𝗠𝗜𝗫𝗘𝗗 𝗨𝗣 | 𝗽𝗿𝗲𝗳𝗲𝗿𝗲𝗻𝗰𝗷𝗲, 𝗿𝗲𝗮𝗸𝗰𝗷𝗲

•reakcja: zdał sobie sprawę ze swoich uczuć

┏━━━━•❃°•°❀°•°❃•━━━━┓
kiedy zdaje sobie sprawę ze swoich uczuć
┗━━━━•❃°•°❀°•°❃•━━━━┛
___________________________________

┏━━━━━━━━━━┓

Rozdział pisany z perspektywy chłopców.
Miłego czytania ;3

┗━━━━━━━━━━┛
___________________________________

•Heeseung•

Chłopak był świadom swoich uczuć już w programie. Tęsknił za tobą strasznie i bał się, że przez jego udział w reality show, wasza przyjaźń osłabnie. Nawet nie wiesz jaki był szczęśliwy kiedy okazało się, że jego nieobecność niczego nie zepsuła. Jego uczucie jeszcze bardziej przypieczętował zespół, który dokuczał chłopakowi kiedy tylko mógł.

-stres. DUŻY STRES, gdyż przedłużyła mu się próba i był już spóźniony na spotkanie z tobą 30 minut.

-strach, że będziesz zła albo co gorsza wrócisz do domu i pomyślisz, że cię wystawił

-powtarzanie w kółko ,,przepraszam" i upewnianie się, ze na pewno nie jesteś na niego zła

-twój dotyk, który obudził milion motylków w jego brzuchu

***

-Dobra chłopcy! Starczy na dziś. Kończymy, i tak was przetrzymałam 30 minut dłużej- rzekła nasza choreografka, a my wszyscy padliśmy ze zmęczenia na ziemie.

Jednak szybko zerwałem się z podłogi gdy mój mózg wyłapał słowa ,,30 minut". Wstałem jak poparzony i zerknąłem na godzinę, 20:30. Niech to szlak.
Zacząłem pospiesznie zbierać swoje rzeczy, modląc się o to aby _____ nie wróciła do domu z myślą, że ją wystawiłem.

-Hyung, a ty gdzie tak pędzisz?- zapytał mnie najmłodszy.

-Jestem spóźniony, umówiłem się na spotkanie.

-Romeo, Twoja Julia poczeka- zaśmiał się Jake, a ja zgromiłem go wzrokiem.- Nie no serio, spokojnie. Na pewno nie będzie zła, wytłumaczysz jej czemu się spóźniłeś, po prostu powiesz, że przedłużyła nam się próba-podniósł ręce w geście obronnym.

-Oby- powiedziałem raczej sam do siebie.

Sięgnąłem po telefon, ostatnią rzecz którą musiałem zabrać i zacząłem przedzierać się przez korytarze korporacji żegnając się z jej pracownikami.
Gdy tylko pchnąłem ciężkie, szklane drzwi moje nogi same zaczęły mnie nieść w stronę budynku gdzie się umówiliśmy.

Dobiegłem na miejsce, a po dziewczynie ani śladu, zacząłem nerwowo szukać komórki po kieszeniach. Gdy tylko znalazłem urządzenie pośpiesznie wystukałem jej numer.

-Proszę odbierz..- mamrotałem do siebie.

-Heesung?- z komórki wydobył się tak dobrze znany mi głos.

-Naprawdę przepraszam za spóźnienie- wypaliłem bez zastanowienia.- Przedłużyły mi się zajęcia, przepraszam za kłopot. Rozumiem jeśli wróciłaś do domu, ale..

-Spokojnie, bo się zapowietrzysz- przerwała moje tłumaczenie- Jestem na sali, nigdzie nie poszłam

-Okej, okej- zaśmiałem się niezręcznie, czując jak stres powoli opuszcza moje ciało- To poczekaj, już wchodzę do budynku- rozłączyłem się.