Hilal // Son Serzeniş

1. Bölüm; Mucizeler

1 . B Ö L Ü M

♪Dedublüman / Çağrı Çelik - Gamzedeyim Deva Bulmam

♪Remembrance

Kördüğüm olmuş sanki her yer, çözülemiyor. Kendimden biliyorum defalarca denedim... Olmuyor. Kördüğüm öyle sıkı atılmış ki istesek de çözülmüyor. Kan bile ağlasam, sesim çıkmaz benim. Sessizim ben. Karacaların üzerinde koşturduğu toprağa gömülü benim sesim. Kördüğümün merkezine atılan ilk düğüm... Benim sessizliğim.
Ağlamalar biriktiriyorum. Kocaman kahkahalar... Aşklar biriktiriyorum.
Harabe bir topaklıktayım şimdi göz gözü görmüyor.
Sesim duyulmuyor... Kördüğüm çözülmüyor.

"Hilal!" Büşra'nın sesini duymamla yattığım yatağımdan doğruldum ve kapıya doğru ilerledim.

Büşra öz teyzemin kızıydı. Teyzemle pek görüşmezdik ancak kızıyla çok sıkı bir kuzen ilişkimiz vardı.

Ben Hilâl.

Sessiz Hilâl.

Sessizliğe mahkûm Hilâl.

Odama giren Büşra, "Kızım sen neredesin? İki saattir sesleniyorum insan bir kapıya çıkar." Diye söylendi.

Ellerimi kaldırdım ve bildiği işaret diliyle, "Geç kaldım." Dedim.

"Öf aman neyse," diye söylenerek odamdaki kıyafet dolabıma doğru ilerledi. Omzuna elimi koydum ve kafamı 'Ne yapıyorsun?" Dercesine salladım.

"Kıyafet seçiyorum hayatım. Dışarıya çıkıyoruz." Sözleriyle gülecek gibi oldum. Kafamı yüzüne doğru eğip yine 'Ne alaka? ' Der gibi salladım.

"Öf Hilâl! Patladım kızım. Pat-la-dım." Dedi heceleyerek. "Şimdi senin kıyafetini de ben seçiyorum ve," deyip işaret parmağını yüzüme doğru salladı. "Sen de itiraz etmeden giyiyorsun." Bıkkınca nefesimi verdim ve istemeyerek kafamı salladım.

Biraz değişiklik iyi olabilirdi aslında.

Dakikalar sonra Büşra benim kıyafetlerimden kendisine askılı açık renk bir crop ve altına da takım bol bir pantolon seçmişti.

Bana ise siyah askılı bir crop ve bol açık renk siyah kemerli bir pantolon çıkartmıştı.

Kafamı yana yatırarak kıyafetleri süzdüm. Böyle giyinmeyeli uzun zaman olmuştu ve dolabımdaki varlıklarını dahi unutmuştum. "Kızım neden farklı bir cisimmiş gibi bakıyorsun kıyafetlerine ilk kez mi gördün?" Aslında evet ilk kez görmüştüm çünkü bu dolabımdaki çoğu kıyafet bana alınmasına rağmen giymiyordum.

Ailemi henüz altı yaşındayken kaybetmiştim ve beni kontrol manyağı bir aile evlatlık almıştı.

Aslında iyi insanlardı, onları seviyordum. Zor zamanlarımda yanımda olmuşlardı benim için gerekli bütün psikolojik destekleri sağlamışlardı. Annemin ismi Gülizar. Babamın ismi ise Tuncer'di. Beni çocukları olmadığı için evlatlık almışlardı ancak ben geldikten 5 sene sonra annem hamile kalmıştı.

Kardeşimin adı Irmak'tı. Onu çok sevmiştim aslında çünkü ilk defa kardeşlik duygusunu tatmıştım. Tatlı bir bebekti, büyüyene kadar...

O 7 yaşına geldiğinde ben 12 yaşımdaydım ve ilk o gün beni konuşamadığım için aşağılamıştı. O kadar ağır sözler söylemişti ki canımın bu kadar yandığı nadir zamanlardan biri olarak hafızamda kalmıştı.