Verloren

Hoofdstuk 3: Telefoon

Ik kom net de kamer van het schoolhoofd uit als Luke naar me toe loopt. "Van onze mentor ben ik nu je 'hulp'" Bij dat woord lachen we allebij. Ookal is het ongepast. Het was echt grappig op de manier waarop hij het zei.

"En wat houd een 'hulp' in dan?" Vraag ik hem. Een beetje grijnsend maar ook wel serieus. "Ik blijf de hele dag bij je en zorg dat je niet valt want ze zeggen dat je nog een beetje slap bent van al het vocht dat je verloren hebt."

"Dat klink best logisch" denk ik bij mezelf. En Luke pakt mijn schouder en zij weer vast. "Je mag mijn shouder ook vastpakken als je dan meer steun hebt." Net als hij dat zegt val ik bijna en als reflex pak ik hem vast aan zijn nek.

Daar staan we dan. Op de trap. Midden in school. Met z'n 2en. Dit zou het perfecte moment zijn voor een kus. Maar hoe graag ik het ook wil. Ik kan het niet doen. Lottie is belangerijker.

"Weet je misschien waar Gaby is?" Vraag ik om de doodse stilte te doorbreken.
"Ze is naar het ziekenhuis"

"WAT?" Ik merk dat ik iets te hard reageerde als ik zie dat Luke om zich heen kijkt of iemand me gehoord heeft. Uitendeilijk antwoordt hij. "Ze is van de trap gevallen toen ze terug wou lopen naar beneden."

Ooh gelukkig. Dit klinkt misschien bot maar het is beter dan een gebroken nek ofzo. Ik wou eigenlijk even met haar praten maar het lijkt of karma me ervanlangs geeft.

Ik denk nog de hele tijd aan Lottie en hoe ze het nu zou hebben. En waar ze zal zijn. Of die mensen haar pijn hebben gedaan of gaan doen. En het belangerijkste. Waarom ze dit deden en wie. Die vragen spoken de hele tijd in mijn hoofd.

Ik wil haar zo graag helpen. Het liefste zou ik haar plek wel in willen nemen. Maar hoe vreselijk jammer ik dat ook vindt. Het kan niet. Als ik nou wist waar ze woonden kon ik een deal sluiten ofzo.

Lottie inruilen voor mij....

En dan bedenk ik me opeens wat. Angela. Ik was zo druk met wat er allemaal gebeurd is dat ik haar helemaal vergeten was. Ik vraag direct aan Luke of hij weet waar ze is, maar hij weet het niet.

We lopen naar de klas om te kijken of ze daar is, maar ze is er niet. We rusten even uit op een bankje in de kantine. Ik zoek Angela's nummer in mijn telefoon. Ik bel haar.

*bieeeeeep* *bieeeeeep* *bieeeeeep*

"Hallo u spreekt met de voicemail van...Angela Woerden...laat een bericht achter na de pieptoon."

*Pieeeeeeeeeeep*

"Hallo Angela, het is Anouk. Ik wil even met je praten en zou het dus fijn vinden als je me terug belt en vertelt waar je bent. En wanneer we even kunnen praten. Love you. Doei"

En ik hang op. Luke is ook bezig met zijn mobiel. "Ik ga even wat drinken halen bij de automaat." Vertel ik hem als ik net wil opstaan. "Kun je zelf lopen?" Vraagt Luke.

"Ja dat lukt wel."

En ik loop naar de automaat en koop een blikje cola. Als ik terug loop voel ik me weer wat slapper worden. Maar ik haal het tot het bankje en ga zitten. Luke kijkt me aan wanneer ik het blikje cola open maak en vraagt of ik me erg zorgen maak om Lottie.

Ik vertel hem dat ik nergens anders aan kan denken en dat ik het liefste haar plek in nam. Hij begrijpt me wel. Net als hij iets wil zeggen voel ik iets in mijn zak trillen. Mijn mobiel gaat af. Iemand belt me. Angela.

~❄~

Sorry voor al die kliffhangers maar ik hou ervan. Het maakt het verhaal spannender. Ik vond dit een erg leuk hoofdstuk om te schrijven. Ik weet niet echt waarom. Maar gewoon dat gevoel. Hoop dat jullie dit weer een leuk hoofdstuk vonden. Xxx sparkl_butera ♡

Ps: Dat meisje op de foto is Angela *lacht*

Pps: Dankjulliewel voor alle reads. Het zijn er misschien maar 33 maar toch ben ik er super blij mee!!! ♡