Stockholm Syndroom

Verlangen

Xander

Sinds het moment dat we het huis van Isabella Marino binnen vielen, voelde ik niks. Helemaal niks. Alsof elke emotie mijn lichaam had verlaten. De avond verliep zeer soepel. Voordat we het door hadden, hadden we Isabella vastgebonden aan een stoel en haar familie leden uitgeschakeld. Behalve haar oudste dochter. Een jonge vrouw, zo onschuldig zo mooi, ik kon haar niet vermoorden. Op een of andere manier kon ik mezelf niet zover krijgen om haar neer te schieten. De hele avond voelde ik mij leeg, maar toen ik haar zag schoot er een rilling door mijn lichaam heen. Een rilling die vreemd voelde, vreemd maar prettig.

'Pang' en een kogel schiet door het hoofd van Isabella. 'Zo en wat gaan we doen met jou?' De dochter van Isabella staart naar haar moeders lichaam dat langzaam leeg bloed. Tranen stromen over haar zacht roze wangen. De manier waarop ze er zo bij zit windt me op. Haar weerloosheid en onschuld. Ik weet precies wat ik met haar wil doen. Ik wil haar aanraken, ik wil dat ze me aanbid. Maar ik weet dat dat niet kan. Ik zet de gedachten uit mijn hoofd en richt mij op mijn team genoten.

Cassandra

Daar ligt ze. Bloed druipt uit het schotwond in haar hoofd. Mijn moeder. Dood. En het laatste wat ik zei is dat ik haar niet eens kan aankijken. Ik heb zo ontzettend veel spijt van mijn laatste woorden. Waarom zei ik dat? Hij hield al een pistool tegen haar hoofd, ik had kunnen weten dat hij haar ging neerschieten. Ik had er voor kunnen kiezen om te genieten van het laatste moment met haar, daarentegen koos ik ervoor om haar te kleineren. Wat voor dochter doet dat? Wat zegt dat over mij? De tranen blijven in watervallen stromen over mijn wangen. Een stem klinkt en ik wordt meteen uit mijn gedachtes gesleurd. 'Zo en wat gaan we doen met jou?' De man die mijn moeder heeft neergeschoten richt zich tot mij. Er is geen enkele emotie af te lezen van zijn gezicht. Zijn kille ogen staren in die van mij. Het voelt als een eeuwigheid voor hij zich tot zijn mensen richt. Er wordt iets in het Italiaans gezegd, maar wat weet ik niet. Ik sluit mijn ogen in de hoop dat het allemaal een droom is. 'Als je je gedraagt, zal ik dat ook doen.' Klinkt een zware stem bij mijn oor. Te bang om mijn ogen te openen weet ik dat het de man is die mijn moeder neerschoot. Zijn warme adem voel ik op mijn huid en een rilling gaat door mijn lichaam heen.

Zodra ik mijn ogen open, zie ik dat de vrouw mijn kant op komt. Ze heeft net zo'n kille blik in haar gezicht als de man. 'Neem haar mee naar boven, zorg dat ze de kamer niet kan verlaten.' Klinkt het bevel. De vrouw sleurt mij mee naar mijn kamer. 'Wat ga je met mij doen?' vraag ik angstig. 'Je mag blij zijn als ik degene ben die je iets aan doet,' zegt ze met een grijns, 'Xander is degene waar je bang voor moet zijn.' 'Is Xander de man die mijn..' Het kost wat moeite om de woorden uit te spreken. 'De man die mijn moeder heeft vermoord?' Vraag ik haar uiteindelijk. 'Ach, ze is toch niet zo dom als dat ze lijkt.' Antwoordt ze geïrriteerd.

Ze duwt mij mijn kamer in en blokkeert de deur, zodat ik geen enkele kant op kan. Fijn nu zit ik opgesloten. Alleen. Ik laat mij vallen tegen mijn slaapkamer deur en zak helemaal in elkaar. Er gaat van alles door mijn hoofd. Van de overval naar de dode lichamen van mijn familie tot de gebeurtenissen van het verleden die hier tot hebben geleidt. En dan Xander. Hij schoot mijn moeder neer, recht voor mijn ogen! Woede, verdriet en verwarring. Ik kan mijn emoties niet meer onder de controle houden en laat alles gaan. Ik schreeuw het uit bonzend op de deur. Hopend dat mijn moeder de deur open doet en zegt dat het allemaal goed komt. Het blijft stil. Een vreemde gedachte dringt binnen. Xander. Een lange, gespierde jongeman. Een stel kille groene ogen, zijn adem die rillingen door mijn hele lichaam stuurde. Wat is er mis met mij? Waarom voel ik mij aangetrokken tot deze man? Hij heeft godverdomme mijn familie vermoord! Kom op Cassandra, doe normaal! Ik besluit wat rust te nemen en ga in bed liggen. Voor ik het weet val ik in een diepe slaap.

Opnieuw ervaar ik een vreemde droom. Eerder een soort van fantasie. Een fantasie over Xander. Hoe zijn adem voelt op mijn huid, zijn handen over mijn lichaam, hoe zijn ogen in die van mij staren terwijl hij mij de zijne maakt. Ugh wat een droom. Ik voel dat mij lichaam rustig wakker wordt en open mijn ogen. Een donker gedaante zit aan het eind van mijn bed. In één klap ben ik compleet wakker. 

'Goedemorgen amore.' Klinkt er door mijn kamer. Ik weet meteen wie het is, Xander. Ik voel dat mijn gezicht uit schaamte rood word. Nu maar hopen dat hij het niet doorheeft en al helemaal niet dat hij denkt dat ik rood word vanwege hem. Grijzend kijkt hij mij aan. 'Leuke droom gehad?' Vraagt hij plagerig. In plaats van iets terug te zeggen, kijk ik hem met grote ogen aan. Hij buigt zich over mij heen. 'Je hebt toch niet over mij gedroomd, of wel, amore?' Fluistert hij in mijn oor. Ik voel dat mijn gezicht nog roder word dan dat het al was. Zijn wang streelt langs de mijne als hij zijn hoofd draait. Een rilling schiet door mijn hele lichaam, terwijl hij langzaam de deken van mijn lichaam trekt. Zijn adem voelt warm op mijn gezicht. Ik kan het niet helpen en denk meteen terug aan mijn droom. Je wilt niet weten hoe graag ik hem wil aanraken, hoe graag ik in zijn armen wil zijn. Ondanks dat ik weet wat hij allemaal gedaan heeft en wat hij eventueel allemaal nog gaat doen. Ik voel iets wat ik nog niet eerder heb gevoeld.

Xander

We hebben besloten om in het huis van Isabella Marino te verblijven tot het juweel terecht is. Dat houdt ook in dat ik langer bij Cassandra blijf. Zij heeft mij verrast. In een lange tijd voel ik iets wat ik heel lang niet heb gevoelt.

Nadat Lia Cassandra in haar kamer heeft opgesloten, besloten wij het huis op te ruimen. Wij zijn misschien de maffia, maar we zijn niet respectloos. We zijn de hele nacht bezig geweest met de lichamen uit het huis te verplaatsen, de bloedvlekken schoon te maken en alle andere troep op te ruimen.

De ochtendgloed kwam al gauw tevoorschijn. Ik besloot om te kijken bij Cassandra. Terwijl ik de twee trappen op loop voel ik mij vreemd genoeg zenuwachtig. Waarom? Geen idee.

Uiteindelijk kom ik aan bij de zolder, waar de deur compleet gebarricadeerd is. 'Typisch.' Zeg ik mompelend. Ik probeer de barricade zo stil mogelijk te verwijderen. Als alles eenmaal weg is open ik de deur. En daar ligt ze. Vredig en o zo mooi. Met kleine stappen kom ik dichterbij. 'Mhm..' Ik verstijf bij het geluid. Is ze wakker? Of praat ze in haar slaap? Na een lange stilte durf ik nog een aantal stappen dichterbij te zetten. Ik neem plaats op het eind van haar bed. Haar huid glinstert in het ochtendlicht en haar wangen kleuren zachtroze. Mijn hand reikt naar haar wang, maar ik stop voor ik haar aanraak. 'Xander..' Klinkt haar stem. Droomt ze nu over mij? Een gevoel van superioriteit overkomt mij en ik lach in mezelf. Ze maakt nog wat onverstaanbare geluidjes voor ze wakker schrikt. Haar ogen stralen angst en schaamte uit. Waarschijnlijk vanwege haar droom.

'Goeiemorgen amore' besluit ik te zeggen zodat ze zeker weet dat ik het ben. Haar wangen kleuren nog donkerder rood dan dat ze al waren. Ik besluit haar nog wat meer te plagen. 'Leuke droom gehad?' en ik voel dat een grijns zich vormt op mijn gezicht. Van schrik worden haar ogen groot. Ik buig mij over haar heen, mijn warme adem raakt haar nek. 'Je hebt toch niet over mij gedroomd, of wel, amore?' Mijn huid raakt de hare zachtjes aan. De geur van haar lichaam is onweerstaanbaar. Ik trek langzaam en voorzichtig de deken van haar af. Ze rilt. We zitten oog in oog en de spanning spat er van af.  

Hoe graag ik haar ook wil aanraken, ik kan het niet. 

Hoe graag ik haar wil laten voelen wat plezier is, ik kan het niet.

Ze sluit haar ogen en als ze dat doet verlaat ik haar bed, haar kamer. Na het sluiten van haar slaapkamerdeur heb ik een aantal seconden nodig om bij te komen. Bij te komen van de gevoelens die naar boven kwamen bij het zien van haar. Cassandra.

Hoelang kan ik mijzelf tegenhouden van alles wat ik met haar wil doen?