Ölüm Kaçışı

Anlatmalı Mıyım?

Can: Abi bunu bana niye başından anlatmadın ki?

Ege: Anlatamazdım.

Can: Ne?

Ege: Yol boyunca anlatmalı mıyım yoksa anlatmamalı mıyım diye düşündüm.

Can: Sonra?

Ege: Bilmiyorum.

*10 DAKİKA ÖNCE*

Ege: O kapıda duran adamlardan biri bir hafta önce evimize gelip babamla konuştu. Ona bir kredi kartı verdi. Siyah beyaz bir kredi kartı. Ardından gitti, beni odama kitlemişlerdi ama anahtar deliğinden izledim olanları.

*ŞUAN*

Can: Abi okuldakiler ne olacak?

Ege: Bilmiyorum.

O sırada hiçbir şeyi bilmiyordum. Bildiğim tek bir şey vardı. Her şey düzelecekti.

O akşam eve giderken oldukça zorlanmıştım, okulda olanların üzerime verdiği psikolojik ağırlık oldukça büyüktü. Ayrıca aileme ne söyleyecektim eninde sonunda öğrenmeyeckler miydi? Yalan söylesem de eninde sonunda ortaya çıkmaycak mıydı? Doğruyu söylesem acaba ne yapacaklardı? Eve gelen o adam kimdi? Babama neden o kartı vermişti?

Bütün bunları düşünürken bir anda kendimi daire kapısının önünde buldum. Çantamdan anahtarı çıkarıp anahtar deliğine taktım. Çevirdim ve kapı açıldı.

Ege:Anne, baba. Ben geldim.

Evde kimseden ses yoktu, annem eğer bir yere gidecek olursa hemen bana haber verirdi, bu hiç sekmezdi, bu durum babam için de geçerliydi, ne oldu ki evden çekip gittiler acaba? Evin dışındaki güvenlik kulübesine gittim ve tanıdığımız olan Ömer ağabeye sordum:

-Ömer abi merhaba

+Merhaba Ege, nasılsın

-İyiyim abi, konuşacak pek vaktim yokda, annem ve babam nerede biliyormusun?

Ömer ağabeyin yüzü oldukça gergindi, sanırım birşeyler biliyordu ve söyleyemeyecek kadar korkmuştu.

Ege: Bak, neler oldu bilmiyorum ama lütfen bana anlat, bunu bilmem gerekiyor, ayrıca kimseye söylemeyeceğim.

Ömer ağabeyin yüzü o kadar gerildi ki sanki kafasına silah dayamış bir halde konuşuyordu

Ömer Abi: Bak evlat, annen ve baban siyah bir arabayla gitti. Arabayı kullanan adam bana hiçbir şey görmedin diye bağırdı.

Hiçbir şey söyleyemedim. Resmen annem ve babam kaçırılmıştı. ANNEM VE BABAM KAÇIRILMIŞTI!

Bu apaçık ortadaydı ve ne yapacağım hakkında hiçbir fikrim yoktu. Olanları duyduktan sonra güvenlik kulübesinden hiçbirşey demeden hızlı çıktım ve ardından evimizin olduğu apartmana yöneldim. Dolmaya başlayan gözlerimle kapıyı açtım ve içeriye girip düşünmeye başladım.

NASIL OLMUŞTU?

Şuanda hangi duygunun içinde olmam gerekiyordu?

Annem ve babam için üzülmeli miydim?
Ömer ağabeye kızmalı mıydım?
Okul için kaygılanmalı mıydım?
Olanlar için korkmalı mıydım?

Hiçbirinin cevabını bilmiyordum,tek ihtiyacım olan şey biraz dinlenmekti, ama annem ve babam kaçırılmışken bu yapabileceğim en son şeydi. Babama kart veren adamın gerçekten okulla alakası varmıydı? Yoksa bunların hepsi boş düşünceler miydi? Annem ve babam kendi rızasıyla o arabaya binip iş için bir yere mi gitmişti? Peki ya Ömer ağabey yalan söylüyor olabilir miydi? Kafamdaki tonlarca soru işareti beni yiyip bitiriyordu.