The Beast İs With Me / taegyu

~☆°

Beomgyu;

Duyduğum sesle yerimden sıçradım. Mutfaktan gene cam kırılma sesi geliyordu.

Ellerimi kulaklarıma koyup sesi bastırmaya çalıştım. "Kes şunu." diye fısıldadım.

"Yanıma gelip söylemeye ne dersin?" Diye bağırmıştı aşağıdan. Düşüncelerimi okuyabiliyordu. En ufak sesi duyabiliyordu. Ne yaptığımı biliyordu.

Herşeyi biliyordu.

Dolan gözlerim artık canımı acıtıyordu. Uykusuzluktan gözlerim kızarmıştı. Sürekli ağladığım için ise yanıyordu.

Ağlamaya başladım. Bu sefer istemeden değil isteyerek ağlıyordum. Annemi özlemiştim. Bana sarılıp koklamasını. 'Herşey geçecek.' demesine ihtiyacım vardı. Yanımda olup beni korumasına ihtiyacım vardı.

Anneme ihtiyacım vardı.

"Ah yine mi ağlıyorsun?" Bu sefer sesi yakınlarda duyunca kafamı yasladığım dizimden kaldırdım.

Odanın en köşesinde yerde oturuyordum. Sesi yakınlarımdan geliyordu ama onu göremiyordum.

Yatağın altından hışırtı sesleri gelince duvara iyice yaslanıp yatağın altına baktım. Oradaydı.

Sürünerek oradan çıkmış ve ayağa kalkmıştı. "Yatağının altı çok pis. Temizlemelisin." Deyip üstünü silkelemişti.

Ölmek istiyordum. Ölmek ve ondan kurtulmak.

"Ölmeyeceksin, küçük adam." Deyip odama göz atmıştı. Benden küçük duruyordu. Hiç aynaya baktıği yok muydu bunun? Bu durumda bile bunu düşünmem saçmaydı.

Kıkırdadığında düşüncelerimi okuduğu aklıma geldi.

Odaya göz atmayı kesip bana çevirdi şeytan gözlerini. "Çok kötü gözüküyorsun." Deyip elini havada sallamıştı.

Ölmek istiyorum diye yeniledim. İçimden sadece ölmek ve bu beladan kurtulmak geliyordu.

Mırıldanarak çalışma masama ilerledi. Matematik karnemi eline alıp gözlerini kıstı. "Vay canına, zekiymişsin. Oysaki çok salak birine benziyorsun." Dediğinde umurumda değildi bana hakaret etmesi.

Ölmek istiyorum.

Titremeye başladığımı fark ettim. Kaç saattir tek lokma ağzıma girmiyordu. Uyumuyordum. Oturmaktan ve ağlamaktan başka hiçbir şey yapmıyordum.

Dediği gibi rezil bir durumdaydım.

Ölmek istiyorum.

"Yemek yemelisin dostum. Ben öldürmeden ölmeni istemem." Açık açık beni öldüreceğini söylediğinde titremelerim daha da arttı.

Ölmek istiyordum.

Ölmek istiyordum ama onun yüzünden değil.

"Lütfen git evimden. Lütfen beni rahat bırak." Dedim. "Lütfen." Diye yalvarmaya devam ettim. Artık üşümeye de başlamıştım.

Elindeki karnemi bırakıp bana doğru adımladı. Önümde durduğunda korkudan titremem ne kadar artabilirse o kadar artmıştı.

Duvara kendimi bastırmaktan dolayı duvar ile iç içe girmiştim artık.

Önümde eğilip soğuk ellerini çeneme yerleştirip kafamı kaldırdı. Gözüne bakmamı sağladı.

"Bana ne zaman itiraf edersen, o zaman gideceğim." Dedi. "Benden korkma diyemem. Korkmalısın çünkü. Yaptığının iyi bir şey olmadığını sende biliyorsun Beomgyu." Demişti ilk defa şefkatle.

"İnsanlar yaptıkları hatanın bedelini ödemeli. Sen de ödemelisin." Diye ekledi. Çenemdeki eli göz yaşlarımı silmeye başlamıştı.

"Şimdi aşağı gel, yemek yiyelim."

BÖLÜM SONU

°•
°•
°•
°•

Eva-