Into the Pit - Fazbear Fright

Deel 5

'Jongen.' Een mannenstem haalde Oswald uit z'n verhaal. Hij keek omhoog om Jeff met zijn sausdoorlopen schort te zien. Oswald bedacht dat hij niet meer welkom was. Hij had voor 2 uur lang aan een tafel gezeten na zijn bestelling dat nog geen 4 euro kostte. 'Ja meneer?', zei Oswald, omdat beleefdheid nooit kwaad kan. 'Ik heb een paar kaas punten die niet verkochten tijdens de lunch, wil jij ze?' 'Oh,', zei Oswald. 'Nee dank u, ik heb geen geld meer.' Hoewel hij het graag had gewild. 'Van het huis.', zei Jeff. 'Ik moet ze anders toch weggooien.' 'Oh, okee, tuurlijk dankje.' Jeff pakte Oswalds lege beker. 'Ik vul deze anders gelijk ook nog even bij.' 'Dankje.' Grappig is het eigenlijk. Jeff's uitdrukking veranderde nooit. Hij zag er moe en vreselijk uit hoewel hij toch extra aardig was. Jeff bracht 2 punten op een papieren bordje en een vers bekertje frisdrank. 'Alsjeblieft jongen.', zei hij terwijl hij het bordje en bekertje neerzette. 'Dankje.' Oswald vroeg zich even af of Jeff medelijden met hem had, of Jeff misschien zou denken dat hij vreselijk arm was, zoals de daklozen die de hele dag in de bibliotheek rondhingen, in plaats van alleen de gewone, nauwelijks rond te komen arme die hij was. Maar toen bedacht Oswald dat als er gratis pizza voor je neus lag, het misschien geen tijd was om je zorgen te maken over de redenen daarvoor. Misschien was het tijd om te eten. Oswald had geen probleem om de twee enorme punten op te eten. De afgelopen maand was zijn eetlust niet te stoppen. Toen mam 's ochtends stapels pannenkoeken voor hem had gemaakt, zei ze dat hij een groeispurt moest hebben, waardoor hij at alsof hij een hol been had. Zijn telefoon trilde in zijn zak op het moment dat hij de laatste slokken van zijn frisdrank nam. Hij keek het berichtje van zijn vader: over 2 minuten sta ik bij jeff's. Perfecte timing, het was een goeie dag.