Dile Getiremedikleriniz

...

Biraz da kendi içimi dökmek istedim aslında buraya belki rahatlarım belki iyi gelir diye.

Eğer sizi bazı şeyler konusunda zorlayan bir aileniz varsa işler gerçekten zorlaşıyor. Çok kez ölmeyi düşündüm bu aralar sayamayacağım kadar çok kez. Çok fazla yoğun bir zamandı benim için. Yorucu, bunaltıcı hem fiziksel hem de ruhsal olarak.

Sadece kaçmak istedim şuanki durumumdan, bulunduğum yerden. Ama olmadı daha önümde çok uzun bir zaman olduğunu fark ettim yaşanılacak bir sürü anı, tanışılacak bir sürü yeni insan..

Biri var aslında gerçekten hoşlandığım ama fazla dengesiz bir gün iyiyken başka bir gün sanki hiç tanışmamışız gibi davranıyor. Ne yaptığını anlamakta zorluk çekiyorum. Kafamı karıştırıyor.
İşin içinden çıkamadığım bir hal alıyor.

Buray anonim olarak yazmak iyi geliyor aslında fark etmeden de olsa içimi döküp rahatlıyorum. Fazla sık bölüm gelmemesini nedeni de bu, ne zaman bunalsam, kaçmak istesem burda buluyorum kendimi. bu satırlarda. Bazen saatler sürüyor kendimi ifade etmeye çalışmak bazen ise sadece 1 dakika..

Ağlayamadığım zamanlar oluyor haykırırcasına ağlamak, ama o gücü kendimde bulamıyorum. Göz yaşlarım süzülmüyor yanaklarımdan, içimde biriken fırtınalar çıkamıyor dışarıya..

Ağlarsam kontrolü kaybederim gibi, iplerini kaçırırım gibi geliyor. Yapamıyorum, dayanamıyorum ama sonra dayanmam gerektiğini hatırlıyorum çünkü benden bişeyler başarmamı isteyen insanlar geliyor aklıma.

Çabalıyorum, çalışıyorum bıkana kadar ama onlar görmek istemiyolar ne zaman bırakmak istesem, bir nefes almak için boşluk oluştursam o zaman yanımda bitiyolar. Hiç bir şey başaramadığımı, başaramayacağımı söylüyorlar.

Eskiden olsa bu satırları yazarken göz yaşlarım usulca süzülürdü yanaklarımdan üzücü bir şey yok gibi gelebilir, ama ben bu hayatın içinden yazıyorum size.. Şimdi, sanki tıkanmışım. Ağlayamıyorum. Susuyorum. Sadece susuyorum...