Her dream

H2

Kale bleef die nacht buiten wachten. Elysia moest haar spullen pakken en dan zouden ze gaan. Elysia had bijna alle spullen gepakt, maar ze moest nog 1 ding doen. Ze pakte een pen en een brief en schreef

"Lieve pap en mam, maak je geen zorgen, ooit zullen jullie mij weer zien en dan zullen jullie trots op mij zijn!"

Daarna vertrok ze uit haar kamer.
'Ben je er klaar voor?
'Yes!' Ze liepen samen door het donkere bos. Alleen een klein gedeelde van dit bos was echt van het kasteel, de rest was gewoon openbaar. Toen ze eenmaal uit het bos waren stonden er twee paarden klaar. Ze klommen op de paarden en vertrokken.
'We moeten zo ver mogelijk weg gaan van het kasteel, gelukkig heb ik een vriend van me die heel ver weg woont, daar kunnen we terecht.' 
Elysia genoot van het paardrijden, het was een van haar favoriete dingen om te doen. Na een aantal uren zagen ze de zonsopgang.
'Kom mee!' Zei Kale en hij ging naar rechts, ze kwamen op een open veld en het uitzicht was adembenemend. Elysia's ogen werden groot.
'Wat prachtig!' Kale liet zijn paard wat afremmen.
'Zullen we hier wat gaan eten? Dan kunnen de paarden ook even uitrusten.'
'Ja dat lijkt me een goed idee!' Beide stegen af.

'Ik kan hier zo erg van genieten! De rust, de zonsopgang en de geuren. Alles is gewoon perfect.' Zei Elysia.
'Je hebt helemaal gelijk.' Elysia ging plat op de grond liggen en keek naar de wolken, Kale volgde haar. Elysia keek Kales kant op.
'Ik wil je echt bedanken dat je dit voor me doet, als je ooit mijn hulp nodig hebt, dan zal ik je helpen!'
'Ah joh, je bent mijn beste vriendin en ik weet dat je dit altijd al wou, dus daarom doe ik dit.' Kale kijkt wat verlegen, hij is complimenten niet echt gewend.

Na een tijdje uitgerust te hebben gaan ze weer verder met de reis. Hun eerste stop is bereikt.
'We zijn nog niet bij mijn vriend, maar we komen straks langs allemaal steden en dorpen, dus moet er wat gebeuren met je haar en kleding, hier zo woont een kapper, ze heeft beloofd om niks te zeggen en zij gaat je haar verven.'
'Oké, mag ik zelf kiezen welke kleur?'
'Ja, het maakt niet uit, ik betaal.'
'Echt bedankt! 
Samen gaan ze de kapperszaak binnen.
'Welkom prinses, ik neem aan dat Kale het al heeft uitgelegd?'
'Ja, bedankt dat u niks zegt! Mede door u kan mijn droom uitkomen!'
'Welke kleur kies je uit voor je nieuwe haar?' 
'Donker blauw.'
'Dan ga ik aan de slag.' Elysia nam plaats in de stoel en de kapper ging aan de slag.

'Zo het zit erop, je haar is helemaal anders!' De kapper liet Elysia haar nieuwe haar zien.
'Woah, dat is zo mooi!' Zei ze. Kale kwam aangelopen, plots stond hij stil.
'Dat staat je zo goed!' Zei hij.
'Je kunt je hier ook omkleden.' Zei de kapper. 'Daar achter is een hokje daar kun je in.' 
Kale gaf Elysia de nieuwe kleding en Elysia ging zich omkleden.

'Vanaf nu noem ik je Skylar als we in een dorp of stad zijn.' Kale en Elysia waren alweer onderweg. De kapper had Elysia's haar ook nog in een mooie lange vlecht gemaakt.
'Ik voel me echt als een ander persoon haha.' Zei ze.
'Ja snap ik, je ziet er totaal anders uit!' 
Elysia aan Kale kwamen aan in het eerste dorpje.
'Hier gaan we ook overnachten.' Ze zetten de paarden in de stal van de herberg waar ze waren aangekomen en daarna gingen ze het dorpje bekijken. Ergens hoorden ze muziek vandaan komen en een boel stemmen. Ze ontdekten dat er een dorpsfeest was.
'Wil je er heen?' Vroeg Kale?
'Ik heb wel zin in een feestje!' Ze gingen het terrein op en genoten van de muziek. Kale bestelden voor beide een drankje. Nadat ze beiden hun drankjes op hadden werden ze door vreemden uitgenodigd om ook te dansen. Kale pakte Elysia's hand en nam haar mee de dansvloer op. Beiden glimlachten ze en ze begonnen vrolijk te dansen. Iedereen juichte hen toe. Kale keek Elysia glimlachend aan.
'Je kan goed dansen!' Zei hij
'Bedankt!' Na een tijdje haakte Kale af, omdat hij niet gewend was om zo lang te dansen. Elysia ging nog door. Z voelde zich helemaal in haar element en genoot van elke dansmove die ze maakte. Ze werd meegenomen door de vrolijke muziek. Ze bleef nog heel lang dansen.
Uiteindelijk vond ook Elysia het genoeg en ging ze ook zitten. Er kwam een man naar haar toegelopen.
'Waar heb je zo leren dansen?' Vroeg hij. Elysia moest snel nadenken, ze kan niet zeggen dat ze danslessen heeft gehad op het kasteel.
'Van mij eh moeder!'
'Zeg dan tegen haar dat ze een goede lerares is!' De man glimlachte en liep daarna weer weg.
'Ik ben best moe van al dat dansen, zullen we gaan?' Vroeg Elysia.
'Ja ik dacht hetzelfde!' Zei Kale.
Samen liepen ze terug naar de herberg, ze hadden de tijd van hun leven.