Stockholm Syndroom

De Waarheid

Cassandra.

Ik heb zo'n vreemde droom. Honderden confetti kanonnen gaan af en overal ligt confetti. Mensen schreeuwen of het is omdat ze het leuk hebben of juist niet, dat weet ik niet. De stemmen klinken herkenbaar, maar het lukt niet om er een gezicht bij te plaatsen. Er gaat een koude rilling over mijn lichaam. Alsof er een ijsblokje over mijn huid wordt getrokken. 

Plots schrik ik wakker. Een grote sterke hand ligt over mijn mond en zorgt ervoor dat ik geen geluid kan maken. Iets scherps en kouds prikt in mijn hals. Mijn ogen schieten open en een stel kille groene ogen kijken naar die van mij. 'Maak geen onverwachte bewegingen.' Hoor ik een zware stem zeggen. Een jonge man met zwart haar en groene ogen kijkt mij streng in de ogen aan terwijl hij mij overeind haalt. Het duurt een goede minuut voordat ik door heb wat er aan de hand is. Een vreemde man haalt mij uit bed midden in de nacht, met een puntig voorwerp tegen mijn hals aan gedrukt en een hand over mijn mond zodat ik geen geluid kan maken. Hier klopt iets niet aan. 'Kom mee.' Zegt de stem opnieuw. Een druppel bloed druipt over mijn hals heen en ik realiseer mij dat dit geen droom is. Ik probeer te praten en te vragen wie hij is, wat hij hier doet en waar mijn familie is, maar er komt alleen een gemurmel uit. De man probeert mij uit mijn bed te halen, ik probeer tegen te stribbelen, maar niks werkt. Deze man is zo ontzettend sterk dat ik er niks tegen kan doen, dus besluit ik maar mee te werken om meer bloedvergiet te sparen. 'Brava ragazza*.' Zegt hij met een grijns. Hij haalt me uit bed en ik sta met mijn rug naar hem toe. Ik voel het puntige voorwerp in mijn rug prikken en een sterke hand om mijn nek. Ik voel de adem van de man bij mijn oor en een tinteling schiet door mijn lichaam. 'Als je geluid maakt, ben ik genoodzaakt om wat aanpassingen te doen aan dit prachtige lichaam.' En hij duwt mij naar voren. We lopen de trappen af naar de begane grond. Een enorme rook wolk komt uit de woonkamer. Wat is hier in vredesnaam gebeurt?! Waar is de rest van mijn familie? Zijn ze- nee dat kan niet, toch? Maar wie is deze man? Is hij alleen? Deed mijn moeder daarom zo vreemd? Zoveel vragen gaan er door mijn hoofd dat ik niet helder kan nadenken. Ik probeer om mij heen te kijken of ik iemand zie, maar mijn zicht laat mij in de steek. Alles wordt zwart voor mijn ogen, het laatste wat ik hoor is 'Cassandra!'.

*Vertaling: 'Brave meid.'

Mijn hoofd bonkt en een duizelig gevoel neemt mijn lichaam over. Ik ruik een rookachtige geur wat mijn zintuigen aanspoort om om mij heen te kijken. Mijn ogen gaan langzaam open en ik zie meerdere gedaantes in de ruimte wat op ons huis lijkt staan. 'Wat heb je met haar gedaan?' Een stem die mij wakker schudt klinkt door de ruimte. 'Mam?' Probeer ik te zeggen, maar het komt eruit als een mompelend gekreun. 'Per favore, laat haar met rust!' Klinkt de stem weer. 'Zeg ons waar het juweel is.' Zegt de zware stem. 'Ik kan het niet- Ik weet niet-' hoor ik mijn moeder met een verdrietige stem zeggen. Een gedaante loopt naar mij toe en houdt iets tegen mijn linker slaap aan. 'Alsjeblieft stop. Ik doe wat je ook van me wilt, maar laat mijn dochter hier buiten.' Mijn zicht wordt steeds beter en ik zie dat mijn moeder vastgebonden zit met touwen aan een eetkamerstoel, een grote man gekleed in het zwart staat achter haar met een geweer tegen haar hoofd aan. Een vrouw met zwart haar loopt door ons huis heen, ze lijkt wel te zoeken naar iets. De man met het zwarte haar die mij uit bed haalde staat tussen mij en mijn moeder in, hij kijkt haar strak in de ogen aan, wachtend op iets. In zijn hand heeft hij iets wat lijkt op een mes. Ik kijk naar mijn polsen en merk dat ook ik vastgebonden zit aan een eetkamerstoel. Tranen stromen over mijn wangen, 'ma- m', een trillende stem komt mijn keel uit. 'Amore, alles komt goed.' Ook mijn moeder heeft tranen over haar wangen lopen. 'Genoeg met die onzin! Zeg me waar het juweel is, of je prachtige dochter krijgt een kogel door der kop!' Zegt de man achter mij, terwijl hij het geweer dichter tegen mijn hoofd aan drukt. De man met het mes gebaart de man achter mij om rustig te worden en geeft mij een snelle blik voor hij zich weer tot mijn moeder richt. Het korte moment van oogcontact doet iets met me wat ik niet kan verklaren.

'Isabella Marino. Dochter van de maffia. Een dochter die de deal heeft verbroken door Aleksander Romano neer te steken. Op je trouwdag nog wel.' Isabella Marino? Bedoelt de man mijn moeder? En wat bedoelt hij met maffia? De man spreekt verder. 'Ze rent ervandoor met het juweel van de Romano's en er is sindsdien nooit meer iets van haar vernomen. Tot vandaag.' Ik kijk naar mijn moeders reactie, maar het enige wat ik zie is een kille gezichtsuitdrukking. Ze spreekt de man niet tegen, houdt dat in dat hij de waarheid spreekt? 'Heb je er nooit aan gedacht dat we je zouden vinden?' De man kijkt weer naar mijn moeder wachtend op een antwoordt dat niet komt. Mijn moeder geeft hem een geërgerde blik en spuugt voor zijn voeten. De man hoeft maar één stap te zetten en hij heeft zijn mes tegen de hals van mijn moeder aan. 'Ik zeg niks', zegt ze. Ik herken haar niet meer, dit is mijn moeder niet. Wat is er aan de hand?! 'Waar heb je het in vredesnaam over?' Vraag ik de man in het midden. De man keert zich tot mij, 'ach, je wilde je familie er buiten houden? Hm jammer dat het niet gelukt is.' Zijn blik gaat naar mijn rechterzijde. Een enorme vlek bloed met een lichaam ligt op de vloer, zodra ik door heb van wie het bloed is, komen de tranen in watervallen mijn wangen over. Ik schiet meteen in de stress, wat hebben ze gedaan met Evelien en Maxim? Zijn zij ook.. 

Ik kan niet meer helder nadenken. 'Amore, het komt allemaal goed, ik beloof het je. Gewoon rustig blijven en doen wat ze zeggen, ik zorg ervoor dat je hier levend vandaan komt.' Mijn moeder doet een poging om mij gerust te stellen. Het enige waar ik aan kan denken is wat ik net zag, en dat is niet mijn moeder. 'Wie ben jij?' Mijn blik focussend op die van mijn moeder. Ze kijkt me verwarrend aan, alsof ze niet weet wat ik zei. 'Ik zei, wie ben jij? Is het waar wat hij zegt? Ben jij Isabella Marino?' Het is even stil. 'Waag het niet om te liegen, niet tegen mij.' Mijn moeder barst in tranen uit, zo heb ik haar nog nooit gezien. 'Dit wordt interessant.' Zegt de man met het mes en kijkt met een grijns naar zijn groep mensen. 

'Oké amore, ik zal het je vertellen.' Ze vind het lastig om er over te praten, maar ik moet het weten! Ze zucht diep voor ze verder praat. 'Ik ben Isabella Marino, dochter van Maria Marino en Matteo Marino. Opgegroeid en getraind om de maffia van mijn ouders over te nemen. Ik haatte het leven dat ik had en wilde weg. Dus ben ik naar Nederland gekomen en heb mijn naam veranderd naar Ella. En toen kwam ik Mart, je vader, tegen. Ik was smoorverliefd en kreeg het leven wat ik altijd wilde. Het werd alleen maar beter toen ik zwanger was van jou, Cassandra. En toen kwamen Maxim en Evelien. Ik had alles wat ik wilde. Tot ik vorige week iemand uit het verleden zag. Dat was de dag dat ik jou belde terwijl je op school was. Sinds die dag ben ik extra op mijn hoede geweest en hoopte dat ze alleen voor mij kwamen en jullie met rust zouden laten.' Haar blik ging naar de jongeman. 'Maar deze man heeft dat verpest.' Zegt ze boos. 'En hoe is dit allemaal begonnen? Als ik het mij goed herinner, heb jij deze ellende zelf veroorzaakt.' 'Is dit waar? Door jou zijn zij dood!' Ik gebaar naar het lijk van mijn vader. 'Amore, het is nooit mijn bedoeling geweest! Je moet mij geloven!' 'Hoe kan ik iemand geloven die liegt over haar identiteit en mij nooit over mijn familie heeft vertelt!' Woede vormt zich in mijn lichaam. 'Ik kan niet eens naar je kijken.' Mijn ogen richt ik op de vloer voor mij. 'Amore-' Probeert ze, maar ze wordt onderbroken door de jongeman. 'Maar goed, terug naar de zaken die er toe doen. Waar is het juweel?' Vanuit mijn ooghoek zie ik dat zijn blik gefocust is op die van mijn moeder. 'Al schiet je me neer, je zult er nooit achter komen.' Zegt ze terwijl ze naar mij kijkt. 'Pang' klonk het schot dat het leven van mijn moeder beëindigde. 'Nee! Mam!!' De tranen beginnen weer over mijn wangen te rollen. 'Zo en wat gaan we doen met jou?' Zegt de jongeman terwijl hij mijn kant op loopt. Hij draait het mes in zijn hand en heeft een grijns van oor tot oor op zijn gezicht. Wat het ook is dat ze gaan doen, het kan niet iets goeds zijn.