Part 7

230 46 14
                                    

Final Episode

ආදරේ හරිම පුදුමාකාරයි. ආදරේ කියන්නේ ම පොරොන්දුවක්. කෙනෙක් තව කෙනෙක්ට ආදරේ කරනවා කියන්නේ පොරොන්දුවක් දීමක්. ඒ පොරොන්දුව කොච්චර දුරට ශක්තිමත් වෙනවදාද කියන එක තීරණය වෙන්නේ ඒ දෙන්නාට දෙන්නා වුනු මේ පොරොන්දුවත් එක්ක ඇති වුන බැදීම මතයි. සමහර බැදීම පටන් ගත් තැනම නැති වෙන තරමට තාවකාලිකයි. සමහර බැදීම දෙදෙනාගේ මරණය දක්වා එකිනෙකාට දුන් පොරොන්දුව ආරක්ෂා කරගනී. ඒ අතරින් හරිම සුළුතරයක් මරණයෙන් කෙලවර නොවී සංසාරේ පුරාවට දුන් පොරොන්දුව රැකගැනීමට කැපවෙයි. එහෙම ආදර කතා හරිම අඩුයි. එහෙම ආදරේකට තියෙන්න ඕනේ ඉවසීම, කැපවීම ගැන කියන්න අමුතුවෙන් අටුවා ටීකා අනවශ්‍යයි.

යුන්ගී කුමාරයත් ලොකු ඉවසීමකින්, කැපකිරීම රාශියක් සමග අතීතේ ඉදලා වර්තමානයට එන්නෙත් ඔහුගේ ආදරේට දුන්න ඒ පොරොන්දුව රකින්න ඕනේ නිසයි. ඔහුගේ ආදරය ඔහුට වර්තමානය තුළ දී හමු වුවද ඇය ආදරේ කලේ තමාගේම වර්තමානයට වීම ඔහුට නිදහසට කරුණක් විය. නමුත් සමහර අවස්ථා වලට තමන්ගේ වර්තමානය සමග කුමරුට ඊර්ෂ්‍යා නොහිතුණාම නොවේ.

දැන් උදා වී ඇත්තේ මේ සියල්ලම හමාර කිරීමේ කාලයයි. තවත් දුරස් ව හිද විද වීමට කුමරුට අවශ්‍ය නැත.

............................................................................

" මියා..නේ මෙච්චර දවස්... ඔයාව.. රි..ද්..දුවාට. මං ලගින්...ඉන්න..මාව දාලා... ය..න්න එපා..හ්හ් "

" යුන්ගී අන්ද්වේ 😭"

එහෙම කියලා එයා එකපාරටම ඇස් දෙක වහගත්තේ මාව කදුළු ගොඩක් මැද තනි කරන ගමන්.

මට කරන්න පුළුවන් වුනේ යුන්ගී ව බදාගෙන කෑගහලා අඩන එක විතරයි. මේ දේ යුන්ගීට වුනේ මං නිසා කියලා මගේ හිත මට ම දොස් කියන්න පටන් ගත්තා.

" යුන්ගී චේබල්🙏🏻 මාව දාලා යන්න එපා "

යුන්ගී ව බදාගෙන මම ඇස් දෙක වහ ගත්තා. ටික වෙලාවකින්  මගේ වටෙන් ඇහුණ ඔක්කොම සද්ද ටික එකපාරටම නැති වෙලා යනවා වගේ මට දැනුනා. පුදුම නිශ්ශබ්ද බවක්. මම හිමින් සැරේ ඇස් දෙක ඇරලා වට පිට බලන්න පටන් ගත්තා. මොකක්??? මේ මොකක්ද මේ වෙන්නේ ??? 😳

Don't leave me 🥀Where stories live. Discover now