One Ocean Apart.

Κεφάλαιο 3.

chapter's song > hold on by Chord Overstreet

B L A K E

Αυτό είναι το πρόβλημα με τους χωρισμούς.

Ο ένας βγαίνει από την πόρτα και νιώθει ανακουφισμένος και ο άλλος πέφτει στο πάτωμα χωρίς να ξέρει πώς να συνεχίσει.

Στην αρχή προσπάθησα να μην πανικοβληθώ. Όταν ξεπέρασα το πρώτο σοκ, ο φόβος απλώθηκε σε όλο μου το σώμα. Όσο την έψαχνα σε κάθε γαμημένο μέρος, ο φόβος μεγάλωνε μέσα μου, η λογική μου θόλωνε και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα πέρα από το ότι θα της εξηγήσω και θα επιστρέψει πίσω σε εμένα. Το τρίτο βράδυ έφυγα από το σπίτι του David, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να γυρίσει εκεί και επέστρεψα στο διαμέρισμα μας. Μόλις ξάπλωσα στην μεριά της και μύρισα το άρωμα που είχε απομείνει στο μαξιλάρι, γαμώτο, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι την έχασα.

Ο πόνος που της προκάλεσα ήταν τεράστιος, αλλά, διάολε, δεν μπορούσα να μείνω μακριά της, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν της αξίζω. Τα πληγωμένα της μάτια με είχαν στοιχειώσει και μου υπενθύμιζαν ότι δεν της αξίζει ένας μαλάκας όπως εγώ. Όμως μου ήταν αδύνατον να δεχτώ ότι χωρίσαμε. Τα γάμησα όλα, της φέρθηκα με τον χειρότερο τρόπο και θα το μετανιώνω για την υπόλοιπη ζωή μου, αλλά θα προσπαθήσω να την ξανά κερδίσω. Δεν είναι αυτό το τέλος μας.

«Πάρε αυτό» Ο David με σκουντά και μου δίνει ένα ποτήρι με νερό και ένα χάπι.

«Είμαι καλά» Τείνω το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά κοιτώντας τον τοίχο. Δεν χρειάζομαι κανένα γαμημένο χάπι για να μου περάσει ο πόνος, χρειάζομαι αυτήν.

«Η νοσοκόμα είπε ότι θα απαλύνει τον πόνο στα πλευρά, βλάκα» Επιμένει κι εγώ ξεφυσώ, αλλά παίρνω το χάπι.

«Τι ώρα είναι;» Ρωτάω και φέρνω το ποτήρι στην άκρη των χειλιών μου.

«Ώρα να σταματήσεις τις μαλακίες» Με αποπαίρνει και τον κοιτώ απειλητικά.

«Πώς διάολο ήξερες ότι ήμουν στο γήπεδο;» Αναρωτιέμαι και κοιτώ το παράθυρο. Έχει σκοτεινιάσει.

«Μου έστειλε ο John ότι είσαι στο γήπεδο και βαράς ό,τι βρίσκεις μπροστά σου»

«Δεν χρειάζομαι καμία νταντά γαμώτο» Βρίζω και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Ήθελα απλώς να ξεσπάσω τον θυμό, τα νεύρα, την στεναχώρια και την οργή μου. Ίσως το παράκανα όταν ξεκίνησα φασαρία με έναν τυχαίο τύπο που βρισκόταν έξω από το γήπεδο, αλλά για πρώτη φορά μετά από εφτά βασανιστικές μέρες, ένιωσα να χαλαρώνω, όταν το χέρι μου προσγειώθηκε στο πρόσωπο του. Θα βοηθούσε περισσότερο αν μπορούσα να χτυπήσω τον εαυτό μου αλύπητα, μέχρι να μην νιώθω τίποτα, αλλά και αυτός ο τύπος έκανε καλή δουλειά.