Perypetie bezrobotnej wróżki

6. Miejsce, które nie istniało

Siedziałam na kanapie z laptopem na kolanach i przeglądałam oferty pracy. Obok mnie, z zamkniętymi oczami leżał Ariel. Właśnie nałożył sobie maseczkę na twarz i czekał, aż się wchłonie.

— Słuchaj tego — powiedziałam do przyjaciela, gdy jedno z ogłoszeń przykuło moją uwagę. — Zatrudnię wróżkę, pilnie. Nie...

— No słucham i czekam na więcej — wszedł mi w słowo Ariel. — Bo chyba jest jakieś więcej? — zapytał. Wytknęłam mu język, czego niestety i tak nie widział, bo miał cały czas przymknięte powieki.

— Zatrudnię wróżkę, pilnie — powtórzyłam. — Nie wymagamy doświadczenia, wszystkiego cię nauczymy.

— No oczywiście — wymamrotał elf.

— Jest jeszcze nazwa firmy i adres poczty elektromagicznej, na który trzeba wysłać zgłoszenie — dodałam.

— To wszystko? — zapytał Ariel.

— Tak. A czego więcej trzeba?

— Erin! — zawołał mój przyjaciel, wstając z kanapy. — Nie wydaje ci się, że w ten sposób napisane ogłoszenie to trochę za mało? Co to za stanowisko? Jaka stawka? Czego dokładnie oczekują? Nie podali żadnych konkretnych informacji.

— Wszystkiego się dowiem na rozmowie. Skoro chcą zatrudnić wróżkę, to musi być to praca odpowiednia dla wróżek — stwierdziłam, po czym uśmiechnęłam się do przyjaciela.

— Erin, weź się ogarnij. Nie możesz być taka zdesperowana — powiedział, po czym zacisnął usta w wąską kreskę.

— Arielu mój! A mam jakieś inne wyjście? Od dwóch tygodni nie wysłałam żadnego podania.

— Ale to nie znaczy, że masz wysyłać CV byle gdzie.

— To nie jest byle gdzie — zaprotestowałam.

— Owszem, według mnie jest — stwierdził Ariel, patrząc na mnie poważnym wzrokiem. — A co to w ogóle za firma?

Zerknęłam na ogłoszenie.

— Nazywa się Eternity.

— Eternity... Eternity... Dziwnie jakoś... Mam wrażenie, że gdzieś słyszałem to słowo — dodał po chwili, już na mnie nie patrząc. — Mam złe przeczucie, Erin. Naprawdę! Wydaje mi się, że już widziałem nazwę tej firmy.

— No to chyba dobrze. Widać ta firma nie jest taka nieznana — odpowiedziałam, przesyłając na podany w ogłoszeniu adres swoje CV.

— To nie o to chodzi. Nie masz wrażenia, że coś jest nie tak? — zapytał Ariel a ja popatrzyłam mu prosto w oczy.

— W ogóle — uśmiechnęłam się do przyjaciela, wyłączając laptopa. — I właśnie przed chwilą wysłałam do nich swoje podanie.

— Co zrobiłaś? — Elf wytrzeszczył na mnie swoje oczy.

— Wysłałam... swoje... podanie — powiedziałam powoli.

— Jeju, Erin — jęknął Ariel. — Jesteś za bardzo ufna.

— Ty za to wcale.

— Ale ja mówię poważnie, Erin.

Popatrzyłam uważnie na przyjaciela.

— Ja też. I zakończymy tę dyskusję, bo zaraz się pokłócimy.

Ariel tylko westchnął i rzucił mi zrezygnowane spojrzenie.

— Obym się nie mylił — dodał, po czym próbował na nowo ułożyć się na kanapie.

Gdy elf usiłował znaleźć sobie wygodną pozycję wiercąc się na wszystkie strony, zaczął dzwonić mój telefon.