Tatlong taon na simula ng mamatay si Jhon Paul. Hanggang ngayon umaasa parin si Venice na balang araw ay muling magkrukrus ang landas nila. Sa loob ng dalawang taon na yun, naging busy siya. Tinuon niya lahat sa trabaho, pero ang kasawian sa puso ay hanggang ngayon ay hindi parin naghihilom.
~~~~•••~~~~
Venice POV:
"Anak gising na, " sigaw ni Papa sa labas ng aking kwarto, dahil nga may pasok pa ako ngayon sa trabaho na pagmamay-ari namin. Its been three years simula ng namatay siya, at heto ako isinubsob ang sarili sa trabaho. Marami ng nangyari pero ito ako nanatiling nakatayo aa nakaraan ko. Ang tagal na non, pero sa kaso ng katulad ko, parang kahapon pa lang ang nangyari. Parangbnoon lang naalala ko pa na naging magkaibigan kami, nagustuhan ko siya , naging instant stepbrother ko siya, naging kaaway ko siya, minahal ko siya at naging kami. Parang kahapon lang nagsumpaan kami na walang iwanan, pero naiwan parin akong nag-iisa. Alam ko naman na hindi niya gustong iwan ako, pero ang sakit eh. Para kay author kasi hindi masakit ang emotional o physical na sakit, sa kanya ang pinakamasakit ay ang maiwan. Ayos lang sana kung literal na pag-iwan lang, pero iwan ka na hindi na babalik kailanman , yun ang pinakamasakit eh. Siguro nga iniwan n8ya ang puso niya dito, nangyari man yun alam kong sarado na ang puso ko, na tanging siya lang ang susi para mabuksan ulit.
"Oo Pa, gising na!! Maliligo na po" sagot ko kay Papa.
"O siya bilisan mo na at baka late ka na!"
Marami na talagang nangyari. Naghiwalay na sila Mama at Papa, Mama na kasi ang tawag ko kay Tita Rina, Mama ni Paul. 1 year na simula noon, at bumalik na ito sa Amerika upang duon na tumira. Hindi naman sinabi ang totoong dahilan, ang sinabi lang niya eh magpapaka-ina lang daw siya. May kapatid kaya si Jhon Paul?? Wala naman kasing binanggit si Paul na kapatid. Baka nga magpapakaina lang sa mga bata sa foundation na itinayo nilang mag iina noon.
Hindi maipagkaila na malaki ang pinagbago ng pisikal kong kaanyuan. (A/N: "Parang alien lang no??") Im not boastful, years pass, 3 years pass to be exact. If nuon I look like a lady, now I look like a woman, a well-grown woman. Im trying to forget him, to forget him, to forget my past, the past with him,but eventhough I tried many times, I know nabigo ako. Hindi ko nga siguro siya kayang limutin, bahagi na siya ng buhay ko. Ang gusto ko lang mangyari ay maka move on na ako, handa at kaya ng humarap sa realidad o katotohanang ako na lang ang haharap mag isa dahil wala na siya.
Ang isang buwang relasyon namin ay pinuno ko ng magagandang alaala sana sa hinaharap. Yung parang happy ending talaga katulad ng ibang love story, eh sa amin ng end nalang ang story pero hindi naman kami naging masaya. Sarap sapakin ni Author. Peace!! Siguro nga dapat na akong mag move on, dahil hindi ako uunlad at hindi ako magiging masaya kungblagi nalang akong lilingon at babalik sa nakaraan. Alam ko naman na kahit anong mangyari , lagi siyang may puwang sa puso ko. Na kahit sabihin pa nating wala na siya alam kong nasa tabi ko lang siya palagi.
"Oh anong hitsura yan anak?"
"Maganda?" sagot ko ng patanong.
"Hahaha! Masaya ka ring kausap anak, pero bilisan mo na dyan at sana wag kang sumimangot sa harap ng grasya"
"Oo na po"
"Oo nga pala, uuwi pala next week si Tita Rina mo nais daw niyang sunduin mo siya."
"Ah ok po, kung hindi hectic ang sched ko next week."
"I hope you will anak"
"I know Pa, but I dont believe on promises, bec. I know promises are meant to be broken" biglang lumungkot ang mukha ko.
"Anak?"
"And Pa if ever hindi ko siya masundo, pupuntahan ko nalang siya sa bahay niya kapag may time ako, sana nga di magtampo si Mama, I mean si Tita sa akin" sabay pout.
"I will tell her. If you still call her Mama I will never mind it, and beside my pinagsamahan naman tayo."
"Papa talaga oh!"
"May kasama daw siya"
"Talaga po Pa? Sino po?"
"I think its Michael, her's......"
Dadadadadada
Hindi na natapos ni Papa ang sasabihin dahil tumawag anh secretary ko.
"Yes Jane?"
"Good morning maam, May meeting po kayo ten mins. from now to Mr. and Mrs. Hernaez at their restaurant."
"Ah, I forget. Thank you, Im going. Bye!"
Binaba ko na agad.
"Pa I have to go"
"Yan ang sinasabi ko eh"
"Bye po" sabay halik sa pisngi.
Im really occupied na talaga. Halos lahat ng katawan ko busy. Hindi ko alam kung gaano kabilis ang takbo ko na in just 5 mins. eh nakarating agad ako. Salamat naman at hindi traffic. Nakakahiya naman na pinaghintay ko sila, pero ok lang advance naman ako ng 2 mins. diba? Were just talk about business syempre, pero nabasa niyo na ba ang short story nila, yung "My Knight in Shining Armor" ?? Pagkatapos ng meeting eh lalabas na sana ako ng nagka call of nature na naman ako. Papunta na sana ako ng C. R. ng mapansin ko siya.
"Jhon Paul" biglang sambit ko. Lumapit ako sa magkakabarkada at tinawag ko siya.
"Jhon Paul?" sobrang kamukha niya talaga. Hindi ko alam pero biglang tumibok ang puso ko.
Nakita ko ang pagkagulat niya, pero agad ding nawala.
"Do I know you Miss?"
"Michael who is she?" tanong ng isa niyang kaibigan.
"I dont know" sagot ni Jhon Paul's kalokalike.
"Do I know you Miss?" pang uulit niya.
"Im sorry I thought you are my boyfriend, you look like him. Sorry for disturbing you guys!"
"No its ok, wouldnt you mind to join us?" tanong ng isa pa. Tinitigan ko lang siya. Pero biglang nagsalita ng katabi niya.
"Mukhang may tama sayo pre!" at tumawa pa.
"Baliw! Di mo narinig? May boyfriend siya at kamukha ko daw"
"Relax narinig ko! Pero maiba tayo , hindi ka kaya pagalitan ni Tita Rina na umuwi siya ng mag isa dahil umuna ka?"
"She never mind it, and beside Paul for her is the best."
"Pero teka si Paul hmmmm!!"
Hindi na natapos ng lalake ang sasabihin dahil tinakpan ni Michael ang bibig nito.
"Im sorry guys but I need to go" paalam ko.
"Ok" sagot nila except sa natakpan. Nagsimula na akong tumalikod at maglakad.
"Papatayin mo ba ako ha!" sigaw ng lalake na tinakpan ang bibig.
"Just shut up!" Sigaw ni Michael.
"Pero ano ba talaga..."
"Kung anong iniisip mo tama ka! " sagot ni Michael.
Ano kaya ang topic nila? Pero no matter what it is , I know its none of my business.
A/N: Sorry sa mabagal na update, balak ko nga sanang hintayin pa ang 3 years bago ako magsulat ulit para mukhang totoo talaga!! Pero walang magawa eh kaya mabuti pang simulan, matagal pa siguro ang susunod!! Ewan!
BINABASA MO ANG
His Last Breathe
Fiksi RemajaHindi masama ang magmahal kahit kaaway mo siya at kahati sa lahat ng bagay, pero kaya mo bang mahalin parin siya kapag nalaman mong bilang na ang panahon na makakasama siya dahil mamatay na siya??
