"Jimin shi~~ဒီနေ့ဆေးရုံကဆင်းရမယ့်ရက်နော်...."
"အင်း.."
"နေမကောင်းလို့လားဂျီမင်ရှီ...ဆရာဝန်ခေါ်လိုက်မယ်လေ..."
"ငါအဆင်ပြေပါတယ်ဂျွန်....ဒီအတိုင်းလေးပဲမှေးနေချင်ရုံပါ..."
"အင်းဒါဆိုလဲအိမ်ပြန်တဲ့အခါကားပေါ်မှာမှေးပြီးလိုက်လေနော်...."
"အင်းပါ..."
"ကျွန်တော်အဆင်သင့်ပြင်ပြီးပြီ။ပြန်ဖို့ပဲကျန်တော့တာ..."
"ဒါဆိုသွားရအောင်ဂျွန်...."
"အင်း...."
။။။
ကားပေါ်တွင်..
ကားမထွက်သေးဘဲေဖြးညှင်းစွာခေါ်လိုက်သောဂျွန်ကြောင့်...
"ဂျီမင်ရှီ...."
"အွန်းပြောလေဂျွန်..."
"ကျွန်တော်မေးစရာရှိတယ်အမှန်တိုင်းဖြေပေးလို့ရမလား?"
"ပြောကြည့်လေ...ငါဖြေနိုင်ရင်ပေါ့..."
"ကင်ထယ်ယောင်းကိုချစ်လား?"
"ဒါကိုယ့်ယောကျာ်းကိုမေးရမယ့်မေးခွန်းလားဂျွန်...?တကယ်လို့ငါကချစ်တယ်လို့ဖြေလိုက်ရင်ရော?...."
"မင်းပျော်ရင်ကိုယ်ကစွန့်လွှတ်ပေးမှာပါ...."
"အဟက်....!"
"မလှောင်ပါနဲ့ကျွန်တော့်ကို!ကျွန်တော်ကတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တတ်ပေမယ့်...ဒီအတောအတွင်းအချစ်ရဲ့သဘောကိုနားလည်လာသလိုပဲ...."
"ဘာရယ်....?"
"အချစ်ကတစ်ခါတစ်လေဆွဲထားရတာမျိုးလဲရှိသလိုတစ်ခါတစ်လေချစ်လျှက်နဲ့လက်လွှတ်ပေးတတ်ရတာမျိုးလဲရှိတယ်..."
"ဒါဆိုမင်းအချစ်က....?"
"ကျွန်တော်ဆွဲသင့်သလောက်ဆွဲထားပြီးပြီ..…
ဒါပေမယ့်~~"
ပြောရင်းအသံတိမ်ဝင်သွားသောဂျွန်ကငိုနေပြီဆိုတာကိုဂျီမင်သိလိုက်ပါပြီ....
“ဂျွန့်ရဲ့မျက်ရည်တွေကိုငါတစ်ကယ်မကြိုက်တာမို့လို့မငိုပါနဲ့...”
"ဒါပေမယ့်ဘာဖြစ်လဲ?...မင်းကငါ့ကိုလက်လွှတ်တော့မယ်ပေါ့လေ...ဘယ်သူ့သဘောနဲ့လဲ?အရာရာမင်းစိတ်တိုင်းကျဆုံးဖြတ်နေရတာကျေနပ်ရဲ့လားဂျွန်?ငါတကယ်မကြိုက်ဘူး!နစ်နာရတာငါပါ...မင်းကဘာတွေခံစားပြနေတာလဲဂျွန်?အရင်ကလိုပဲမင်းစိတ်တိုင်းကျအရာအားလုံးကိုလုပ်နေတော့မှာလား?"
