One Ocean Apart.

Κεφάλαιο 2.

V A L E R I E

«Η κόλαση άδεια και οι δαίμονες όλοι εδώ.» Ψιθυρίζω στην Emma ενώ περπατάμε στους διαδρόμους του πανεπιστημίου. Παρατηρήσαμε την παρέα του ξαδέρφου μου που στέκονταν έξω από την αίθουσα που είχαν μάθημα. Ευτυχώς για εμάς, έχουμε μονάχα ένα κοινό μάθημα μαζί τους σήμερα.

«Εύχομαι να μπορούσε να πέσει ένας κεραυνός πάνω από τα κεφάλια τους» Καταριέται η Emma και κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου συμφωνώντας. Μια δυνατή βροντή τρυπώνει στα αυτιά μας και μας ξεφεύγει ένα γέλιο. Πολύ κοντά, Em.

Ο χειμώνας έχει καταφθάσει πλέον στην Ουάσιγκτον. Οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι λόγω της αδιάκοπης βροχής, τα αμάξια βρέχουν τους περαστικούς, ο ήχος του νερού βουίζει διαρκώς στα αυτιά σου και οι βροντές και οι αστραπές εμφανίζονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα στον ουρανό. Αγαπώ όλες τις εποχές, διότι κάθε μια από αυτές έχει να σου προσφέρει κάτι μαγικό. Ο μουντός καιρός ταιριάζει στην ψυχολογία μου και οι σταγόνες αντικατοπτρίζουν την ματωμένη μου καρδιά.

Χρειάστηκε να φορέσω make-up το πρωί για να καλύψω τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και το ταλαιπωρημένο μου πρόσωπο – για ακόμη ένα βράδυ, έμεινα άυπνη. Το ξυπνητήρι μου δόνησε στις οχτώ το πρωί, ενώ είχα καταφέρει να αποκοιμηθώ στις πέντε. Δεν ξέρω ποιος ανακάλυψε τα καλλυντικά, αλλά του είμαι ευγνώμων.

«Σκέφτομαι να περάσω από το εμπορικό το απόγευμα για να αγοράσω μερικά πράγματα για το μωρό. Τι λες, είσαι μέσα;» Με σκουντά στον ώμο παιχνιδιάρικα και αυτόματα κοιτώ την κοιλίτσα της. Γρήγορα παίρνω το βλέμμα μου και της απαντώ,

«Δεν θα μπορέσω. Μου τηλεφώνησαν από την σχολή χορού για να κανονίσουμε σήμερα μια συνάντηση.» Χθες ανανέωσα την συνδρομή μου ξανά στην σχολή. Ήταν πλέον καιρός να ξανά βρω τον εαυτό μου και το πάθος μου για τον χορό. Η αγαπημένη μου καθηγήτρια και διευθύντρια, Gloria, δεν παρέλειψε να μου αναφέρει ότι της έλειψα και πως δεν έπρεπε να αφήσω τον χορό τόσο καιρό. Ανυπομονούσα να την ξανά δω αλλά και να επισκεφθώ την αίθουσα που περνούσα ώρες ατέλειωτες χορεύοντας.

«Συνάντηση; Για ποιον λόγο;» Απόρησε η φίλη μου ενώ κατεβαίναμε τις σκάλες του αμφιθέατρου ψάχνοντας δυο κενές θέσεις.

«Δεν ξέρω, μπορεί να θέλει να με ενημερώσει για τις ελεύθερες αίθουσες» Υποθέτω και το μάθημα ξεκινά.