မြိုင်ရာဇာ နဲ့ ပဝါပါး ( ျမိဳင္ရာဇာ နဲ႕ ပဝါပါး )

7

( Zawgyi )

-

-

-

ပက္ၾကားအက္ရာ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္းေပၚ
ရြက္ေဟာင္းေတြ တစ္လြင့္လြင့္ ေၾကြ ။
ေခါင္၏ အျမင့္သည္ ပူပါေသာ္ျငား
အေခၚအေဝၚဟာ ကဗ်ာဆန္လွတယ္ ။
ေျမသည္ နီ၍ ၊ နက္နဲ ဥတုကို အံခဲလို႕
စမ္းေရ တစ္ေပါက္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္၏။
အို. . . ေလထဲက ေႏြ ။

ပြင့္လင္းရာသီ ၊ ပန္းပိေတာက္ ခ်ီ
ခမ္းမယ့္ ေရျပင္ ၊ သၾကၤန္မိုး စြတ္ပ်ံ႕ေလစြ ။
တစ္ေလာက လံုး ေရႊဝါေရာင္ အဆင္းနဲ႕
ထိန္ထိန္ညီးတယ္ ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဧည့္သည္ေလးတစ္ေယာက္
အဘယ္နန္းထဲ မာန္ဦးခ်ီ. . .။
အို. . ဖုန္ထ တဲ့ ေႏြ ။

ေျမေရာင္ အိုးဘုတ္ ၊ ေရာင္ျခည္ကြယ္
ႏွီးခေမာက္ နဲ႕ ၊ ဥၾသ တို႕ သံျပိဳင္ သီကာ
အဆင္းၾကြယ္လြန္း လွ ။
ရဲရင့္တဲ့ လက္ပံပြင့္ေတြ ေနမွာေဝ ၊
အလွဴပြဲသံတည့္  ညံမစဲ . . .၊ ေတာင္သူ
လယ္သမား စုရံုး ေငြေတာ္ ရႊင္ရ. . .။
အို. . . ျမဴဆိုင္းတဲ့ ေႏြ ။

ညအခါမွာ ၊ လမင္း ျဖာ
တီးဝိုင္းျပည့္သိပ္ ၊ သဘင္ရိပ္ ျဖင့္
ရိုးရာဓေလ့ ထြန္းကားခဲ့တယ္ ။
ဗုဒၶသာသနာ ၊ အေရာင္အဝါ တို႕ စတင္ ပ်ိဳးရာ
ထေနာင္းေျမ ။ ဆံရစ္ဝိုင္း တိုတို ၊
လံုခ်ည္ ကြက္ ၊ လက္ရွည္ ခါးလြတ္ ၊
ရင္ဖံုးဝယ္ ၊ ပါးေပၚမယ္ ရြက္ၾကမ္းရည္က်ိဳ ။
အို. . . ေပါကၠံကပ္ရပ္ စကားဝါေႏြ ။

ႏွစ္ကူးအခါ ၊ ညည္ သမယ
အပ်ိဳ ၊ လူပ်ိဳ သံခ်ပ္ ထိုး၍... . 
ဖူးစာဆံုရာ ေမြးရပ္ေျမ ။
အက်တန္ကူး ေဆာင္ကာကူး
ေရွးေဟာင္းအဘိဓာန္ မပ်က္ပ်ယ္ခဲ့ ၊
ေယာင္းရင္း ၊ ေယာင္းမ အတူတူ သြားရာ
အို. . . ေဝးရိပ္ ရပ္က ႏွစ္သစ္ ေႏြ ။

လိေမၼာ္နီေရာင္ ၊ မိုးတိမ္ေတြေအာက္
အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း လမ္းမွာ
အမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ အဖံုဖံု ေလ်ာက္ၾကေလ့ဝယ္ ။
ဇင္ေယာ္ ငယ္ တို႕ က်က္စား ကလူ ရက္ ၊
ေငြျခည္ ထိုင္းတဲ့ ေတာင္က်ေရမွာ
ေဖာေဖာသီသီ ေသာက္သံုးၾကမယ့္. . .
အို. . .အိပ္မက္ထဲက ေႏြ ။

အစိမ္းသက္သက္ ႏွလံုးသား ၊
အေတြ႕အၾကံဳမရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအမႈ နဲ႕ ၊
မလိုအပ္ခဲ့တဲ့ ေမတၱာေျမသို႕
က်ဴးေက်ာ္ရစ္တယ္ ။
မျမင္ဖူးလို႕ ၊ မူးကို ျမစ္ထင္ရမည္လား ။
မခ်စ္ဖူးလို႕ ၊ ရိုးကို အင္း ထင္ရမည္လား ။
အို. . . ခ်စ္လွစြာေသာ ေႏြ ။