Verloren

Hoofdstuk 2: Verdwenen

Lottie werd meegetrokken in een zwarte bus! 1 hand haar armen vasthoudend, de ander haar mond dichthoudend. Ik kon het allemaal niet goed begrijpen. Maar toen Gaby naar de bus begon te rennen snapte ik het.

Mijn vriendin wordt ontvoerd!!! Ik ren zo hard als ik kan naar de bus en ondertussen probeer ik te kijken wie haar vast heeft. Dat gaat moeilijk want de persoon heeft een masker op.

Als we bij de bus aankomen rijdt hij met piepende banden zo snel mogelijk weg. Ik zie de bus vertrekken en ren er nog achteraan. Maar de bus gaat te snel en ik kan hem niet bijhouden.

Ik stort midden op de straat in en begin te huilen. Het maakt me niks uit dat mijn make-up uitloopt. Het maakt me niks uit dat de hele school naar me kijkt. Het maakt me niks uit dat iemand staat te toeteren achter me zodat ik aan de kant ga.

Ik veroer me geen millimeter. Ik zit daar maar op de grond. Doodstil huilend op de koude kille straat. Ik hoor nog iemand anders snikken en kijk achter me. Het is Gaby.

Ze zit 1 meter van me vandaan op de stoep. Zij is de bus vast ook nagerend. Ik wist dat het geen zin had en dat ik die bus nooit zou kunnen inhalen maar ik moest en zal mijn vriendin eruit halen.

En dat ga ik nog steeds doen. Ik zal haar terug halen. Ik probeer de beelden die ik zojuist gezien heb terug te kijken. Ik wil het niet maar ik moet weten wie dit gedaan heeft.

Het enige dat ik kan herkennen is dat het een jongen is. Zo'n lichaamsopbouw heeft de persoon gewoon. Ik begin weer met huilen als ik klaar ben met denken. Dan voel ik een hand op mijn schouder. En iemand die vraagt "Gaat het met je?"

Het was niet zo'n 'gaat het met je?' ik vraag wel maar het boeit me niet. Maar het was echt een oprechte 'gaat het met je?' De persoon die het zei meende het echt. Ik kijk achter me en zie een jongen staan.

Ik zie niet goed wie het is want ik zie wazig van de tranen. De jongen helpt me opstaan. Doet dan een arm om mijn shouder en met zijn andere arm ondersteunt hij mij in mijn zij. Het lijkt nu net of ik een gebroken enkel heb ofzo. Maar ik ben gewoon slap van het verdriet en de kou.

Ik heb hoofdpijn. Mijn hoofd draait overuren op dit moment. Ik heb zoveel vragen. Maar de belangerijkste 2 zijn. Waarom en wie. Ik zal er achter komen. Het liefst nu al, maar zelfs ik weet dat ik nu nog niet eens een oma in kan halen.

De jongen zet me neer op het gras naast de straat. Ik kijk om me heen maar zie Gaby nergens meer. En alle andere kinderen zijn ook weg. De jongen ziet dat ik vraagend om me heen kijk en hij antwoord.

"Ze zijn naar de les en Gaby zit bij het schoolhoofd om te vertellen wat er gebeurd is. Ze is net zo geschrokken als jij maar ze moest van onze mentor meekomen. Jij moet straks ook."

Ik heb mijn tranen afgeveegd en voordat ik weer opnieuw begin met huilen kijk ik wie er naast me zit. Het is Luke. Ooh. Stiekem vindt ik hem wel een beetje leuk maar nu hier met hem zitten ontspant me en laat me gemakkelijk voelen.

Ik zit nog steeds te denken over wat er nu zal gebeurden met Lottie. Ik wil niet dat ze pijn heeft.

"Heb jij ook gezien wat er gebeurd is?" Vraag ik Luke. "Ja, ik heb gezien wat er gebeurd is. Maar laten we maar naar binnen gaan. Je bent erg koud."

Ik knik ja. Maar mijn hart schreeuwt nee. Ik moet een manier bedenken hoe ik Lottie terug krijg. Maar Luke pakt me weer bij mijn shouder en zij en we lopen samen naar binnen.

~❄~

Ik kon gewoon niet wachten met uploaden dus hier is het!!! :) Zoals jullie zien gaan we ook een beetje de romantische kant op. Ik weet niet of dit het verhaal leuker maakt. Maar reageer even wat jullie graag willen. Romantiek of niet? Dankje ♡

Oow ja, toen ik dit verhaal schreef kreeg ik echt tranen in mijn ogen bij het stukje dat Lottie werd meegenomen. Soms heb ik het gevoel of ik zelf Anouk ben. Zo erg leef ik me in.

Dat heb ik ook wel eens als ik een boek lees. Hoop dat jullie het weer een leuk hoofdstuk vonden en vergeet niet te reageren. :) Xxx sparkl_butera

Ps: Jongen op foto is Luke :)