Into the Pit - Fazbear Fright

Deel 9

'Dit ziet er geweldig uit, mam,' zei Oswald, terwijl hij met zijn vork een worstje doorboorde.
"Je bent in een goede bui vandaag." Mam schoof een wafel op zijn bord. 'Een groot verbetering in tegenstelling tot gisteren, toen je meneer Knorremans was.' 'Ja,' zei Oswald, 'ze zouden vandaag mijn boek in de bibliotheek krijgen.' Dit klopte, maar het was niet de reden waarom Oswald in een goed humeur was. Het was natuurlijk niet zo dat hij haar de echte reden kon vertellen. Als hij zei: 'Ik heb bij Jeff's Pizza een ballenbak ontdekt waarmee ik in de tijd kan reizen', zou mama de wafels laten vallen en de telefoon pakken om de dichtstbijzijnde kinderpsycholoog te bellen. Oswald pikte zijn boek op bij de bibliotheek, maar was te ongeduldig om het te lezen. Hij liep naar Jeff's Pizza zodra die om elf uur openging. Jeff was in de keuken toen hij daar aankwam, dus hij liep naar de ballenbak. Hij trok zijn schoenen uit, stapte erin en zonk de diepte in. Omdat het eerder leek te werken, telde hij tot honderd voordat hij opstond. De animatronic-band "speelde" een raar, nummer dat gedeeltelijk werd overstemd door het piepen, blippen en rinkelen van de vele games. Alles zag er uit zoals voorheen. Hij had zelfs een kalender in een open kantoor gezien die hem hielp de datum te achterhalen: 1985. "Hey, het is Oswald!" Chip droeg deze keer een babyblauwe polo met zijn vaderachtige spijkerbroek en gigantische sneakers. Geen haar op zijn hoofd was misplaatst. 'Hé, Oz,' zei Mike. Hij droeg een Back to the Future T-shirt. 'Heeft iemand je ooit zo genoemd - zoals de Tovenaar van Oz?' Nu wel,' zei Oz grijnzend. Hij was van de eenzaamste zomer ooit naar twee nieuwe vrienden gegaan - en een bijnaam. Okee, dit leek allemaal te gebeuren in de 80's, maar waarom zou je op de details letten. 'Hey,' zei Chip, 'we hebben net een pizza besteld. Wil je mee eten? We hebben een large bestelt dus er is meer dan genoeg. 'Spreek voor jezelf,' zei Mike, maar hij grijnsde. 'Oké,' zei Chip, 'wat als ik zeg dat het meer is dan we zouden moeten eten? Wil je mee?" Oswald was benieuwd of de pizza van Freddy Fazbear vergelijkbaar is met die van Jeff. "Zeker. Bedankt." Op weg naar hun tafel passeerden ze iemand in datzelfde gele konijnenpak die in een hoek stond, stil als een standbeeld. Chip en Mike zagen hem niet of negeerden hem, dus probeerde Oswald hem ook te negeren. Waarom zou je je echter zo in de hoek verstoppen? Als hij voor het restaurant werkte, zou hij niet zo creepy moeten doen. Aan tafel serveerde een jonge vrouw met groot blond haar en blauwe oogschaduw hen een grote pizza en een kruik frisdrank. Op de achtergrond speelde de animatronic band door. De pizza was pepperoni en worst met een knapperige korst, een leuke afwisseling van gewone plakjes kaas. 'Weet je,' zei Mike tussen twee happen door, 'toen ik klein was, hield ik van de band van Freddy Fazbear. Ik had zelfs een Freddy knuffel waar ik mee ging slapen. Nu kijk ik naar dat podium geven die dingen me de kriebels." 'Het is vreemd, hè? Hoe worden dingen die je leuk vindt als klein kind eng worden als je ouder bent?' Chip hielp zichzelf aan een ander stuk pizza. "Zoals clowns." 'Ja, of poppen,' zei Mike tussen de happen door. "Soms kijk ik naar de poppen van mijn zus die allemaal in een rij op de plank in haar kamer staan, en het is alsof ze naar me staren." Of zoals die man in het gele konijnenkostuum, dacht Oswald, maar hij zei niets. Nadat ze de pizza hadden gesloopt, speelden ze wat Skee-Ball, waarbij Mike de vloer weer met hen veegde. Oswald maakte zich geen zorgen meer over de tijd, want blijkbaar ging de tijd hier niet op dezelfde manier voorbij als in zijn eigen tijdzone. Na Skee-Ball speelden ze om de beurt airhockey in tweetallen. Oswald was er verrassend goed in en slaagde er zelfs in om Mike een keer te verslaan. Toen ze bijna geen tokens meer hadden, bedankte Oswald hen voor het delen van hun rijkdom en zei dat hij hoopte ze snel weer te zien. Nadat ze afscheid hadden genomen, wachtte Oswald tot niemand keek en verdween in de ballenbak.