BARBA (Kitap Oluyor)

Papatyalar

"Aman papatyalar canım papatyalar"

O gece çok yağmur yağdı. Öylesine şiddetliydi ki pek çok kez cama vuran damlaların sesiyle uyandım. O sabah havanın hiç duzelmeyecegini düşünerek açtım gözlerimi ve uzun süre yorganın altından çıkmadım. Her şey yıllarla nasıl da değişiyor ! Lise çağlarımizda olsaydık evde davul zurna calsa dahil akşama kadar uyurdum. Sabahları okula gitmek için illaki birilerinin beni sürekli arayıp uyandirmasi gerekirdi ama şimdi çıt ciksa uykum gelmiyor sabaha karşı uyanıp öğlene kadar bi yere dalıp gidip eskiyi düşünüyorum. O sabah Amerika'nın başkentinde yaşli bir kadınla paylaştığım iki katlı evin çatı tarafindaydim. Evet Amerika ! Senin olduğun şehirde bir bölüm kazanamamış o sene kendi okulumdaki bir öğrenci programıyla Amerika'ya gitmiştim. Henüz 22 yaşındaydım. Toy denilebilecek bir yaştı evet. Benim adıma mutlu olmuştun. Aslında o şehir asıl senin hayalindi. Kendimi huzursuz hissettim sen böyle iyi niyetli olunca. Çünkü kendimi hayallerini çalmışım gibi hissediyordum. Ben oradayken aradan bir ay kadar bir süre geçmişti ki üniversiteden bir sevgili yaptığını öğrendim. Bu beni kaçıncı terkedesindi bilmiyorum ama ilk defa ağlamamistim. Aslına bakarsan buda çok acı bir duygu. "Beni bırakmana alışmak." Kimle sevgili olduysan hepsini mutlu ettin. Hiç bir zaman benimle paylaştigin şeyleri onlarla paylasmadin ya da yaşamadın. Peki ya madem mutluyduk biz, neden hiç sevgili olmamıştık ? Ya da olamamıştık? Bana yazmani bekledim ama Amerika'daki ilk günümden sonra tek bir şey söylemedin. Ne aradın ne de sordun ! Öfkeleniyordum bazen sana, bazen de öyle özlüyordum ki; Boşver Amerika'yi falan dön memleketine hem o kıza haddini bildir hem de tut Barba'nın kolundan bağla bir odaya ve tehdit et ;

"Bana bak çocuk, beni sevene kadar sana ekmekte yok suda !"

Ne güzel oluyordu öyle düşününce, pis pis gülümsüyordum sonra. Amerika'da birsuru arkadaşım olmuş hatta ve hatta seni aldatmıştim. O yapabiliyorsa bende yaparım mantığıyla o gece Türkiye'den Amerika'ya gelen suratindan zenginlik, yakışıklilik, hatta romantiklik akan Cihan'la birlikte oldum. Oraya bir iş anlaşması icin gelmişti, daha 25 yaşındaydı ama çok olgun ve ciddi bir havası vardı. Babasının işleri ona güvenerek teslim etmesinden belliydi zaten. Ben orda kaldırımın birinde oturmuş;

"Yaaaaaarrr ellerin nerdeeee ya benide götür ya da gitmeee"
Şarkisini söylerken yanıma yaklaşmış;

"İyi gözükmüyorsunuz."
Demişti.

Oooo toprağım diyip yapışmistim adamın boynuna ve çok sinirlenmişti. Kafam güzeldi belliki, geceleri başka oluyordu oraların çünkü. Tanışmamız böyle olmuştu. O geceden sonra her gün buluştuk eğlendik, beni gerçekten mutlu ediyordu. Beni her eve bıraktığında kapıdan içeri kendimi atar atmaz internetin başına oturuyor senin neler yaptığına bakıyordum. Hala o kızla birlikteydin. Bana "nasılsın" demeyi bırak sanki benim gibi birinin varlığını bile unutmuştun. Seni anlamiyordum, anlayamiyordum. Canımı yakan hep bu olmuştur zaten. Biliyordum mutlu olmadığını, peki ya benden neden kaçıyordun? Bir gün hasta olmuştum Cihan sabahlara kadar başımda beklemişti, Türkiye'ye dönmesi gerekiyordu ama beni birakamadi. İşinide ucaginida erteledi. Yaptığı bu jestler her normal kızın aklını başından alabilecek şeylerdi. Ama benim umrumda bile değildi. Sanki son nefesimi verirken bile "Barba" diye sayiklayacaktim. Yaz bitmiş o kalabalik her sokağı günah dolu şehre kar çökmüştü. Cihan benimle çok eğleniyordu. Ordaki en yakın arkadaşımdı diyebilirim. Ben diyebilirim ama o arkadaştan öte olduğumuzu düşünüyordu. Hani bir laf vardır ya,

"Göz görmeyince gönül alışır", diye.
Aynısı oldu sanki, seni görmemek, duymamak sağlıklı hissettirmisti. İnsanın sağlığını bozan bir bağlılık haliydi benimkisi. Nasıl oldu bilmiyorum ne ara o kadar yakınlaştık inan hiç bilmiyorum. Karlarin erimeye yüz tuttuğu benim cihan'in evlenme teklifini binlerce kez geri cevirdigim bir gece onunla birlikte oldum. Sabah kalktığımda her şey çok farklı olacak derken Cihan yanımda yoktu. Küçük bir not bırakmış başucuma;