ontzettende hekel aan die man. Vandaar de naam verandering. Helaas is hij mijn vader en heb ik een aantal van zijn karakteristieken geërfd. Waaronder zijn plek in de maffia. Dat hoor je goed. Hij is de baas van de Italiaanse maffia. En ik ben zijn oudste zoon en er wordt verwacht dat ik die plek van hem overneem. Mijn jongere halfbroertje Renzo probeer ik er buiten te houden. Aleksander noemt hem zwak en heeft hem achter gelaten bij zijn moeder. Af en toe praat ik met hem via de telefoon, maar vaak heb ik daar geen tijd voor. Ik ben te druk met ''klusjes'' af te handelen voor de maffia.

'Ben je nou nog niet aangekleed?' Zegt Lia. Lia is de dochter van een goede vriend van Aleksander en erg betrokken bij de maffia. 'Fijn dat je ogen het nog doen', zeg ik geïrriteerd terug terwijl ik een zwart shirt aan trek. 'Van mij mag je dat shirt ook uitlaten', zegt ze met een grijns, 'het is niet alsof ik het voor het eerst zie.' Ze loopt naar me toe en plaatst haarzelf op mijn schoot. Haar handen kruipen onder mijn shirt en haar lippen raken die van mij. Lia en ik hebben in het verleden een relatie gehad. Sterker nog, zij was de eerste met wie ik seks had. Na een maand leek het ons beter om geen relatie te hebben terwijl we beiden betrokken zijn bij de maffia, maar ze heeft duidelijk nog gevoelens voor mij. Ik duw haar van mij af en loop richting de badkamer. 'Aw, Xander heeft geen tijd om te spelen.' Hoor ik haar van de bank zeggen.

In de badkamer hangt een beslagen spiegel. Ik veeg met mijn hand een zigzag en kijk naar mezelf. Een stel groene ogen kijkt terug. Mijn zwarte haar zit door de war en gigantische wallen vallen mij op. Ik gooi wat water in mijn gezicht voor dat ik de badkamer uit loop. Lia is al vertrokken en Aleksander roept iedereen bij elkaar. Tijd voor mij om op te schieten. Ik raap mijn spullen bij elkaar en loop naar de kamer waar de rest zich verzameld heeft. Sergio, Mauro en Gino hadden een plek voor mij aan de tafel over gehouden. Deze drie en ik gaan er al jaren samen op uit. Je zou kunnen zeggen dat we vrienden zijn, maar ik noem het liever lotgenoten. Vier jonge gasten die nu al weten hoe hun toekomst eruit ziet en waar ze terechtkomen. De maffia.

We bespreken de standaard zaken met de hele groep. Wie en wat voor "klusjes" er af gehandeld moeten worden. Na de bespreking zijn we klaar om te vertrekken. 'Aleksander, Gino, Mauro, Sergio e Lia si ottiene un lavoro speciale.*' Roept mijn vader. Onze groep neemt weer plaats en wacht af tot hij verder praat. 'Dit is Isabella Marino', en hij laat een foto zien van een zeer mooie Italiaanse vrouw, 'aan jullie de taak om haar en haar familie te elimineren.' Daar gaan we weer, weer iemand die volgens de maffia dood moet. Sinds jongs af aan ben ik getraind om te moorden, geen gevoelens te hebben en geen emoties te tonen. Des ondanks zeg ik niet dat ik er van geniet. 'Isabella Marino?', vraagt Lia, 'Als in de Marino's?' De Marino's is de grote maffia familie naast die van ons, de Romano's. Ze zijn sinds alle tijden elkaars grootste vijanden. De Marino's zijn gespecialiseerd in de wapenhandel, daar zijn ze rijk mee geworden. Wij, de Romano's, staan bekend om allerlei zaken. Van drugshandel tot het smokkelen van mensen. Voor mijn geboorte was er een plan gemaakt om de twee families bij elkaar te voegen. De oudste zoon van de Romano's zou trouwen met de oudste dochter van de Marino's. Alles ging volgens plan, tot de dochter de zoon neer stak voordat ze het ja woord kon uitspreken. Mijn vader was die zoon. En hij heeft sinds die gebeurtenis geacht wraak te nemen op haar.

*vertaling: 'Aleksander, Gino, Mauro, Sergio en Lia jullie krijgen een speciale klus.'

'Ja, Isabella Marino. Zij heeft van onze familie gestolen en dat wil ik terug. En jullie zorgen daarvoor.' Antwoordt Aleksander op de vraag van Lia. We kijken elkaar vragend aan. 'Wat heeft ze gestolen?' Vraagt Mauro. 'Miljoenen euro's en een familie juweel, wat meer dan al ons geld waard is.' Fijn ook dat nog. Eerst opzoek naar een stom juweel en dan de familie uitmoorden. 'Dus we moeten een juweel en geld terug halen en daarna Isabella en haar familie, hoe zei jij dat ook alweer, oja, elimineren.' Zeg ik met een niet serieuze toon. Aleksander kijkt mij recht in de ogen aan en ik weet meteen dat ik het niet had moeten zeggen. 'Ben ik niet duidelijk geweest, zoon?, zegt hij zo hard dat ze het in de andere kamer kunnen horen. 'Aleksander, ik zou graag met je willen praten.' Ik kijk de groep aan en iedereen weet wat er komen gaat.

Nadat iedereen de kamer heeft verlaten, keert Aleksander zich tot mij. Een koude blik in zijn ogen en geen emotie van zijn gezicht af te lezen. Met zijn rechter hand draait hij om de ringen van zijn linker hand. Voor ik het weet raakt zijn hand mijn rechter slaap. 'Hoe durf jij mij te kleineren. Ik ben je vader en je baas. Ooit zul jij hier de boel over moeten nemen.' Zegt hij met een kille stem. 'Als deze klus mislukt onder jouw leiding, zoon, staat jou een heel zwaar jaar te wachten.' En daar was alles mee gezegt.