Chapter 50

422 24 6
                                    

Chapter 50: Daddy

Dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko at ang puting kisame ang sumalubong sa akin. Napansin kong nakahiga ako sa isang maliit na puting kama. Inilibot ko ang paningin ko at napansin kong nasa hospital ako. Nakunot ang noo ko, iniisip kung ano ang dahilan at bakit ako napunta sa hospital na 'to. The last thing I remember, I was at the studio. I was eliminated and was about to go home but then I passed out.

Napatingin ako sa pinto nang bumukas iyon at si Danielle ang bumungad sa akin. Nanlaki ang mata niya nang makita ako.

"Oh my G, Cams! You're awake!" Sigaw niya. Dali dali siyang nagtatakbo papunta sa 'kin at walang ano ano'y niyakap ako. Sobrang higpit pa ng pagkakayakap niya at halos hindi na ko makahinga.

"Papatayin mo ba 'ko?" Inis na sambit ko nang tuluyan siyang kumawala sa yakap.

"Oo! Gusto kitang pataying bruha ka! Pinag-alala mo ko!" Mangiyak ngiyak na sambit niya.

"Ngayon alam mo na 'yong feeling," singhal ko sa kaniya. Ngumuso lamang siya.

"Nadischarge ka na?" Saad ko nang mapansing hindi na siya nakasuot ng hospital gown.

"Kahapon pa. I was actually going to surprise you pero ako ang nasorpresa." Bumuntong hininga siya. "I'm sorry," dagdag niya pa.

Umiling lamang ako. Alam ko kung anong inihihingi niya ng tawad. Iniisip niyang isa siya dahilan kung bakit hindi na ako trainee ng ShowBT. Though masakit pa rin sa parte ko pero medyo ayos na sa 'kin. Isa pa, hindi ko naman talaga pangarap ang performing, natutunan ko nalang siyang mahalin through the process of training. Siguro nga, hindi talaga iyon ang para sa 'kin.

"Ilang oras akong tulog?" Tanong ko. Inangat ko ang sarili ko para maupo sa kama, tinulungan naman ako ni Danielle.

"About 19 hours, I guess."

"Anong oras na ba?" Muling tanong ko.

"May relo ka oh," sagot niya at itinuro pa ang wrist ko. "Nawalan ka lang ng malay, pati utak mo nawala na rin."

Sinamaan ko siya ng tingin bago tumingin sa wristwatch ko, it read 4:32 PM.

"Wala kang training ngayon?" Tanong ko pa.

"Sunday po ngayon," she answered emphasizing the po.

"You should be studying!" Singhal ko.

Tinawanan niya lang ako at itinuro ang isang maliit na lamesa gamit ang kaniyang nguso, nang tumingin ako doon ay naikita ko ang mga gamit niya. Ballpens, notebooks, books, yellow pads, correction tape, and a lot of other school stuffs.

"Hospital 'to, hindi paaralan," saad ko.

"Bahay din 'yong bahay niyo, hindi paaralan," she mocked me, referring to my home schooling. Inirapan ko na lamang siya.

"Don't worry, hindi naman ako 'yong nabantay sa 'yo magdamag," dagdag niya pa.

Magsasalita pa sana ako pero hindi ako natuloy dahil biglang bumukas ang pinto at bumungad si... Daddy?

"Daddy?" Gulat na gulat na tanong ko.

"You're awake, princess!" Katulad ko ay gulat na gulat din siyang nakatitig sa akin. "Wait, I'll just call the Doctor," aniya at dali daling umalis.

"Him," biglang sabi ni Danielle. Napatingin naman ako sa kaniya, nagtataka kung ano ang ibig sabihin niya sa 'him'. "Siya 'yong nagbantay sa 'yo buong magdamag," dagdag niya pa.

"That's impossible," hindi makapaniwalang bulong ko sa sarili.

"Kahit nga ako hindi makapaniwala, halos hindi ko siya makita kaya nakakapanibagong ilang oras na siyang wala sa kompanya niyo," saad niya, marahil ay narinig ang bulong ko.

Pagkarating ng Doctor, he immediately checked up on me. He told my Dad that I was already fine and that I can be discharged later. Dad thanked him  before he leaves.

Pagkarating ng bahay, agad akong inalalayan ni Dad pababa ng van, even going inside the house. Nagtataka na nga ako dahil sa ikinikilos niya pero nanatili akong tahimik. Nang makarating sa stairs, nakita namin si Tita na tumutulong sa kusina. Oo nga pala, hindi ko pa nasasabi kay Daddy na dito muna sila tumutuloy. I stop walking and face him. I open my mouth and was about to told him about them but then he shook his head and smiled a little.

"I already knew, no need to explain," he said.

I just nodded and told him that I will be heading upstairs to rest at my room. I took a quick nap and went downstairs to have dinner when the maid told me to.

"How are you feeling?" Asked Tita while we were eating.

"I'm feeling better na po," I answered.

After dinner, I immediately went to my room and then took a quick shower. I am tired from everything I just wanted to sleep already. I was asleep for whole 19 hours but I still felt tired and badly wanted to rest.

Just when I was about to sleep, I heard a knock on my door.

"Who is it?" I asked, not getting up.

"It's me," I heard Dad said. "Can I come in?" He continued.

My forehead creased. Why is Dad acting weird?

Minutes passed but I still didn't move. I heard him knocking again and that's when I got up and slowly opened the door. I let him come. I went to the sofa and sat there, Dad followed me and sat beside me. It looks like he has something to tell me. He keeps on opening his mouth and closing it after a second. He even sighed a countless of time.

"Dad, is something bothering you?" I asked.

"I wanted to say something," he said and I nodded. "I'm sorry," he continued which makes my lips parted.

"When your mom died, I diverted all my attention to work so that I wouldn't have the time to think about that tragedy. I forget about you. I forget that even if I lost my wife, I still have you. Nakalimutan kong hindi lang ako ang nawalan, you also lost your mom. And I know you felt like you also lost me. I was never a father to you after that accident happened. I don't even deserve to be called as a father. You have been nothing but a good daughter but I was nothing but a jackass father to you. I'm sorry," he said while tears started streaming down his face. I just look at him while my tears was also cascading down my cheeks.

"I wanted to start. Start a new life... with you, if you'll let me. I promise to be the best father to you," he continued.

"Dad," I looked at him and touch his face. "You're already the best."

He shook his head. "No, I was not even a good father. I wasn't at my best, but I will be the best." I nodded and smiled at him. "I promise anak, babawi ang Papa sa 'yo."

And then we hugged and cried.

***

A/N: For the next update, I'll edit the prologue first. Make sure to read the updated prologue before continuing on the next chapter.

I'm sorry if this chapter didn't satisfy you. I wasn't at my best while writing this 😭

Your votes and comments are highly appreciated :)

Once A Vlogger [Fangirl Series #1]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon