ALİNA

-Bölüm 3-

Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayın!

Düşüncelerinizi gerçekten merak ediyorum!

----

Şuan oldukça garip bir durumun içerisinde idim.

Annem ve babam 'O bizim kızımız!' diye bağırıyor.

Biyolojik ailem ise 'Hayır bizim kızımız ve onu yanımızda istiyoruz!' diye bağırıyor.

Sesleri git gide yükseliyor ve ben yüksek ses sevmem.

Annem bu konuda ki hassasiyetimi biliyor fakat şuan bunu düşünemeyecek kadar çıldırmışa benziyordu.

En sonunda "Yeter!" Diye bağırdım.

Böyle hiç bir yere varamıyorduk, en iyisi buydu.

"Herkes sakince otursun ne yapacağımızı konuşalım."

Ailem, babam ve biyolojik ailem kendilerini sakinleştirmeye çalışarak geri yerlerine oturdular.

Onlar oturduğunda karışmış olduğum kız konuşmaya başladı.

"Ben gerçek ailemi tanımak istiyorum."

Söyledikleriyle yüreğim sıkıştı.

O da haklıydı ailesini tanımalı idi.

Ve tabii ailesi de onu...

Hiç bir şey önemli değildi ama annemin başka birine içten kızım demesi canımı çok yakardı.

Annem benim her şeyimdi.

Ve ben sevdiğim şeyleri paylaşmayı seven bir çocuk değildim.

Ama şuan bencil davranamazdım.

Ona katıldığımı belirterek, "Bence de kendi ailemizi ve onlarında bizi tanıma hakkımız, hakları var. Zaten baktık yapamıyoruz eski yaşantımıza geri döneriz." Dedim.

Annem, "Kızım..." Deyip sustu. Ne diyeceğini bilemiyor gibiydi.

Babam da öyle..

En sonunda karara vardık.

----

Biyolojik ailemin arabasında, evlerine gidiyorduk.

Bu süre zarfında kadının adının Sophia olduğunu öğrendim.

Kadın konuşmaya başladı.

"Kızım..." Biraz durdu. Onun içinde zordu. "Özür dileriz, seni daha önce bulamadık.." Diyerek tuttuğu göz yaşlarını saldı.

Bu nereden çıkmıştı ki?

Şahsen ben daha önce bulamadıkları için mutluydum.

Galiba...

"Sizin suçunuz yok.." Başka diyecek bir şey bulamayıp, sustum.

Bu sefer adam konuşmaya başladı.

"Kızım.." Kızım deyince içimde bir şeyler kıpırdadı. Bir şey diyecekti fakat vazgeçip başka bir şey dedi, "Albino hastasısın.." Dalga mı geçecekti.. "Ayağa kalktığında göbeğin açılıyor, cildinin güneş ışığını almaması lazım. Bunu biliyorsundur. Daha kapalı giyinseydin keşke..." Durdu biraz. "Yani ben doktorum.. Ondan yani..." Çekinmişti benden.

Bu yüzümde küçük bir tebessüm oluşturdu.

Başımı onaylarcasına hafif salladım.

Ve bu konuşmadan sonra kimse konuşmadı.