Kalbimin Tek Notası

🎶Bölüm 2🎶

Herkese merhabaa💖düzenlenmiş ikinci bölümümüzle karşınızdayım. 2k'lık bölüm 3k'ı geçmiş mdjdd

Umarım beğenirsiniz, okuyanlardan bol yorum rica ediyorum, lütfen. Hikayemin nasıl olduğunu duymak bana iyi hissettirir😌

Bölüme geçmeden önce küçük yıldızımızı hafifçe kaydıralım🌠

🏖️🏖️

Zaman akar su gibi her saniye akıyordu durmadan, yorulmadan. Bir şeyler gelip geçer, değişmeyen tek şey kaderimizde olan insanlardır, onlara sıkı tutunmak gerekir zamanın nehrinde kaybolup gitmemek için..

Boğazımın bu denli kuruması sadece saatlerdir susuz kalmamdan kaynaklanıyordu, evet, kesinlikle öyle. Yoksa sırf birini gördüm diye bu denli saçma tepkiler vermezdim.

Ayaklarım yine benim iradem dışında gitarist çocuğa doğru adımlamaya başlamıştı. Bir kaç kişinin durup onu izlediğini görünce ben de onu dinlemek için durdum. Şarkı söylemiyordu, sadece çalıyordu. Ama çalmasıyla birlikte sözler kendiliğinden akıp gidiyormuş gibiydi.

Muhtemelen annem temizlik yaparken televizyondan açtığı pop kral mıydı neydi, orada duyduğum şarkılardan biriydi.

Gözleri kapalı çalan çocuğun tam karşısında durup ben de istemsizce gözlerimi kapattım. Melodi bana sert esen bir rüzgarı andırırken içimdeki ilham perileri coşmuş, her biri farklı telden bir süre hikayeler yazmışlardı bile.

Son tel vuruşuyla ben daha gözlerimi açamadan bir sürü alkış sesi geldikten sonra devamlı şıngırtı sesleri bunu takip etmişti. İnsanlar para bırakıyor olmalıydı, aksi gibi üstümde neredeyse hiç para yoktu.

Etrafa baktığımda kimsenin kalmadığını görüp önüme döndüm. Gitarist çocuk siyah mı yoksa koyu kahverengi mi olduğunu çözemediğim gözlerini bana dikmişti. Bir yutkunma ihtiyacı daha belirirken kafamı sağa sola çevirerek eve en kolay nereden gidebileceğimin hesabını yaparken çoktan geldiğimin aksi yönüne şuursuzca ilerlemeye başlamıştım bile.

"Buradan yol vardır herhalde. Of ya nereye geldim ben böyle?" Resmen avucumun içi gibi bildiğim bir yerde kaybolmuştum.
"Çıkmaz sokak mı? İyi de buradan ana yola bağlanan bir yer olduğuna emindim. Hay aksi, aşağı sokakla karıştırdım herhalde, geri döneyim bari."

İyi ki yazdı da, hava geç kararıyordu. Geldiğim yolu geri dönerken çocuğun toparlandığını gördüm. Hiç bir şey söylemeden yanından geçip gittim. Çocuk deyip duruyordum ama benden büyük görünüyordu, yanılıyor da olabilirdim.

"Eee, şey. Bakar mısınız?" Gelen tok ama zarafet akan sesle arkama döndüm. Ülke başçımızı tanımasam bu çocuğun kraliyet ailesinden falan geldiğini düşünebilirdim. Yutkunup kendimi toparlayarak arkamı döndüm. Benden sadece bir kaç adım uzaktaydı.

"Evet?"

"Burada mı yaşıyorsunuz?" Gözleri merakla yüzümü süzüyor, ne diyeceğimi merak ediyordu.

"Evet."

"Size bir soru sorabilir miyim?"

"Evet."

"İnci bakkalı tanıyor musunuz? Orada bir otelde kalıyorum da. Yolumu nasıl gideceğimi unuttum."

"Evet."

"Ne çok evet diyorsunuz." Kollarını göğsünde kavuşturmuş, bunu dedikten sonra dudaklarını bir birine bastırmıştı. Gülmek istiyorda gülmemek için kendini sıkıyor gibiydi. Benden baya uzun olduğu için bana tepeden bakıyordu, nedensizce gıcık olmuştum.