Stockholm Syndroom

De Nacht

Cassandra.

Ik open de voordeur met mijn huissleutel en stap naar binnen. Vanuit de gang hoor ik dat mijn moeder Italiaans spreekt tegen iemand aan de telefoon. Met wie zou ze telefoneren? Heeft ze toch wel contact met haar familie uit Italië? Heeft haar belletje van vanmiddag met haar familie te maken? Ik heb oprecht geen idee wat er aan de hand is. Ik schop mijn schoenen uit in de gang en loop richting mijn moeder in de keuken. Zodra ik de keuken binnen stap, stopt ze met praten en hangt de telefoon op. 'Dag amore,' zegt ze met een geforceerde glimlach, 'hoe was school?' Ik weet nu zeker dat er iets aan de hand is, iets ergs. Dat moet haast wel. 'Het was lang, maar wel gezellig. Wie had je net aan de telefoon?' Ze zucht en ik kan zien dat ze er moeite mee heeft. 'Niemand die belangrijk is.' Ze probeert me hiermee gerust te stellen. Maar dat werkt niet. Laat ik er maar niet over doorvragen. 'Er zit een meisje in mijn klas, Lise, zij is heel aardig.' Zeg ik dan maar om het onderwerp te veranderen. 'Ach heb je een vriendinnetje,' zegt Maxim die net van het toilet komt. 'Heb jij al vrienden gemaakt op je eerste schooldag?' vraag ik plagend terug. 'Ik heb al vrienden,' zegt hij geïrriteerd. Evelien is inmiddels ook naar beneden gekomen. Ze rent op mij af en geeft me een dikke knuffel. 'Cassandra! Ik heb je gemist vandaag, hoe was school?' vraagt ze met enthousiasme. 'Goed hoor, maar ik ben liever thuis bij jullie.' En we lachen naar elkaar. 

Ella had het avondeten al klaar gemaakt, we hoeven alleen nog de tafel te dekken. Evelien en ik dekken de tafel, terwijl Maxim en Mart aan tafel gaan zitten. 'Hmm, pasta.' Zeg ik als ik zie wat mijn moeder gemaakt heeft. We eten allemaal ons bord leeg en praten over wat we vandaag gedaan hebben. Ik heb nog geprobeerd om iets uit mijn moeder te halen omtrent het telefoontje, maar ze laat er niks van los. Na het eten keken we met z'n allen naar de tv alsof er niks aan de hand is. Terwijl ik er echt honderd procent zeker van ben dat er iets is gebeurt of desnoods nog gaat gebeuren. Het is ondertussen alweer half tien en ik besluit om nog even onder de douche te stappen voordat ik ga slapen. Ik loop de twee trappen op naar mijn kamer en leg vast wat kleren neer voor na het douchen. Ik kleed mij uit en stap onder de warme douche. Ik denk nog steeds aan mijn moeder en hoe vreemd ze zich gedroeg vandaag. Het warme water stroomt over mijn rug, terwijl ik een logische verklaring probeer te bedenken voor haar gedrag. Desondanks kom ik weer met niks. Ik droog mij af en trek mijn pyjama shirt aan en duik mijn bed in.

De volgende dag breekt aan. Vandaag verloopt veel sneller en ik heb het vreemde gedrag van mijn moeder laten gaan. Het leek wel alsof ze wat meer gekalmeerd is. Wat erg fijn is om te zien. Vandaag verloopt net als gister. Ga naar school, volg wat lessen, ga naar huis, avondeten en weer naar bed.

Xander.

We komen aan in het hotel. Het is een goedkoop hotel, we willen namelijk niet te veel opvallen. Er zijn twee kamers voor ons beschikbaar, een voor twee personen en een voor drie personen. Lia, Sergio en Mauro delen een kamer en Gino en ik. Het is elf uur in de avond en we besluiten nu wat te gaan slapen, zodat we morgen in een keer door kunnen met onze missie.

De zon breekt door de gordijnen van de hotelkamer heen. Ik krijg mijn ogen moeilijk open, maar ik weet dat we wakker moeten worden. Er staat een hoop op de planning vandaag. Gino is al wakker en klaar om aan de slag te gaan. Ik strek mijn armen terwijl ik rechtop op het bed ga zitten. Ik pak een zwarte nette broek en een zwarte blouse uit mijn tas en loop naar de badkamer. Mijn rechterslaap is bont en blauw van de klap van Aleksanders hand. Met mijn hand wrijf ik over de plek en denk spontaan terug aan het moment tussen Lia en ik in de badkamer. Voel ik mij misschien toch schuldig dat ik haar zo heb gebruikt? Of heb ik nog gevoelens voor haar? Nee. Dat kan niet. Ik zet de gedachte uit mijn hoofd en kleed me aan. Gino en ik sluiten ons aan bij de rest. Het grootste gedeelte van de dag bestaat uit het maken van het plan om Isabella Marino en haar familie te elimineren en de verloren items terug te halen.

De tijd vliegt voorbij. Het is ondertussen tien uur in de avond. De zon gaat onder, dus is het tijd voor ons om het plan uit te voeren. We stappen in het busje en rijden richting het huis van Isabella. Als we aankomen zien we dat er nog een aantal lampen branden. Ze zijn dus nog wakker. 'We gaan het als volgt doen,' we gaan alles nog één keer over voor we het busje uitstappen. 'Andiamo.*' Zeg ik als we op de straat staan.

*Vertaling: 'Laten we gaan.'

Gino en ik gaan via de voordeur naar binnen, Lia en Mauro nemen de achterdeur en Sergio houdt alles in de gaten vanuit het busje. Via oortjes houden we contact met elkaar. 'Doelwit is in zicht.' Geeft Mauro aan. Ginos sleutelt aan de voordeur. 'Klik' en de deur is open. We kijken naar elkaar en geven elkaar een knikje dat we naar binnen gaan. Heel stilletjes lopen we naar binnen, we staan in de hal met aan de rechterzijde de trap naar boven. Drie stappen verder is de deur naar het woongedeelte, het is een open kamer. Links de woonkamer, in het midden de eettafel en rechts de keuken. Gino en ik wachten op het teken van Lia en Mauro. Op de bank zitten twee mensen, een vrouw die lijkt op de foto van Isabella en een man, waarschijnlijk haar partner.

Ik gooi een rookbom de kamer in en hoor de twee mensen in angst van alles roepen. 'Ze zijn er.' Klonk een vrouwelijke stem. 'De kinderen, shit.' Klinkt een zwaardere stem. Ik kom dichterbij door de rook en zie een gedaante bewegen, ik neem hem in de houdgreep en snijd de keel door met een dolk. 'Mart?! Mart?!!' Roept de vrouw. Lia houdt haar geweer tegen het hoofd van de vrouw. Mauro ondervraagt haar naar de gestolen items. Ondertussen rennen Gino en ik naar de tweede verdieping om de rest van het gezin te elimineren. Eenmaal boven komen we op een gang met vier deuren. Beiden nemen we een kant van de gang om te kijken of er iemand is. 'Clear.' Roept Gino na de eerste kamer. En ook de tweede kamer staat leeg. In de derde kamer ligt er iemand in het bed en zonder er te veel over na te denken schiet ik op het verfrommelde hoopje dekens. Ik kom dichterbij om te checken of het goed is, en ja, nummer drie elimineert. Vanuit de andere kamer hoor ik geweerschoten en een 'clear' van Gino. 'Nu de laatste verdieping.' En Gino en ik lopen de trap op naar de zolder kamer. We schoppen de deur open om ook hier de laatste persoon te elimineren. Gino grijpt naar zijn geweer. 'Wacht!' Roep ik. Terwijl ik dichter naar het bed loop. Ik kan me ogen niet geloven. 'Wat is er Xander?' Vraagt Gino. 'Ga maar naar de anderen.' Commandeer ik Gino. 'Maar wat-' 'Deze houden we levend.' Zeg ik dwingend terwijl ik niet weg kan kijken van wat ik hier zie.