"သူကကိုယ်တို့သားကို ကြိုးကိုင်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ကိုယ်မျှော်လင့်တယ်"

129 12 6
                                    

ရှင်းရှန် ရှီရှီ ...... ကျန်းကျန်းက ခေါင်းထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်အကြောင်းပဲ ဆက်တိုက်တွေးနေမိလေသည်

စာလုပ်နေရင်း သူမအ့အကြောင်းတွေးမိကာမှ စိတ်ရှုပ်လာသဖြင့် နဖူးနဲ့ စားပွဲရိုက်ရန်အလုပ်

"ဖတ်" လူတယောက်လက်က စားပွဲနဲ့နဖူးအကြား ဝင်လာပြီး ကာလိုက်လေသည်

မော့ကြည့်တော့ "လင်ဟွမ် နင်ဘယ်လိုလုပ်..."

"အိမ်စာစာအုပ်လာကောက်တာ" သူမက မထသေးသရွေ့ ကျွန်တော်လက်က သူမနဖူးအောက်မှာပဲ

သူမက သတိရသွားပုံဖြင့် "ဟုတ်တယ် အိမ်စာ" ခေါင်းထောင်လိုက်ကာ လွယ်အိတ်ထဲမှ အိမ်စာစာအုပ်ကို ထုတ်ပေးလေသည် "ဒီတခါတော့ အိမ်ကတွက်ခဲ့တယ်"

"ဟုတ်ပြီ" သူက စာအုပ်ကို သိမ်းလိုက်ရင်း သွားလေတော့သည် ကျန်းကျန်းလည်း နဖူးနဲ့ခေါင်းမရိုက်မိတော့

"ရှင်းရှန် ငါတောင်းပန်ပါတယ် ငါ....."

"ဖြန်း"

"မကြားချင်ဘူး ဘာလို့ ငါကိုမယုံနိုင်တာလဲ လင်ဟွမ် လင်ဟွမ်တောင်မှ သူကို....."

"တော်လိုက်ပါတော့ ရှင်းရှန် ဒီထက် ပိုမဆိုးလာခင်..."

"မကြားချင်ဘူး ငါခိုင်းတာပဲလုပ် "

ရှီရှီက သူမမျက်နှာကို အုပ်ပြီးငိုနေခဲ့တယ်

'တောင်းပန်ပါတယ် ကျန်းကျန်း '

ကျန်းကျန်းက လီဟွမ်နဲ့ စာလုပ်မယ်ဆိုပြီး ချိန်းထားတာမှန်သော်လည်း သူက ကျောင်းပေါက်ရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေသဖြင့် ကျန်းကျန်းလည်း အတူတူရပ်စောင့်နေရလေသည်

"ဘယ်ကိုများ သွားမလို့လဲ" ကျန်းကျန်းက ခြေထောက်ဆန့်လိုက်ရင်း မေးလေသည်

တုတ်တုတ်မှမလှုပ်တဲ့ အကိုကြီးက "အိမ်ကို" လို့ သွေးအေးစွာဖြေလေသည်

"ဟင် အိမ် ဘယ်သူအိမ် ဘယ်သူအိမ် လဲ..." ထူပူသွားလေပြီ 'သူအိမ်လား'

"ငါအိမ်" သူက သူအိမ်ကလာကြိုတဲ့ကား ရောက်လာသဖြင့် ကားတံခါးဖွင့်လိုက်ရင်း သူမအားဝင်ရန် အချက်ပြလေသည်

My prince is tragic and coldNơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ