S.V CHAPTER 4 🟥

150 6 0
                                    

UZZIAH STIRS in her sleep when she feels a towel being caressed on her face. Her eyes parted a bit, earning a blinding rays of sunlight.

She fully opened her eyes as she yawned with sleepiness in her voice. Her eyes instantly stopped right at the moment she saw who's wiping her face.

A very tired looking boy wiping her face gently. Halata sa mukha nito ang pagkaantok dahil ang mata nito ay pabuka-buka at unti-unting sumisirado.

"Mama, are you awake?" the little boy Treasure asked with a visible drowsiness behind his voice. Still wiping her face

"Baby, what are you doing?" She asked worriedly. Her eyes were now focused on her son.

All of a sudden, a voice break in, answering her question. "He didn't get any sleep from yesterday. He was crying all night as he wiped your tears in your deep sleep. He was very worried because you're not waking up. He even insisted on sleeping."

Parang pinipit ang puso ni Uzziah sa narinig mula sa kambal. Uzziah was about to talk when she heard her son crying loudly.

"I-I'm scared, Ma-Mama... I-I thought... y-you're d-dead... I t-thought you l-left me...." Her little son hugged her body really tight, he's crying wildly and her heart tightens even more to that.

"Hindi 'yan gagawin ni Mama sa'yo." She hugged her son back, kissing his forehead like she's saying sorry. Nang napatingin siya sa kakambal niya ay tumulo ang isang butil ng luha sa mata niya.

"I'm sorry, baby." She still hears the sob of her son. Hindi naging maluwag kahit sa isang pagkakataon ang pagkakayakap sa kanya ni Treasure. Tila bang na-trauma ito sa nangyari.

"Y-yo-you're not going to leave T-Treasure, right?" He sobs between words he said.

"Mama is not planning to leave my Treasure. Never ever."

"T-Thank you. Ich liebe dich, Mama." Huling narinig niya mula sa anak bago ito tuluyang napapikit at makatulog sa bisig niya.

"Ich liebe dich auch, Treasure." She mumbled against her son's ear.

"How many hours I've been sleeping?" Tukoy niya sa kambal na si Brialen. Nanatili siyang tumabi sa kanyang anak matapos itong makatulog.

She can't bear her son cry like that, it literally ripped her heart apart like paper.

"I don't know dahil pagkarating namin dito ay tulog ka na, ni hindi ka pa nga nakakain mula kagabi e, that's why Treasure was very worried- you're sleeping like there's no tomorrow."

"I'm sorry," Parang isang hangin lang ang laman ng boses niya. "Something was just bugging in my mind these days."

Tumango na lang si Brialen sa sinagot ng kakambal. Alam niya na mas may malalim pa ito na dahilan kahit hindi nito sabihin sa kanya. Nitong mga nakaraang araw ay napapansin niya na laging tulala si Uzziah sa kawalan.

"By the way, Treasure was about show you his perfect score in exam yesterday, but when he saw you sleeping and crying there, he instantly forget his score and went to you to wiped your river-tears. He also shed tears as he wipes your tears."

"W-Where?" nanginginig niyang tanong.

"Ang ano?"

"His test paper."

"Ahh, teka lang. Kukunin ko lang sa bag niya," umalis ito sa kwarto nila para kunin ang test paper ng anak niya.

While waiting, Uzziah stared at her son lovingly. She has a very handsome son. Ang mga pilikmata nito na mahahaba ay nakakadagdag ng kapogian nito. Lalong-lalo na rin ang makapal na kilay nito. Hindi niya rin makakalimutan ang mala-abong kulay ng mata nito. She can't help but to praise her son.

XXL SERIES #1: Strahmn Volkswagen (+18)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon