COME TO YOU (Complete)

8

ඒත් දවසක්................

මගේ final exam දැන් ඉවර වෙලා සතියකට වැඩියි. ඒ නිසාම හන් ගඟ ගාවට යන්න බැරි උනා. ඒ නිසා මම අද රෑ දොලහට ආයෙම හන් ගඟ ගාවට යන්න හිතන් පින්සල හෙව්වා. ඒ පොත් මේසෙ ලාච්චුවේ තිබිල හම්බ උනත් මම කවදාවත් හිතුවෙ නැති දෙයක් උනේ. පින්සල මගේ අතේදිම අතුරුදහන් උනා. විශ්වාස කරනවද ඒක අතුරුදහන් වෙලා ගියා. ඒ එක්කම මම ඇදපු චිත්‍රයත් අතුරුදහන් උනා. හරියටම රෑ දොළහයි. වෙනදට රෑ දොළහට අමුතු සතුටකින් හිත පිරිල යනකොට අද ඒ රෑ දොළහම මගේ හිත මහ මුසල හැගීමකින් පිරෙව්වා. මම ඉකි ගගා ඇඩුවෙ ඇයි කියන්න හරියටම නොදන්නවා උනත් මගේ හදවතේ පැත්තක හුගක් රිදුනා. අතින් ඒ රිදෙන පැත්තට පහර පිට පහර දෙනගමන් මම ඉකි ගගා ඇඩුවා. එදා ඉදන් හැම රෑ දොළහකටම මගේ ඇස් වලට නිකන්ම කදුළු ඉනුවා.

......... අවුරුදු 2 කට පසු ....................................................

මට දැන් 26ක්. මම දැන් ශල්‍ය වෛද්‍යවරියක්. එතකොට අනායා එයත් ශල්‍ය වෛද්‍යවරියක් වෙලා තාමත් මන් එක්කමයි. අපි දෙන්නාම එකම රෝහලේ වෛද්‍යවරු. අනු නම් තව මාසයකින් මැරි කරන්න ඉන්නෙ. එතකොට මම. මම මගේ හිත හන් ගඟ ගාව දාල ඇවිල්ලා. ඔව් මම ඇස් දෙක විතරක් දැක්ක දැකල පොඩි කාලයක් උන හරියට නමක් නොදන්න මිස්ටර් කිම්ට ආදරේ කරනවා. ඒ ආයෙ කවදාවත් නොලැබෙනවා කියල දැන දැනත්. මම මගේ මිස්ටර් කිම්ට ආදරෙයි. හැම රෑකම දොළහ කනිසම වදින සැරයක් ගානෙ මගේ හිත මුමුනන්නෙ ඔය වචන ටික.
මගේ කල්පනාව බිදුනෙ අනු ඇවිල්ලා කතා කරනකොටයි.

මොනවද බන් ඔච්චර කල්පනා කරන්නෙ.

මොකුත් නෑ බන් මම මේ නිකන්.

අන්න උබට හෙඩ් කතා කලා.

ඒ වචන ටික ඇහුන ගමන් කවදාවත් නැති සතුටකින් මුළු හිතම පිරුනා. මම මටම කියා ගත්තෙ මම ඉක්මනටම එනවා.

......................................

Excuse me doctor. May I coming.

Ahh doctor rapu. Coming coming. Take a sit.

Thank you doctor.

ඔන්න ඩොක්ටර් රපු බලන් හිටපු දේ ලැබෙන්න යන්නෙ.

ඒ මොකක්ද කියල දන්නවා උනත් මට ඒක වචන වලින්ම අහන්න ඕනි උනා. නැත්තන් මට මේකත් හීනයක් කියල හිතෙයි.

මොකක්ද ඩොක්ටර්?

මේක බලන්නකෝ.

මගේ අතේ තිබ්බ ලියුම් කවරය දිහායි ඩොක්ටර් දිහායි මම මාරුවෙන් මාරුවට බැලුවා.

අද උදේ මේල් එක ආවේ Seoul hospital එකෙන්. ඔන්න ඩොක්ටර් රපු ඔයා දැන් Seoul hospital එකේ ඩොක්ටර් කෙනෙක්.

ඔව් මම අවුරුදු 2 ක් පුරාම මහන්සි උනේ මේකට. මම කොරියාවේ සෝල් හොස්පිටල් එකට apply කලේ හිතේ බලාපොරොත්තු ගොඩක් තියන්.
.................................................................................................................

කාලය හරිම ඉක්මනින් යනවා. මම දැන් කොරියාවට ඇවිත් මාසයක්. අදත් වෙහෙසකර දවසක අවසානය ගෙවන්න හැමදාම වගේ මම හන් ගඟ ලගට ආවා. එදා චිත්‍රයක් ඇතුළෙන් නීතිවිරෝධී විදිහට කොරියාවට ආව මම අද නීත්‍යානුකූල විදිහට සෝල් හොස්පිටල් එකේ විශේෂ ශල්‍ය වෛද්‍යවරියක් විදිහට කොරියාවට ආවා. ගොඩක් ලොකු කාලයක් ගියත් හන් ගඟ එදා වගේමයි. මම හැමදාමත් වගේ අදත් බලන් ඉන්නවා. ඒත් හැමදාම වගේ අදත් මම හිස් අතින්ම ආපහු හැරිල යන්න ගියත් ඒ වචන මාව නතර කලා.

ඔයා ඇවිත්. මම බලන් හිටියා.

මාත් බලන් හිටියා මිස්ටර් කිම් සොක්ජින්.

සේරම දේවල් හොයන්ද ආවේ.

ඔව් මම දන්නවා දැන් මගේ මිස්ටර් කිම් ගැන සේරම. එදා අනායා හන් ගග ගාව හිටිය මගේ මිස්ටර් කිම්ගෙ ෆොටෝ එකක් පෙන්නනකන් මම මුකුත් දැනන් හිටියෙ නෑ. ඒත් ඒ ෆොටෝ එකේ මගේ මිස්ටර් කිම් හිටියට ඊට යටින් තිබ්බ මම නොදන්න මුළු ලෝකයම දන්න එයාගෙ නම දැනගත්තෙ එදා. එයා BTS කිම් සොක්ජින්.

ඒ උනත් ඔයා මට තාම මගේ මිස්ටර් කිම් විතරයි.

ඔව් ඔයාගෙ විතරයි. මම මේක කියන්න ගොඩක් කල් බලන් හිටියා.

එයා ඒක කිව්වෙ මන් ලගට ඇවිත් මගේ ඇස් දිහා බලන්. මගේ ඇස් දිහා බලන්ම එයා එයාගෙ මාක්ස් එක ගැලෙව්වා. ඒත් මම තාමත් එයාගෙ ඇස් දෙක දිහා බලන් හිටියා. මොකද මම ආදරේ කලේ ඒ ඇස් දෙකට. ඇස් වලින් හිනා උන එකට. ඒ ඇස් වල තිබ්බ අවංක කමට.

සරංහේ රපු. නෝමු නෝමු සරංහේ.

නාදු සරංහේ මගේ මිස්ටර් කිම්.

මම එයාගෙ පපුවට තුරුල් වෙනගමන් කිව්වා.

එදා අහම්බෙන් මට හම්බුනූ පින්සල මගේ දෛවය වෙනස් කරල ඔයා ගාවටම එක්කන් ආවා. දැන් ඒ පින්සල මගේ වගේ මගෙ මිස්ටර් කිම්ගෙ වගේ තවත් කාගෙ හරි දෛවයක් ලස්සනට පාට කරනවා ඇති.