Into the Pit - Fazbear Fright

Deel 3

Oswald werd wakker van de geur van koffie en bacon. Hij kon zonder de koffie, maar de bacon rook geweldig. Ontbijt betekende tijd met z'n moeder, vaak de enige tijd die hij met haar kon doorbrengen tot het weekend. Na 1 noodzakkelijke tussenstop, haaste hij zich door de gang naar de keuken. 'Moet je nou s zien. Mijn achtste groeper is opgestaan!' Mam stond aan het fornuis met haar harige roze badjas en haar blonde haren in een paardestaart, bezig met het omdraaien van – o jammie, pannekoeken. 'Hoi mam.' Ze opende haar armen. 'Ik eis een ochtendknuffel.' Oswald zuchtte alsof het hem irriteerde, maar hij liep naar dr toe en knuffelde haar. Grappig eigenlijk. Pap zei altijd dat hij te oud was voor knuffels, maar hij weigerde nooit mam's open armen. Misschien omdat hij niet de kans krijgt veel tijd met haar door te brengen doordeweeks, terwijl hij en pap zoveel tijd samen doorbrengen dat ze mekaar soms op de zenuwen beginnen te werken. Hij wist dat mam hem miste en voelde zich slecht over het feit dat ze zulke lange werkuren had. Maar hij wist ook doordat paps baan bij Snack Space slechts part-time was, mam's lange uren er grotendeels voor zorgden dat we de rekeningen konden betalen. Mam zei altijd dat het volwassenen leven een strijd was tussen tijd en geld. Des te meer geld je verdiend om uit te geven aan rekeningen en noodzaken, des te minder tijd je met je familie kan spenderen. Oswald ging aan de keukentafel zitten en bedankte zijn moeder toen ze hem sinaasappelsap inschonk. 'Eerste dag van de zomervakantie, he?' Mam liep terug naar het fornuis om een pannekoek op te scheppen met haar spatel. 'Uh-huh.' Hij had waarschijnlijk iets enthousiaster moeten klinken, maar hij had een tekort aan energie. Ze legde een pannekoek op zijn bord en legde er toen 2 plakken bacon bij. 'Niet hetzelfde zonder Ben, he?' Hij schudde zijn hoofd. Hij was niet van plan te huilen. 'Ik weet het. Maar, hey, misschien komt er wel een nieuwe vriend hier wonen.' Oswald keek naar haar hoopvolle gezicht. 'Waarom zou er ooit iemand hiernaartoe verhuizen?' 'Okee, ik snap je punt.', zei mam toen ze nog een pannekoek omdraaide. 'Maar je weet maar nooit. Of misschien woont hier al een leuk iemand. Iemand die je nog niet kent.' 'Misschien, maar ik betwijfel het,', zei Oswald. 'Deze pannekoeken zijn geweldig trouwens.' Mam lachte. 'Nou dat heb ik in iedergeval voor mekaar. Wil je nog meer bacon? Zo ja, dan kan je het maar beter pakken voor je vader binnenkomt en alles opeet.' 'Tuurlijk.' Het was Oswald's persoonlijke regel om nooit bacon te weigeren.