Nur,un artık hastaneden taburcu olma vakti gelmiştir.
-Nasıl giderim ?Seni ardımda bırakıp gitmek beni yaralıyor oysa yeni bulmuştum seni.
Taburcu işlemleri tamamlanmış ama nur tamamlanamadan çıkıyordu .Son kez gitti yoğun bakıma bir veda değildi bu.
-Biliyorum çok güçlüsün çünki biz bir bütünken yediğimiz dayaklardan biliyorum...
-Şimdi gidiyorum ama kalbimi burada bırakıyorum...
-En çok seni kaybetmekten korkuyorum ...
Nurun bu savaştan bir zafer kazanmış olması gerekiyordu .Artık eve dönme vaktiydi .
-İnsan hiç kalbini ,hislerini kaybedermi ben kaybettim .Hastane koridorlarında ölmekten beter olduğumu iyi bilirim .Hep bir yanımda bir evlat acısı var.
-Anne ya ölürse ?
-Ölmez kızım kız çocuklarının başı karametlidir.Onun daha bu hayattan çekeceği var .
-Ozamanlar anlamamıştım meğer ne çok haklıymış .Anlamaıştım çünki ben daha çocuktum bir çocuk bedenden bir bebek bedeni dünyaya gelmişti .
-Seni hiç bırakmayacağım kızım...
