Artık bıkmıştım.Yaşayıp yaşamadığımdan bile emin değildim.Mezardaki bir cesetten farksızdım.En azından onlar kurtulmuştu...
Bense etrafımdaki salak yaratıkları çekmek zorundaydım.Dışarıda görünmez biriymişim gibi davranıyorlardı.Onlara göre Farklıymışım.Bana Şizofrenmişim gibi yaklaşıyorlar.Tabi benim var olduğumu anladıkları zamanlarda..
Evet,arada sırada kendimle konuşuyor olabilirim.Ama bu beni çift kişklikli yapmaz.Böyle olmamın sebebinin onlar olduğunu var sayabiliriz.Çünkü onlar benim tam olarak tarif edebileceğim bir kişiliğe sahip değiller.Bu sebeple kafamda bir takım kişilikler oluşturuyordum.Eğer karşıma benim anlaşabileceğim biri çıkarsa,onun için herşeyi yapabilirim.Hatta yalan söylemeyi bile göze alabilirim...
