Başka Bir Evrende

0.1

İşte herşeyin bittiği noktadayım bir kaldırım kenarında, elimdeki cam parçasıyla öylece bekliyorum. Neyi, kimi beklemeden öylece bekliyorum. Sahi neden bekliyordum ki? Sanki birinin beni kurtarmasını bekler gibi...

Kendimi her zaman siyah bir tuvalin içindeki beyaz nokta gibi hissediyordum. O tuvali kirleten, bir görüntü kirliliğine sebep olan belki de yanlışlıkla yapılmış bir hata gibi. Dünyaya gelişim bile bir hatayken kendimi hata gibi hissetmem çok normaldi. Ama sonunda, tam şuan herşey son buluyor.

Hayat öleceğini bilmesine rağmen bir kişinin güzelce giyinip ve yine ölecek olmasına rağmen makyajını yapıp hazırlanması kadar garipti belki de. Veya yine aynı kişinin sırf ortalık dağınık diye son bir kez de olsa temizlik yapması kadar saçmaydı...

Ve ben bahsedilen o saçmalıkları yapan kişiydim. Artık daha fazla beklememin anlamı yoktu. Yaşarken beni kurtaran biri yokken ölürken mi olacaktı?

Elimdeki cam parçasını bileğime doğru yaklaştırıp bir çizik attım. İlk çiziği adadım...

Acılarıma.

Ve ikinci çizik.

Yanlızlığıma.

Üçüncü çizik.

Kaybolan umutlarıma.

Dördüncü çizik.

Gözyaşlarıma sebep olan kişilere.

Beşinci çizik.

Asla yaşayamamış olduğum hayallerime.

Altıncı çizik.

Çocukluğuma.

Yedinci çizik.

Ona, beni asla sevmemiş olan ilk aşkıma. Babama...

Kolumdan kanlar akıyordu. Kırmızıyı sevmeyen benim kırmızının bu tonuna aşık olacağıma kim inanırdı ki?

Geride bıraktığım babama tek bir sözüm var. Saçlarımı okşamadın diye saçlarımı kesmiştim, işte şimdi de ellerimden tutmadığı için bileklerimi kesiyorum. Senin beni sevmeni düşlediğim gecelerde çok uykusuz kalırdım. Şimdi ise derin bir uykuya dalıyorum. Sayende...

Ben çok kez ölmüştüm aslında. Yaşarken bile ölüydüm ben. Ama siz bunu farketmediniz. Yalnızca gömülenlere ölü dediniz. Benim gibi yaşayan ölüler de vardır ama onlar bunu bir türlü anlayamadı...

Gözlerim yavaş yavaş kararırken ilk defa gerçekten mutluydum. Elveda dünya ben gidiyorum, başka bir evrende buluşmak üzere.