Verloren

Hoofdstuk 5: Angst

Lottie's pov

Ik weet nog dat ik naar mijn vriendinnen zwaaide. En toen. Opeens voelde ik dat iemand me vast pakte en me meesleurde. Ik probeerde te schreeuwen maar het lukte niet.

Ik zag mijn vriendinnen naar me toe rennen. Ik zag alle kinderen op het plein toekijken. En toen werd ik een busje in geduwd. Het was er donker en koud. Ik probeerde de deur open te krijgen. Maar het lukte niet. Ik zat vast.

Na een paar minuten stopte het busje en werd ik uit het busje meegenomen naar een groot huis. Er waren veel kamers en ik wist niet waar ik was. Ze dumpten me in 1 van de kamers en deden de deur opslot.

Ik was ongelofelijk bang. En nu nog steeds. Ik zit in een kamer die verbasend genoeg er nog best leuk uit ziet. Wat foto's aan de muur. Een 2 persoonsbed. Een sofa. En een kledingkast. Best wel knus als je niet wist dat je opgesloten zat in 1 of ander enge kamer.

Ik bekijk de kamer nog iets beter en het valt me op dat de kleuren best wel zacht zijn. De muren zijn wit en de grond is belegd met licht bruine planken. Er ligt ook een groot blauw vierkant kleed op.

En wat me helemaal opvalt is dat er in de hoek van de kamer een deur zit. Ik weet niet wat er is en durf er dus ook niet naartoe.

Sinds ik hier ben heb ik veel gehuild. Maar kijken hoe deze kamer eruit ziet laat me over iets anders denken. En dat is fijn. Ik loop naar de sofa en ga erop zitten. De grond is erg hard namelijk.

Ik zit in een hoekje van de sofa en bedenk weer waarom ik hier zit. Waarom? Waarom? Waarom? Die vraag spookt rond in mijn hoofd. Ik begin weer met huilen. Hoe moet ik hier wegkomen? Ik stik in mijn tranen en hoest een keer. Normaal huil ik nooit zoveel maar nu lopen de tranen over mijn wangen.

Ik merk niet dat er iemand binnenkomt en schrik heel erg als ik iemand wat hoor zeggen.

"Hallo schoonheid. Je hoeft niet van me te schrikken hoor."

Ik weet niet wie het is want ik zit met mijn knieen opgetrokken en met mijn hoofd in mijn handen. Ik wil ook helemaal niet weten wie hij is. Want aan zijn stem te horen is het een jongen. Dat maakt me banger.

"Je mag wel wat terugzeggen hoor schat."

Ik kijk op en zie een jongen met blond haar en bruine ogen. Zijn haar zit rommelig maar toch in model.

"H-hai" stotter ik.

"Awh ben je een beetje bang schoonheid? Dat hoeft niet hoor. Ik doe je niks."

"Nog niks" Voegt hij er snel aantoe en ik voel dat mijn angstlevel op 100+ zit. Ik durf niks terug te zeggen. Dus ik hou me stil. Ik ben ook opgehouden met huilen. De angst heeft het overgenomen.

"Vertel eens iets over jezelf." Zegt de jongen en hij kijkt me aan met een grijns.

"Wat wil je weten dan?" Vraag ik met een angstige ondertoon.

"Eeuhm, je naam, hoe oud je bent, wat je leuk vindt om te doen, of je mij knap vindt." Bij dat laatste lacht hij. Ik zal wel gewoon antwoorden want wat zal hij doen als ik dat niet doe?

"M-mijn naam is L-Lottie. E-En ik ben 14 jaar o-oud. I-Ik vind d-dansen heel l-leuk."
Dat laatste antwoord ik niet. Ja ik vindt hem knap maar dat zeg je toch niet tegen je kidnapper.

"Mooie naam voor een super mooi meisje." Zegt hij met een grijns. Ik voel de tranen opkomen dus ik kijk weg van hem. Maar hij pakt mijn kin vast en zorgt er zo voor dat ik naar hem moet kijken.

"Awh, word je bang van mij? Dat hoeft niet hoor schoonheid. Zo'n mooi gezichtje als jij hebt zou ik toch nooit pijn durfen doen."
Ik hoor het sarcasme gewoon aan zijn stem. En van zijn gezicht is het ook wel af te lezen. Hij grijnst echt als een idioot.

"W-Wat is jouw n-naam dan?" Vraag ik hem zonder antwoord te verwachten.

"Mijn naam is Drake, schoonheid."

~❄~

Ik hoop dat dit niet te saai was....:( De jongen op de foto is trouwens Drake ;)
En oow ja ik zal proberen elke dag een nieuw hoofdstuk te uploaden. Want elk weekend duurt toch lang...
En het zou me echt enorm motiveeren als jullie op dit boek voten of berichten achterlaten. Dat zou ik erg leuk vinden!! :) ♡ Ik hoop toch dat jullie dit een beetje leuk hoofdstuk vonden.

Xxx

-sparkl_butera-