The Beast İs With Me / taegyu

~☆°

Beomgyu;

"Herkes adam öldürmez ama değil mi?"

"B- ben öyle birşey yapmadım. Ne saçmalıyorsun sen?"

Kafasını geriye atıp koltuğa yaslayarak gülmeye başlamıştı. "Ne kadar da komik birisin sen."

Gülmeyi aniden kesmiş ve ciddiyete bürünmüştü. "Geçmişte yaptığın şeyleri nasıl da unutmuşsun." Demiş ve oturduğu koltuktan ayağa kalkmıştı.

Bana doğru yavaşça adımlamaya başlayınca koltukta küçücük oldum. "Birinin hatırlatması gerekiyor sanırım."

Yanımda durduğunda kafamı yere eğdim ve ellerimi kendime siper ettim.

Korkuyordum ondan.

"Asıl korkulması gereken kişi ben miyim Beomgyu?" Demiş ve soğuk elleri ile çenemi kavramıştı. Yere eğdiğim başımı kaldırmış, "onu zalimce öldürüp sonra da kaçan kişi, ben miyim?" Demişti kaşlarını kaldırarak.

Çenemi ellerinin arasından kurtarmaya çalışsam da bırakmıyordu. "Neyden bahsettiğine dair bir fikrim yok." Dedim. Korkuyordum, hatta yerimde tir tir titriyordum. Ama yine de inkar ediyordum. Elimde değildi. İstemeden olmuştu. Bende böyle olsun istemezdim.

"Hah, inkar etmeye devam ediyorsun." Deyip çenemi ittirdi. Sonunda elinden kurtuldum diye sevinirken "itiraf edene kadar, misafirinim Beomgyu." Demişti.

İtiraf ettikten sonra ne yapacaktı bana?

"Çok merak ediyorsan dene." Deyince aklımı okuyabildiğini hatırladım.

"Lütfen aklımı okumayı kes." Dedim gözlerim korkudan dolduğunda. Titremelerim artmıştı. "Neden? Rahatsız mı oldun?" Demişti az önce oturduğu koltuğa otururken.

Oturmuş ve bacak bacak üstüne atmıştı. "Ah, yorucu bir gündü." Diye mırıldandı.

Gözlerimden bir damya yaş yanaklarıma doğru süzülünce elimi kaldırıp hemen sildim.

"Lütfen, çık evimden." Dedim yalvaran ses tonumla. Bu hoşuna gitmiş gibi gülümsedi.

"Misafirlerini evinden kovar mısın?" Demiş ve ayıplar gibi kafasını sağa sola sallamıştı. "Ne kadar da ayıp. Oysaki senin odanda kalmayı planlıyordum." Dediğinde dudaklarımi birbirine bastırdım.

Hüngür hüngür ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.

"Okula gidebilecek miyim?" Dedim aklımdaki tek soruyu buydu. Sınavlarım yaklaşıyordu. Eğer okula gidemezsem sınavlardan geçerli not alamazdım.

Ve bu son senemdi. Okuyup para kazanmalı ve anneme bakmalıydım.

"Bence son düşüneceğin şey okul olmalı." Dediğinde onun dışında her yere bakan gözlerim yine onda sabitlendi.

"Nasıl yani?" Dedim anlamayarak. Gittikçe sinirlenmeye başlıyordum. Ama aynı zamanda sinirimi ona gösteremeyecek kadar da korkaktım.

"Canının derdine düşmelisin mesela." Dediğinde koltuktan hızla kalktım.

Yine aynı hızla merdivenlere koştum. Odama gidip kapıyı kilitlemeliydim.

Arkamdan kahkaha sesini duyunca daha hızlı tırmandım merdivenleri. Arkamdan gelmeyeceğini biliyordum. Ama yine de hızla koşmaya devam ettim. Odamın önüne gelince odama girdim ve kapıyı kapatıp kilitledim hemen.

Kendimi güvende hissettiğim yerdeydim şimdi.

Aşağıdan kısık sesini duydum sonra. Sessiz evde yankılanmıştı söyledikleri.

"Kaçabilirsin ama bir ruh ile aynı evde olduğunu unutma."

BÖLÜM SONU

°•
°•
°•
°•
°•
°•

Eva-